"İntikam." dedim. Kahverengi gözlerini, gözlerime kenetlendi. "Ölüm." dedi, fısıldayarak. Omuz silktim. Başımı yana doğru sallayarak, gülümsedim. "Kin." dedim. Başımı gökyüzüne kaldırdım. Son durağıma geldim. Burası benim son durağımdı. Burası benim hikayemin bittiği yerdi. "Öleceksin." dedi, endişeyle. Genişçe gülümsedim, tekrardan başıma yana doğru salladım. "Öfke." dedim, bu sefer de. Bunlar benim parçalarım. Bunlar hayata tutunma sebebi olan parçalarım. "Öleceğiz." dedi. Bu sefer gülümsemedim. Işıklar kapandı, her yer karanlığa büründü. "Perde kapandı, oyun bitti." dedim. Bir kurşun, bir ölüm. İlk öfke başlar. Kendini zorlar, hakim olmadığında kin'i meydana getirir. Kin başta ki öfke den daha farklıdır. Sonu getirebilecek kadar. Bir anda Kin, intikama dönüşür. Ama intikam yaşatmaz, intikam öldürür. Bu hikaye'de kendinizi bulmak ister misiniz? Ya da empati kurarak onların hikayelerini dinlemek ister misiniz? Eğer öyleyse rahat bir nefes alın, hızlı bir tren edasıyla olup bitecek her şey. Tren durduğunda, olacaklardan ben sorumlu değilim. İzleyiciler, o hikayelere şahit olacak olanlar.

" Dokun bana, " dedi Sumru bunu yapmamak için kendini zor tuttuğunda. " Sumru.." " Sen sus, elin konuşsun Kutay. Dudakların, ellerin...sadece onları istiyorum. " Kutay bu emri bekliyormuş gibi ellerini kızın beline koyarak onu kendine çekti. Artık istese de duramazdı, bunun farkındaydı. Yetişkin içerik içerir, rahatsız olacaklar okumasın.