𝐇𝐢𝐤𝐚𝐲𝐞𝐦𝐢𝐧 𝐛𝐚𝐬̧𝐥𝐚𝐝𝛊𝐠̆𝛊 𝐨 𝐚𝐧... 𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐢 𝐝𝐞 𝐫𝐮𝐡𝐮𝐦𝐮 𝐝𝐚 𝐤𝐚𝐧 𝐤𝛊𝐫𝐦𝛊𝐳𝛊𝐲𝐚 𝐛𝐨𝐲𝐚𝐦𝛊𝐬̧𝐭𝛊𝐦 𝐨𝐲𝐬𝐚𝐤𝐢... 𝐍𝐞 𝐨𝐧𝐮 𝐠𝗼̈𝐫𝐞𝐛𝐢𝐥𝐦𝐢𝐬̧𝐭𝐢𝐦 𝐧𝐞 𝐝𝐞 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢𝐦𝐢. 𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐞 𝐬𝐚𝐩𝐥𝐚𝐧𝐚𝐧 , 𝐚𝐬𝐥𝐚 𝐩𝐞𝐬̧𝐢𝐦𝐢 𝐛𝛊𝐫𝐚𝐤𝐦𝐚𝐲𝐚𝐧 𝐨 𝐠𝐞𝐜̧𝐦𝐢𝐬̧ 𝐲𝐚𝐤𝐚𝐦𝛊 𝐛𝛊𝐫𝐚𝐤𝐦𝛊𝐲𝐨𝐫𝐝𝐮. 𝐊𝐞𝐧𝐝𝐢𝐦𝐞 𝐛𝐢𝐫 𝐬𝗼̈𝐳 𝐯𝐞𝐫𝐦𝐢𝐬̧𝐭𝐢𝐦 𝐨 𝐠𝐮̈𝐧. 𝐁𝐞𝐧, 𝐨 𝐩𝐢𝐬𝐥𝐢𝐤𝐥𝐞𝐫𝐝𝐞𝐧 𝐢𝐧𝐭𝐢𝐤𝐚𝐦𝛊𝐦𝛊 𝐚𝐥𝐚𝐜𝐚𝐤𝐭𝛊𝐦. 𝐎 𝐲𝐮̈𝐳𝐝𝐞𝐧 𝐛𝐮 𝐲𝐨𝐥𝐚 𝐚𝐝𝛊𝐦 𝐚𝐭𝐦𝛊𝐬̧𝐭𝛊𝐦. 𝐙𝐨𝐫 𝐝𝐚 𝐨𝐥𝐬𝐚 𝐛𝐚𝐬̧𝐚𝐫𝐦𝛊𝐬̧𝐭𝛊𝐦 𝐛𝐚𝐳𝛊 𝐬̧𝐞𝐲𝐥𝐞𝐫𝐢. 𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦 𝐝𝐞 𝐭𝐚𝐬̧𝛊𝐝𝛊𝐠̆𝛊𝐦 𝐨 𝐲𝐮̈𝐤 , 𝐫𝐮𝐡𝐮𝐦𝐚 𝐚𝐠̆𝛊𝐫 𝐠𝐞𝐥𝐢𝐲𝐨𝐫𝐝𝐮.𝒀𝒂 𝐛𝐞𝐧 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐚𝐧𝛊𝐦𝐥𝐚 𝐛𝐨𝐠̆𝐮𝐥𝐚𝐜𝐚𝐤𝐭𝛊𝐦 𝐲𝐚 𝐝𝐚 𝐤𝐞𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐚𝐧𝛊𝐦𝐥𝐚 tekrar 𝐝𝐢𝐫𝐢𝐥𝐞𝐜𝐞𝐤𝐭𝐢𝐦. 🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷 Teğmen Çiğdem Dilan aksoy Üsteğmen Ali Yiğit sönmez

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Bir sosyopatı iyileştirebilir misin doktor, yoksa o sosyopat seni de mi delirtir? • Gülce Ayoğlu - Barbaros Demirkan • 🔱 🔱 🔱 Acı içindeki sesiyle ellerini makinenin yanına vururken transa girmiş gibi "İstemiyorum, istemiyorum, istemiyorum. Çıkar beni! Çıkar!" diye bağırıyordu. Refleksle yumruk yaptığı ellerini tutup kendine zarar vermesini engellerken çıkması için hafifçe aşağı doğru kaymasına yardım ettim. "Barbaros! Barbaros sakin ol, iyisin. Çıkardık seni bak. Hadi bana bak." Hala beni fark etmemiş deli gibi titrerken alnından terler damlıyordu. "İstemiyorum, istemiyorum. Çıkar." diye sayıklamaya devam ederken ne yapacağımı bilemedim. Onun için hem endişelenip hem korkarken yanında olduğumu belli etmek için hafifçe elimin altındaki elini okşadım. Temasım biraz işe yaramış olacak ki varlığımı daha fazla belli edebilmek için biraz tedirginlikle de olsa ellerimi hafifçe sırtına doğru kaydırıp ona sarıldım. Kulağına doğru sakinleştirici olduğunu düşündüğüm bir sesle "Sakin ol Barbaros. İyisin, iyisin. Bak ben buradayım, çıkardık seni." Kollarımın arasında deli gibi titrerken sırtını yavaşça sıvazlıyordum. Sürekli tekrar eden telkinlerimle yavaş yavaş kendine gelirken bu kadar umursamaz ve güçlü duran dağ gibi adamı ne bu hale getirmişti, benim için yeni bir soru daha zihnimde yer ediyordu. 🔱 🔱 🔱 Cover by: MedGraphic (_moonnlightt_) Başlangıç Tarihi : 26 Ağustos 2020 #Sevgi'de 2. (05.04.2021) #Gizem'de 1. (02.01.2021) #Aksiyon'da 1. (31.12.2020) #Genel Kurgu'da 1. (17.12.2020) #Romantizm'de 3. (23.12.2020)

Dokuz yaşında kaçırılarak bir akademiye kapatılmış, daha sonra kendi başarım ile oradan kaçmıştım. Her şeyin bitmediğinin farkındayken bile normal bir yaşam sürmek için çalıştım ama tekrar en başa döndüm. Üstelik iki ayrı taraf beni isterken, özenle seçim yapmak zorunda kalarak... Aslında oldukça sıradan ajan hikâyesiydi, Geçmişten Genetiğe adlı dosya ortaya çıkana kadar... Dicle Aksa genetiklerinin Seçilmiş olduğunu ve düşman akademide kardeşinin varlığını öğrenmişti. Tabi bunları ortaya çıkarmaya çalışırken kayıplar vereceğini bilmiyordu. Yetenekli bir ajan, küçük bir ekip, karşılık beklemeyen sadık bir adam ve en başından beri gizli düşmanları... Tüm bunlara rağmen, sizce geçmiş geçmişte kalacak mıydı? Özellikle de her şey bittiğinde... * * * AJAN içinde #9 29.07.2018 CASUS içinde #2 03.08.2018 DNA içinde #3 03.08.2018 TEŞKİLAT içinde #1 04.08.2018 GENETİK içinde #1 04.08.2018 * * *