Καλοκαίρι είναι όπου είσαι εσύ, Μιλάμε για έναν έρωτα που τους καίει και τους δυο, σ ένα νησί που μυρίζει θυμάρι και σιωπή. Αλλά εκείνη φοβάται. Δεν είναι ότι δεν τον θέλει, τον θέλει πολύ. Καλοκαίρι είσαι εσύ, Αλλά φοβάται να παραδοθεί, να αφεθεί, να αγαπήσει τόσο δυνατά. Το βλέμμα σου, η φωνή σου, η στιγμή. Κι εκείνος; Την περιμένει κάθε φορά, ακόμα κι όταν τον σπάει. Μα έμεινα μόνος, με το φως να ξεθωριάζει, Γιατί την νιώθει δική του, ακόμα κι όταν του λέει «δεν μπορώ». Κι ο έρωτας να ταξιδεύει σε θάλασσες που δεν φτάνω. Και μια νύχτα έρχεται. Καλοκαίρι ήσουν κι έφυγες νωρίς, Και κάνουν έρωτα. Όχι απλώς με το σώμα. Όχι μόνο με το σώμα. Με όλα τους τα κομμάτια. Όπως όλα όσα πονάνε όταν είναι αληθινά. Γιατί δεν είναι οι έρωτες που τέλειωσαν αυτοί που στοιχειώνουν, είναι αυτοί που δεν ξεκίνησαν ποτέ.

Ηταν αρχές Νοέμβρη όταν ο κόσμος της 17χρονης Σμαράγδας γκρεμίστηκε σε μερικές λέξεις. Ο αδερφός της, ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας, υπέγραψε αιώνια τιμή με τον θάνατο εν ώρα υπηρεσίας, αφήνοντας της κληρονομιά το όνειρο να ακολουθήσει την πορεία του. Πέντε χρόνια μετά, η Σμαράγδα μάχεται στο 3ο έτος της Σχολής Ικάρων για την αρχηγεία, καταφέρνοντας όσα ο αδερφός της είχε ήδη χαράξει. Και όλα φαίνονταν στρωτά μέχρι που μια νέα μετάθεση στην σχολή έρχεται και υπόσχεται μονάχα αναταράξεις. //Σμαράγδα και Αντώνης// 2022

•Τριβή. Πρώτη φορά την άκουσα στη φυσική. Μετά από χρόνια την δημιούργησα με σένα• Το κάθε ερέθισμα για εκείνους αποτελεί τέχνη. Με το πέρασμα του χρόνου έμαθαν να βλέπουν κάτι παραπάνω από το παρουσιαστικό. Τα μάτια τους ξεχώριζαν το διαφορετικό από απόσταση, χωρίς δυσκολία το αποτυπώνουν στη μνήμη τους και το αξιοποιούν σαν έμπνευση. Εκείνη λατρεύει την βροχή, ξέρει να την χρησιμοποιεί και ποτέ της δεν την αφήνει. Αυτός καίγεται από τον ήλιο, αφήνει τις ακτίνες του να ξανθίνουν τα μαλλιά του και όσο και να μην ωφελεί την δουλειά του, γνωρίζει πως να τον εκμεταλλεύεται. Δύο ψυχές που συναντήθηκαν σε μια άλλη ζωή και με θαυμασμό η μία για την άλλη, δημιούργησαν το απόλυτο. •Αν υπήρχε κόσμος που να μην ζούσες εσύ, εγώ θα ήμουν νεκρός. Αν η αγάπη έχει όρια, τότε εγώ δεν σε αγαπώ γιατί δεν έχω όρια. Καταραμένη η νύχτα που γνώρισα την τέχνη, γιατί εσύ ήρθες μετά από αυτή και πάντα θα σε συγκρίνω με εκείνη. Η καταστροφή που φέρνεις εσύ στη ζωή μου μοιάζει με φάρμακο, γιατί πριν σε γνωρίσω ζούσα μακριά σου , αυτό ήταν φαρμάκι . Είσαι η πιο θαυμαστή μορφή τέχνης,ο όλεθρος•

ΜΕΡΟΣ (Α) ΠΡΩΤΟ : Παρελθόν "Ξέρεις, δεν ζήλεψα ποτέ μου κανέναν. Όχι με φθόνο, όχι με κακία. Μα εκείνη την ζήλευα, κρυφά, όλη μου την ζωή. Γιατί είχε κάτι που εγώ δεν θα αποκτήσω ποτέ. Είχε εσένα." ΜΕΡΟΣ (Β) ΔΕΥΤΕΡΟ : Παρόν "Προσπάθησα να μας κολλήσω, να ενώσω τις ψυχές μας και να τις κάνω μία. Και εν τέλει, νομίζω είχα αφοσιωθεί τόσο στο να το πετύχω που, δεν συνειδητοποίησα ότι τα είχα καταφέρει." ΜΕΡΟΣ (Γ) ΤΡΙΤΟ : Μέλλον "Εσύ και 'γω, εγώ και 'σύ δημιουργηθήκαμε για να πονέσουμε, ο ένας τον άλλον, και να αγαπηθούμε, να αγαπηθούμε βαθιά, παθιασμένα και υπέρμετρα. Καθηλωτικά και καταστροφικά." Αντρέας - Ζωή DO NOT COPY!! *Ο τίτλος άλλαξε από "Όταν οι ψυχές ενώνονται" σε "Συγχορδία Ψυχών"

Ήταν η Σελήνη του, φώτισε το σκοτάδι του. Ήταν ο ήλιος της, χρωμάτισε τον μέχρι τότε μουντό ουρανό της με εκατομμύρια χρώματα. Παρελθόν [Μερος I] Στο είπα γιατί πράγματι το ένιωθα, η κοσμοθεωρία μου θα αλλάξει εξαιτίας σου. Ήδη άλλαξε, διότι γλυκέ μου γείτονα, δεν είσαι η αρχή του τέλους μου. Είσαι η αρχή μου γενικότερα. Παρόν [Μερος II] Ώρα μηδέν λοιπόν. Ώρα μηδέν διότι ησουν η αρχή μου. Ώρα μηδέν διότι οταν αντίκρισα τα μάτια σου αναγεννήθηκα. Ώρα μηδέν, διότι οταν σε γεύτηκα άρχισα να πιστευω σε μια 'θρησκεία' που δεν μπορεί να αντιληφθεί κανεις άλλος. Την ασπάστηκα και την εστερνιστηκα με τον πιο εθιστικο τρόπο, αφοσιωσα ολάκερη την ζωή μου σε αυτην την περίπλοκη ιδεολογία που ούρλιαζε το όνομα σου. Και διαλύθηκα. Αλλά δεν μετανιώνω στιγμή, επειδή δεν μπορω παρά να παραδεχτώ πως ησουν η πιο γλυκια καταστροφή μου. Μέλλον [Μερος III] Αλλά ως έρωτα εγώ αποδίδω [...] εσένα και όλες τις μικρές πράξεις που μας οδήγησαν στο υπέρτατο συναίσθημα της αγάπης.

Τέχνη είναι η ψυχή των ερωτευμένων και η μελωδία του έρωτα , το χάος .

Το κύριο μέλημά μας είναι να δούμε πώς ένα ποίημα, που δεν ήταν γραφτό να τραγουδηθεί, έσμιξε τόσο όμορφα με τη μουσική. « Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου, το δέντρο τώρα που έγινες αιώνια θα μου ανήκει. Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω στα μαλλιά μου, στολίδι και στη λύρα μου και γύρω απ' τη φαρέτρα και τους Ρωμαίους στρατηγούς, εσύ θα συνοδεύεις, όταν με ατέλειωτες πομπές το θρίαμβο θα ψάλλουν και θ' αντηχούν στο Λάτιο χαρμόσυνα τραγούδια. Σαν τα μαλλιά μου που ποτέ δε γνώρισαν ψαλίδι και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε, έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ σου δεν θα χάνεις» Απόλλωνας- Δάφνη

-Vandalism is more fun when you know what to write girl next door x problematic graffiti artist - δεν δεχόμαστε κλισέ σε αυτό το σπίτι * Ελπίζω οι φι βιτα σίγμα να μη με βάλουν μέσα για κοπιραιτς*