16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Krallıklarda herşey normal giderken Aills krallığına saldırılar ve gizemler artmaya başlar. Saray gizemle ve hainlerle doludur. Krallığın Baş askeri ve komutanı olan Aerya Nito bunun için görevlendirilir. Görevleri Saray da ve krallığa olan saldırıları durdurmak ve gizemi çözmektir. Krallıkların gizemi onun hayatına bağlıdır. Gizemin sonucu kimin hayatın mâl olacaktır?

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Annesini ve kız kardeşini kaybeden Prenses Euria Vaseva, onların intikamını almak için yıllarca kendini eğitmiş, ve Ocreya Krallığının en ünlü suikastçisi olan Gümüş Firari kimliğine bürünmüştür. Hedefine çok yaklaştığı sırada babası, Ocreya Kralı, Gümüş Firari denen suikastçının yakalanmasını emreder ve Euria kendini son derece zor bir durumun içerisinde bulur. Bir seçim yapması gerekiyordur. Suikastçı kimliğini terk edip tahta geçecektir ya da intikamın peşinde tacını devredecektir.

Başımı sokacak bir evim vardı belki... Fakat beni sıcaklığıyla sarıp sarmalayan bir yuvam hiç olmadı. *** Ben Rüya. Çocukluğumda aldığım yaraların izini, hala bedenimde taşıyorum. Ben Rüya. Yaralarımı kanatmaya geldim. Yaralarımı anımsayacağım, belki çokça kanatacağım fakat daha sonra onları sımsıkı sarmalayacağım. *** Bu ev bana bir yuva değil de, bir cezaydı sanki...

En yetenekli öğrencileri toplayarak onlara en güzel geleceği vermekle ünlü okula davet aldım ve yatılı olarak bu okula geldim.Bir anda bütün hayatın değişebilir diyorlar. Bu okula geldim ama bu okuldan sadece bir şekilde çıkabilirim. ÖL YA DA ÖLDÜR. Benim gibi her şeyden habersiz 16 çocukla birlikte hayat mücadelesi vereceğim. Fakat en büyük sorun ise, sadece bir kazanan olacak. Gerçekten öyle mi? Eğer bu hikayeyi okursanız emin olun ki bırakamayacaksınız. En sonda kimin kazandığını görmek istiyor musunuz? O zaman kitabı okumaya hemen başlayın! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Merhaba bu hikaye benim ilk hikayem. Ben bu hikayeyi, DANGANRONPA adındaki bir animeden bakarak yazıyorum ama tabiki bazı değişiklikler yapacağım. Eğer bu animeyi izlediyseniz bu hikayeyi begenmeyebilirsiniz. Çünkü değişiklikleri kimse sevmez. Remix gibi oldu bu hikaye. Fakat Danganronpa yı izlemediyseniz gerçekten hoşunuza gidebilecek bir hikaye oldu. 》

İzlerimiz, bunlar bizim kaderimiz ve bizi bırakmayan tek şey kaderlerimizdir. Biz izimizden ibaret değiliz ama izimiz bizden ibaret. Kendimizi buna adadık. Gelecekler, az kaldı... - "Bir karanfil, işte siz oydunuz..." - 07.19 savaş kategorisi #10 Kapak tasarımı: @kairosay

Sessizliğe maruz kaldığımız her an bir mahkumun gerçekleri söylememesi için öldürüldüğü gibi biz de kendimiz için sadece doğru budur. "Bazı insanlara söyledigin sözün hiç bir değeri yoktur" diyerek mahvettik. oysa ki bu sadece bizim sesiz olmamız ya da sessizliğe mahkum olmamız için uydurulmuş bir şey en sonunda "Ruhun öldürülmesi"ne neden olucaktır. Her geçen gün daha da ölüyorduk ve karanlığa gömülüyorduk. Korkular ile baş başa kalıyor, savaşıyorduk en esasıda kendi iç savaşımızı veriyorduk. Savaş başlıyordu ve bunu kimse fark etmiyordu. "Savaş sadece binlerce insanın şehit olması değildir, savaş şehitlerin'de dahi olması üzerine geride kalan büyüklerin ve en esasıda kendi babası, annesi ve hiç tanımadığı masum insanlar için göz yaşı döken bir öldürülmüş çocuk ruhunun eseridir" Her çocuk, ailesi ayrı diye üzülmesin belki de babası ya da annesi kendisin ve ruhunun birer vahşeti olucaktı. Geleceği göremeyiz ama geçmişimizi her zaman hatırlarız yaşanmışlıklarlar. küçük diye önemsemediğiniz her çocuk, birer kurtarıcı ve aydınlatıcı olucaktır. İşte o gün intikam bir yetişmiş bir çocuk tarafından alınacak. intikam sadece bir hırs ve ya sınırı yoktur demek için değil İntikam her bir fidanın yeşermesi ve herbir kesin ruhlarının mahkumu olmaması için olucaktır. İntikam karanlığı aydınlatan, evimi yakandır. Ben toprak kadın, her bir evim için toprağa gömülüceksiniz.

"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023