Gülümseseydi ay, sana benzerdi. Güzel bir şeyle aynı izlenimi Bırakırsın, Fakat yok edicisin.

Görev; Bir kızı her gün biraz daha, yavaş yavaş öldürmek. Ona işkenceler yapmak ve ölmeyi istemesini sağlamak. Acımasız ama yaralı bir adam. Umutlu ama kırılmış bir kız. Bu görevde ne olacak? Görev onlara ne getirecek? Kız görevin sonunda ölecek mi? Yoksa görevin amacı mı değişecek? Bilmiyoruz. Göreceğiz. *Hikaye gerçek kişilerle alakasızdır. -Tüm hakları saklıdır. Sadece Wattpad'te yayınlanmaktadır. Burada yazılanlar başka bir isimle başka bir yerden paylaşılamaz, çoğaltılamaz. İznim gereklidir. Hikayeyi veya bir benzerini başka sitede görenlerin bildirmesini istiyorum. Kapak Tasarımı @MissBollywood

its raining and i miss you.

Onu seviyorum, ama sevmemem lazım. O kimseyi sevmez. Ölü biri o, ayakta duran ölü biri. © Tüm Hakları Saklıdır. Kapak Tasarım: @BuzullardakiDeve

❝Ve kaçacağım, yeşilin yanına.❞

❝Küçüklükten bu yana, her zaman hayatımın yaşadığımdan çokta farklı olamayacağını düşünmüştüm. Ailem her zaman paramparça ve toplumun alışılagelmiş aile yapısından farklı kalacağını sanmıştım. Benimde sonumun bu şekilde kalacağı, babam gibi hiçbir zaman doğru düzgün bir meslek sahibi olamayacağımı sanırdım. Şu an bile anneme olanlar konusunu sindirememiş ve hala konuşmamak için saklanır hale gelmiştim. Bazıları her ne yaşamış olursa olsun sürmüş oldukları hayattan daima umut beklerlerdi. Onlara göre umut olmadan yaşamı sürdürmek imkânsızdı. Bana göre bu tam tersiydi. Ben hayatın en kötü taraflarını yaşamış kızdım. Dünyanın en karanlık tarafında kalmıştım. Benim olduğum tarafta umut yoktu, sevgi yoktu, aile yoktu. Sefillik vardı, cinayet vardı, alkol vardı. Kötü insanlar her tarafımdaydı, en yakınımdaydı; babamdaydı. Sanırım bu kısımdan asla bahsetmedim. Bu bataklıktan kurtulup, dünyanın en aydınlık tarafına birden ulaşmıştım. Hemde hiç tanımadığım bir adam tarafından. Beni köhne mahallemizin, köhne olan bir marketin kasiyerlik kısmından alıp spot ışıklarının altına yerleştirmişti. Ben hayattan bir umut bile beklemezken, hayat bana bir mucize vermişti. Ve bana verilen bu mucizeye sıkıca tutunmaya çalışırken kendi umudumuda kendim yaratmıştım. Mutlu olmaya ant içtiğim zamanların içine dünyaca ünlü bir yıldız girivermişti. Öyle güzel sevmişti ki, ikinci mucizem de O oluvermişti. Harry Styles. Hayatımın Aşkı. Tüm oluverenler de bizim hikâyemizdi işte. ❞ #Wattys2016 | Gizli Cevherler #onedirection kategorisinde #1 numara! #adventure kategorisinde #1 numara! #harrystyles kategorisinde #1 numara! #selenagomez kategorisinde #1 numara! © Tüm hakları saklıdır.

Her şeyin yolunda gittiği bir hayatım var. Üniversitenin son yılındayım ve mezun olduğumda kendi paramı kazanmaya başlayacağım. Daha şimdiden kendime ait evim ve arabam var, ailem sağ olsun. Harika bir arkadaşa sahibim. Bir de beni her zaman anlayan, dinleyen, çok seven ve koruyan bir sevgilim var. Mutluyum. En azından öyle olduğumu düşünüyordum, onunla tanışana kadar. Şimdiyse o gelmiş, aslında bütün bunların bana yetmediğini gösteriyor. Üstelik bunu sadece gözlerime bakıp, gülümseyerek yapıyor. Ah, Tanrım. Ben şimdi ne yapacağım?

"O giderse ölürüm baba! Onu götürme..." Hıçkırıklarının arasında babasının önünde çökerek yalvardı. Bu hali kalbimi parçalara ayırmıştı. Baron Harry'den uzaklaşıp onu adamların arasında bırakırken yüzündeki gülümsemeyi görebiliyordum. Beni tutan adamlardan kurtulmak için çırpındım. "Bırakın beni!" Sesimin son seviyesinde bağırmıştım. "Harry geri geleceğim! Geri geleceğim!" Büyük evden çıktığımızda bahçedeki arabaya itildim. Kapılar hızla kapandı ve kilitlendi. Harry adamlardan kurtulup kapıya çıktığında araba hareket etti. Hala bağırıyor ve ağlıyordu. Koştu. Biz gözden kaybolana dek arkamızdan koşmasını izledim. Bu hayatım boyunca izlediğim en acı verici olaydı...

“Birincisi-” “Harika, bir de maddelemiş.” gözlerimi devirdim. Beni önemsemeden, devam etti. “Birincisi, kimse bilmeyecek.” “Hah, ben de insanlara piçin tekiyle düzüştüğümü anlatmak için ölüyordum.” Sen bilirsin, der gibi omuz silkti. “İkincisi, duygusal hiçbir şey istemiyorum,” yüzünü buruşturmuştu. “Onlar olmayacak, tamam mı? El ele tutuşmam, asla dudaktan öpüşmem. Şu ağlama şeyleri beni her zaman hasta eder, bu arada.” şüpheyle yüzüme baktı. “Bir de bana aşık olmazsan, sevinirim.”