"Günler, kalbime yük oldu sevgilim..." İnsanlar güven verir. İnsanlar umut verir. İnsanlar kalbine bazen aşk verir. Ama eninde sonunda kalbinde kalan tek şey adına "Hayal kırıklığı" dediğimiz bir enkazdır. Düştüğünde, insanlar sana el uzatır ama seni düşüren de insanlardır. İnsanların hepsi aynı değildir. Her birinin yüzünde farklı maske, her birinin gözlerinde farklı perde vardır. En masumlarında bile. İnsanlara güvenemezsin. Ben bunu çok geç anladım. Çok geç fark ettim. İnsanlara güvenmemeye yemin ettiğimde kalbim harabeye dönmüştü. O harabeyi toparlasam da çatlaklarından güvensizlik akacaktı. Biliyorum, bundan sonra kimseye güvenemem.

"Affetme beni kardeşim. Ama unutma annemiz de seni affetmeyecek." İnsan bile isteye öldürür mü birini? Ya da kardeşini? Ben Alara, sadece Alara. Ben kardeşimi öldürdüm. Gözlerimi bile kırpmadan. Affet beni kardeşim. Affetme beni kardeşim. İste cehennemde bile yanarım ama Annem seni affeder mi kardeşim.

"Vazgeçmeyeceğim çünkü ben hayallerimi vazgeçmek için kurmadım." Balca arkadaşının önerdiği kitaptaki kötü karaktere aşık olur. Ne kadar gerçek olmayacağını bilse de ondan vazgeçemez. Balca o karakterin gerçeğini bir kafede görür ve gördüklerine inanamaz. Hayal mi? Gerçek mi? "Periler, sihirler, beyaz atlı prensler... Hepsinin masallarda çocukların hayal dünyasını renklendiren şeyler olduğu söylenirdi. Mucizeler sadece kitaplarda, filmlerde gerçekleşirdi. Sonsuz aşk bir tek masallardaki prens ve prensesin sonuydu. Yalanmış. Mucizeler de gerçek olabilir, kitabın içinden çıkan bir el seni tutabilir, sevgisi içini ısıtabilirmiş. Mucizeler çok uzakta değilmiş aslında. Bir sevgi, bir inanç kadar yakınımdaymış. Eğer şu masallara sadece çocuklar inanıyorsa ben hiç büyümeyeceğim. Masalımı gerçekleştiren adam, iyi ki sen!" ~Balca Işık "İyi ki bir hayale bağlamışsın Balca. İyi ki beni sevmiş, hayallerinden vazgeçmemişsin. Senin hayalin, beni sensizlikten kurtardı. Ve bu nefessiz kalmaktan daha kötü, hayatsız kalmak gibi." ~Doğukan Aktaş