Gazetecilik son sınıf öğrencisi Gün Aksa Alatan'ın hayatı, emniyet müdürü babasının suç örgütü liderinin peşine düşmesiyle büyük bir çıkmaza dönüşür. 'Katil insandı, suç şeytana kaldı.' Varlığı öğrenilen örgüt liderinin oğlunun çıkagelişi düzeni değiştirir. Dosyalar açılır, kader baştan yazılır. Genç kız, bir sergide karşılaştığı adamla, onun da dahil olduğu kör bir karanlığın içine çekilir. Yalanlar, seçimler, şüpheler ve biçilen roller... karanlıkta vaat edilir. Peki, karanlığın ömrü ne kadardır? •

Şimdi düşününce o güne geri dönsem yine o arabaya biner miyim diye sorguluyordum. Bana attığı ilk mesaja cevap verir miydim? Bu yaşadıklarımızı yaşayacağımızı bilsem hayatımdaki ilk keşkeye dönüşen adama büyük bir aşkla tekrar bağlanır mıydım? Tüm bunların yaşanacağını bilsem bile yine o arabaya binerdim. Yekta benden gitmiş olsa bile onun arkasında bıraktığı şey benim için paha biçilemez değerdeydi. Şimdi buradayım, Yekta'nın karşısında. Kucağımda bir yaşına basmak üzere olan kızımla beraber. Kızım. Kızım diyordum çünkü Asya hiçbir zaman Yekta ile bizim kızımız olmamıştı. O sadece benim kızımdı. Yekta'nın Asya'nın üzerinde gezinen bakışları, gözlerinde ve yüzünde edinen o şaşkınlığı beni öfkelendiriyordu. Oysa ben Asya'nın yüzünü ona göstermeyecektim. Yekta hayatı boyunca Asya'nın yamacına bile yaklaşamayacaktı. Bunu hak etmiyordu. Yekta şu an kızımı görmeyi hak etmiyordu. Kader bir şekilde yollarımızı kesiştirmese dünyanın bir ucunda birbirimizden habersiz bir şekilde yaşamaya devam edecek, belki de birbirimizin adını ağzımıza almayacaktık. Çünkü ben iki yıldır onun adını ağzıma almamıştım. '310324 🔗

Elinize, yazdığınız her şeyi gerçekleştirecek bir defter geçseydi, onu sevdiğiniz adama kavuşmak için kullanır mıydınız? Alin kullandı, peki adam gerçekleri öğrendiğinde sevgilisinden ayrılmasının ve hatta tüm hayatının değişmesinin hesabını nasıl soracak? "Hayat bazen yazdıklarınızdan ibarettir." Artık ikinci bir şansınızın olmadığı noktadasınız. Ne dersiniz, bir sayfa mucize daha ister misiniz? _ "Yalan söylüyorsun." Hafif yükselen sesi gür bir bağırışa dönüştü. "Bana yalan söyleme!" "Bağırmaya devam edeceksen git evimden Renat." "Gitmiyorum!" diye haykırarak duvara sabitlenmiş masanın üzerindeki her şeyi yerle bir etti, lila renkli cam vazo tuzla buz olurken kollarımı havaya kaldırıp irkilerek geriye çekildim. "Gerçeği öğrenmeden gitmeyeceğim." Hâlâ çıkarmadığı botlarıyla kırık camların üzerine basarak bana doğru iki adım attı. "Hoşuna gidiyor, değil mi?" Anlamaz gözlerle onu izlemeyi sürdürdüm. "Beni böyle görmek, bana bunu yapmak hoşuna mı gidiyor?" İçindeki sinirin dolup taştığı gözlerine bakamayarak yerdeki cam kırıklarına diktim bakışlarımı. Aniden çenemi tutup yüzüne bakmaya zorladı. "Konuş artık Alin..."

Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık. Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya gibi silinip gidecekti. Yaşanmış ve yaşanacak olan tüm güzel şeyleri o mezara gömecektim. YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR!! Kurgulanma tarihi 2021... ( ‼️ÇALINMASI ya da KOPYALANMASI DURUMUYLA Karşı karşıya gelirsem, gerekli yasal işlemleri yapacağımı belirtmek isterim‼️)

Elçin: O gün senden kopya çekmemiştim Elçin: Ama şimdi çekebilirim Elçin: Verirsen tabi Pars: Yanındaki çocuğu kaldır Pars: Sol tarafa otur - Lise konulu biraz daha akademik başarı üzerine duracağım bir hikaye olacak. "İnsan akademik başarı hırsı arasında duygularına yenilip kalbinin kapılarını aşka açar mı, açarsa ne olur?" bunun üzerinde duracağız.

Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada bir mezar hazırlamış... O benim ruhumdaki bir ölüydü artık.. "Hoşçakal sevgilim." ...