"Bunu sen istedin güzelim. Hadi kıyafetlerini çıkart ve o işkence masasına yat." Korku tüm hücrelerimi ele geçirmiş zangır zangır titriyordum. "ö..öz..özür dilerim, bir daha olmaz lütfen" Kollarımda parmaklarını hissediyordum. Sürüklemeye başladı. Bir şeyler yapmalıydım. Kurtulmam gerek. Evet, Kurtulmalıydım. O anda belindeki silah bana büyük bir ihtişamla göz kırptı..... WATPATT'İN İLK VE TEK SAPLANTILI KATİL İSİMLİ KİTABIDIR. DİKKAT!! BAĞIMLILIK YAPAR.... İŞKENCELİ VE BOL KÜFÜRLÜ BİR KİTAPTIR RAHATSIZ OLACAKLAR KESİNLİKLE OKUMASIN!!!!!!!

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?