Yetiştirme yurdunda büyüyen Sedef, bir gece kimsesiz yirmi dokuz çocukla birlikte "damgalanır".Artık bu kimsesiz çocukların tamamı Yarasa'dırve damgacıyı gören tek çocuk Sedef'tir.Sedef, o gece yaşananlardan sonra yurttankaçarak sokaklarda yaşamaya başlamış ancakkötü şans peşini bir türlü bırakmamıştır. # *ALINTILAR* #

Üniversiteyi bitirdikten sonra özgür olmak ve hayallerini gerçekleştirmek isteyen Sidem, Milano'da kendi halinde günlerini geçirirken iş sözleşmesinin feshedilmesi üzerine vize sorunu ile karşı karşıya kalır. En az kendisi kadar zor durumda olan bir yabancıdan hiç beklenmedik bir teklif alır. Sidem, yabancının teklifini umursamazken bir yandan da ülkesine geri dönmemenin yollarını arar. Babası, durumu öğrenip müdahale etmeye çalıştığında Sidem için yolun sonu gelmiştir. Her yanılgısı bir aksilik, her aksilik onu kat ettiği yoldan başlangıç noktasına götürürken, bu sefer başlangıç noktasının da ötesine geldiğini hisseder. Belki de her şeye yeniden başlamak gerekir. Bir yabancıyla. O gece onlara yıldızlar şahit etti, kader yeniden yazıldı artık onlar birbirlerinin çıkarları için aynı masaya oturmuş iki yabancıydı. Belki de zaman onları aynı masaya oturan iki yabancıdan daha fazlası yapacaktı.

Parmaklarım geniş omuzlarına tutunurken gülümsedim. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim. Gözleri, gözlerimden bir an olsun ayrılmıyordu. Yavaş hareketlerle omuzlarına daireler çizerken, karşımdaki adamda belimi okşamaya başlamıştı. Gök bir kez daha çıldırmış gibi gürlerken, gülümsemeye devam ediyordum. Sonra karşımdaki adam kulağıma eğilip fısıldadı. "Sana, bir gün en büyük korkun ben olurum demiştim." ... Z.K.

Küçükken sımsıcak çayın demi yakardı dilimi. Başımı öne eğerdim kimse görmesin diye dolan gözlerimi. Elimle rüzgar yapmaz, canım yanmasına rağmen beklerdim öylece. Boğazıma bir şey kaçsa sesimi çıkartmaz, bir yudum su alırdım usulca. Çocukken deniz kenarında oynarken, kayalıklarda ayaklarımı kanatırdım, asla ağlamaz, eve gidince merhemimi kendim sürerdim. Kendime yeterdim hep, büyüdüm ve olmadı. İnandığın her şey toz duman olunca bir gecede, evin bildiğin yuvayı terk edince kısacık bir vedayla apar topar, hayatın kaç bucak olduğunu anladığın gece, doğrular yanlışa dönüp, yanlışlar doğruya dönüyor, feleğini şaşırtıyordu insanın. Büyüdüm ve değişti her şey. Bırakmak zorunda olduğum gibi değildi. Dik duruşum hep korkudandı. Korku beni ayakta tutardı. Bu yüzdendi gardımı bırakmayışım. Bu yüzdendi sessizliğim, tetikte duruşum. Atığım her adımda yenik düşecek, her nefes zehir olacak gibiydi. Ben bir günden sonra, attığım her adımda yenik düştüm hayata. Bir geceden sonra, aldığım her nefes zehir oldu bana. Ciğerim katran karası kesildi, tek bir gecede. Ben tek bir gecede yerle bir oldum. Tıpkı; 22 Nisan gibi, 5 Şubat gibi, o karakış gecesi gibi. En çok 9 kasım gibiydi. Sekizi, dokuza bağlayan o gece; 9'un, 1'i gibi. Erimeye başladığın o geceyide kazı zihninin kenarına.

"Tüm gökyüzünü gözlerine taşımışsın. O maviliği bazen kara bulutlar örtmüş, bazen sağanak almış; hiç utanmadan akmış gözlerinden bir bir..." "Sana herkes kıymış ama sen kimseye kıyamamışsın. Nefret edenlere inat hep daha çok sevmişsin. Her yürümeye çalıştığında düşmüşsün. Sana çelme takanlar düştüğünde de, onlara el uzatan yine sen olmuşsun." "Sen, senden nefret eden bu koca gökyüzünü, hiç gocunmadan gözlerine sığdırmışsın. Yağmurun en ufak bir damlası bile kimseye değmesin diye hem de..." Gelecekten şimdiye uzanan ince bir ip... Bir gece, gördüğü bir grup adamın hayatını değiştireceğini bilemeyen bir kadın. Zamanın acı gerçeği karşısında imkansızı oldurmaya çalışan bir adam. Kapı aralandı, gelecek göründü... İki farklı zaman, iki farklı insan. Ve bundan doğan bir aşk. Zamana karşı verilen bir mücadelede kazanan kim olur? Zaman mı yoksa aşk mı? Burası, zamanın hiç görmediğiniz yüzü. Akrep ve yelkovanın, dakika ve saatin çok ötesinde... Burada, zaman hakkında bildiklerinizi unutun. Buradasınız. Zamanın durduğu o noktada.

(1.5) Rosalinda Cruz, Brant Wood için elinden gelen her şeyi yaptı ama hiçbiri ona iyi gelmedi.

Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser yoktur artık. Hissizleşmiş ve yaşama olan hevesini kaybetmiştir. Kendisini bazı insanlar böyle yaşar diye teselli ederek annesi ve kız kardeşi için yaşamaya devam eder. Sıradan bir gün çalıştığı çiçekçiye gelen gizemli bir adamın ricası üzerine bir çiçek teslimatına çıkar. Ölüm anlamına gelen çiçekleri teslim ettiği adamın babasının otopsisini yapan adli tıp uzmanı olduğunu ertesi gün savcılıktan gelen bir telefonla babası hakkında sarsıcı gerçekle öğrenir. Adli Tıp Uzmanı Aral Çakırca'ya götürdüğü ölüm çiçeklerinin ikisi için olduğunu anlar. Babasının peşindeki birtakım organizasyon üyeleri, Lina'nın, Kadir Kara'ya gidecek olan anahtar olduğuna eminken Lina bunun ne demek olduğuna başta anlamasa da zamanla yaşananlar anlam kazanmaya başlar. Bilmediklerinin bildiklerinden fazla olduğunu Aral Çakırca ve Savcı Yiğit Atalay'la bu olayı çözmeye çalışırken keşfeder ve ailesinin kendisinden sakladığı sırlarla bir bir yüzleşmeye başlar. Saklanırım göz önünde. Gelir geçer önümden. Ben görünmez değilim. Hiçe sayar beni gözünde... Bu bir bilmece... Söyle bana Lily... cevap ne?

(Gerçek ailem) Geçmişi sırlarla örülü bir kadın... Görevine adanmış bir asker... Kıdemli Üsteğmen Gökçen Toprak, askeriyede disiplinli ve gözü kara bir komutan olarak tanınır. Ancak onun hikayesi, sadece görevlerle, operasyonlarla sınırlı değildir. Gerçek ailesine dair bilmediği sırlar, yıllardır saklanan hakikatler birer birer gün yüzüne çıkarken, Gökçen geçmişiyle yüzleşmek zorunda kalır. Bu hikâyede soluklanacak bir an bile yok. Köşeye sıkıştığını düşündüğünde yeni bir tehdit, çözdüğünü sandığı her sırda daha büyük bir bilinmezlik... Gökçen, hem savaş alanında hem de kendi hayatında en büyük mücadelesini verirken, içindeki ateşi asla söndürmeyecek. Bol ters köşe, yüksek tempo ve son ana kadar süren aksiyon dolu bir hikâye! Gökçen Toprak, şimdiye kadar gördüğünüz en sert savaşına giriyor. Ve bu kez düşman sadece karşısında değil, geçmişinde de saklı... Not: yorumlarda bol bol spoiler var. Silsem de yetişemiyorum. Okurken şevkinizin kaçmaması için lütfen dikkate almayın. Yayın tarihi, Şubat 2023 Tüm hakları yazara aittir. Kopyalanması durumunda gerekli işlem başlatılacaktır... Yayın tarihi, Şubat 2023 Tüm hakları yazara aittir. Kopyalanması durumunda gerekli işlem başlatılacaktır...

Acar benimle birlikte duvara yaslanırken beni kucağına kaldırdığında bacaklarımı ona doladım. O sırada öpüşünü sertleştirmeye başladı. Öpüşünü sertleştirirken ben de gözlerimi kapatarak ona karşılık verdim. Karşılık vermemle sertliğini bana dayadı. Ağzının içinde inlememle hoşuna gittiğini belli eden sesler çıkardı. Ellerim onun boynundayken dilini ağzımın içine atmasıyla dillerimiz birbirleriyle buluştu. Dilini ağzımda gezdirirken sertliğini bir kez daha bana dayadı. Ağzında inlemem onun hoşuna gitmiş olmalıydı. Ağzında inlediğimde hoşuna giden sesler çıkartıyordu. Dilini benden çekerek alt dudağımı sert bir şekilde dişledi. Acar'ın boynundaki ellerimi omzuna getirerek dudağımın acısını belli etmek adıma sıktım. Acar bir süre daha dişlemeye devam ettikten sonra dudağımı dişlemeyi bırakarak geri çekildi. Nefes nefeseyken gözlerimi açtım. Acar bana gülümserken ben elimi dudağıma götürdüm , kanatmıştı. Şerefsiz. Ah , pislik. Kenan'ın dudağının değdiği yeri ısırıp kanatmıştı. Kıskanç. Hem de çok. Yavaşça kulağıma yaklaştı. Hızlı alıp verdiği nefesi boynuma çarpıyordu. -"Uzaktan veya yakından ben olduğum sürece değil bu dudaklara değmek , bu yüze bile benden başka kimsenin bakmasına izin vermiyorum." Başlama Tarihi : 21 Haziran 2021