Siz: Seviyor mu? Sevmiyor mu? Siz: Bence sevmiyor. Siz: Yani sevse gözlerimin içine baka baka sen kardeşimden öte değilsin demez. Siz: Sence de haklı değil miyim? Siz: Kardeşi gözüyle bakıyor bana. Siz: Çok terbiyesiz bir beye vuruldum. Siz: Ama görecek koluma takacağım sevgilim yapacağım. 🌼🌠

Henüz 4 yaşına girmeden babasının eski sevgilisi yüzünden bırakıldığı yetimhaneden 13 yaşında iki arkadaşı ile birlikte kaçar. Ailesinin kim olduğunu hiçbir zaman önemsemeyen Ekin Şimal, arkadaşının ısrarıyla çalışmak için gittiği barda gördüğü kişiyle ailesini bulacağını bilemezdi. Ekin Şimal 4 abisine, ikizine ve kardeşine alışabilecek mi? Hep birlikte görelim. ∿∘∿ "Ekin." "Ne?" "İsmim Ekin, Tekin'in ikiziyim. Kim olduğumu da öğrendin, mutlu musun?" "Nasıl ikizisin? Tekin'in ikiz kardeşi yok, ben onu on yıldır tanıyorum, bana hiç bahsetmedi. Ayrıca ben seni neden daha önce görmedim?" "Bu evde yaşamadığım için beni görmemiş olman gayet normal." "Tekin senden hiç bahsetmedi, bana herşeyinden bahsederdi. Sen neden bu evde yaşamıyordun?" "Aile meselelerini sana anlatacak değilim. Topunu aldıysan evine dön. Bu saatte topla ne yapıyorsan yapmaya devam et." "Sinirlenme sadece merak ettiğim için sordum. Topla antreman yapıyordum." "Sorduğumu hatırlamıyorum." "Sen bayağı sinirlenmişsin, ben en iyisi gideyim." "İsabet olur." "Görüşürüz sinirli kız." "Sanmıyorum." 𝐘𝐚𝐳ı𝐦: 𝟎𝟕.𝟏𝟎.𝟐𝟒 𝐘𝐚𝐲ı𝐦: 𝟎𝟏.𝟎𝟐.𝟐𝟓

17 yıldır Mardin'de yaşayan, yaptığı her hareketten yargılanan, her gün babasından şiddet gören Ahenk, zorla evlendirilmeye çalışılırken gerçek ailesinin onu bulması üzerine bütün düzenini değiştirip İstanbul'a gider. Burada üç abisi üçüzleri ve iki yaşındaki erkek kardeşine alışabilecek mi? Hep birlikte görelim. ••• Üzerimdeki gelinliğe gözyaşları içinde bir kez daha baktım. Bu bir gelinlik değil kefendi. Kaburgalarımdaki ağrı beni öldürecek cinstendi nefes bile alamıyordum. Ama ayakta durmaya çalışıyordum. Kapımın açılmasıyla içeri abim girdi. Beni kolumdan tuttu ve aşağıya indirdi. Yakın akrabalar ve bir hoca vardı. Yaşım yetmediği için resmi nikah yapmayacaktık. Sadece dini nikah olacaktı. Baran ve ben hocanın yanına oturunca ona yaklaşıp "Aksel'e ne oldu?" dedim. Ellerini yumruk yaptı. Bana döndü buz gibi bir sesle "Öldü." dedi. Hayır yalan söylüyordu ölmüş olamazdı. "Yalan söylüyorsun." dedim. İnanmak istemiyordum. "Öldü." dedi, bir kez daha. Sadece o değil ben de ölmüştüm. Hoca bize döndü nikah akdini başlatacakken kapıdan orta yaşlarında bir kadın ve arkasında aynı yaşlarda bir kadın ve erkek, genç bir çocuk ve benim yaşlarımda bir kız girdi. Salona ilk giren kadın "Bu nikah olamaz. Ahenk sizin kızınız değil." dedi. Ve o an sanki göğüs kafesimdeki ağırlık kalktı ve ben bugün ilk kez içtenlikle gülümsedim. 𝐘𝐚𝐳ı𝐦'𝟎𝟏.𝟎𝟑.𝟐𝟒' 𝐘𝐚𝐲ı𝐦'𝟏𝟎.𝟎𝟒.𝟐𝟒' 𝐁𝐢𝐭𝐢𝐦'𝟎𝟔.𝟎𝟐.𝟐𝟓'

"Onların evi mezar idi. Sevgilisi Bayrak idi.Tek Aşkı Türkiye idi.Onlar Türk askeri idi"

Binbaşı Ömer KURT... Anne ve babası şehit olduktan sonra yetimhane de büyüyen Ömer, vatanım için son kanıma kadar savaşacağım diyerek asker olur. Kalbini ikiye bölüp yarısına vatanını, yarısına ise sevdasını koyar. Ve o vatanı ile sevdiği için her şeyi yapmaya hazır bir KURT. Başkomiser Tomris KURT... Yıllar önce Tomrisin aile evinden gitmesi ile başlamıştı her şey. Ailesine 16 yaşında kavuşan Tomris, 18 yaşında uğradığı iftira sonucu bir daha geri dönmemek üzere yeminlerle gitti Urfadan. Bilmiyordu bir gün o yeminin bozulup; canı, cananı, aşık olduğu kocası ile geri oraya döneceğini. NOT: Kitabım da kesinlikle +18 ve eşcinsellik BULUNMAMAKTADIR!!! Yayınlanma Tarihi: 28.01.2024 Tamamlanma Tarihi: 06.10.2024

Dünya edebiyatının en önemli klasik yapıtlarından biri olan İki Şehrin Hikâyesi, Paris ve Londra arasında gelişen olay kurgusuyla, tarihin en hareketli anlarından birinin, Fransız Devrimi'nin ekseni etrafında biçimlenir. Edebiyat dünyasının "Dickens'ın en büyük tarihî romanı" olarak, yazarın kendisinin ise "Yazdığım en iyi hikâye" diye tanımladıkları yapıt, Fransız Devrimi ile Terör Dönemi kargaşasında yaşamak zorunda kalan bir grup insanın özel yaşamlarını aktarırken, dönemin acımasız toplumsal koşullarını da irdeler. Hapsedildiği Bastille zindanından kurtarılan Doktor Manette ile iş işten geçmeden İngiltere'ye göndermiş olduğu kızının on sekiz yıl sonra buluşmaları ve Londra'da yeni bir yaşam kurmaları; sevgi, dostluk, özveriyle örülmüş bu yaşamın Paris'te gelişen devrim dalgasının haberleriyle gölgelenişi, iki şehri yansıtıyor okuyucuya. Paris'teki karanlık günlerin karşısında Londra'daki aydınlık ve dingin günler yer alıyor. Ancak her iki şehir de karanlığın içinde umudu, aydınlığın içinde hüznü taşıyor. Yazar: Charles Dickens Çevirmen: Meram ARVAS Yayınevi: Can Yayınları İlk baskı yılı: 2011

"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok." Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır. Ta ki ülkesinde baş gösteren iç savaşa kadar. Ülkenin çeşitli bölgelerinden ayaklanma, silahlanma haberleri gelirken hiçbir sorun olmadığına inanarak yaşayan genç kız, bir sabah bulundukları kasabaya ülkesini ve kendi topraklarını korumak için Türkiye'den askerlerin gönderildiğini öğrenir. Bu askerlerin arasında hayatının aşkının da olacağından bihaberdir. Yağmurlu bir günde şarkı söyleyip kendi kendine eğlenirken çitlerin arkasından kendini izleyen Türk askeri Yusuf Agâh Demiral'ı görünce Mihra'nın kalbi o zamana dek hiç atmadığı kadar kuvvetli atmaya başlar.

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.