- Özür dilerim. Sizi bu şekilde korkutmak istememiştim ama anlatmamı istediniz. • Sen anlattığın şeylerin normal bir süreç mi olduğunu düşünüyorsun? • Hayır yani, düşünüyorsan güzel kafa yaşıyorsun. • Ama normal insanlar böyle yok fotoğrafı bulmak, yüz tanıma sisteminden araştırıp veri tabanından bilgilerine ulaşmak gibi şeyleri yapamaz. • Yasal bir şey değil bir kere. - Benim gibi insanlar için devletin yararına oluşabilecek bir amaca hizmet ediyorsa yasal, Rüya Hanım. • Kimsin lan sen? (Gönderilmedi.) • Benimle taşak mı geçiyorsun? (Gönderilmedi.) • Ne iş yapıyorsunuz beyefendi siz? - Sizler için çalışıyorum. Ben Binbaşıyım. • Siktir! (Gönderilmedi.)

Bir hayal kurdum. Yakışıklı bir adam ve gülümseyen bir kız. Ama kurarken kimse bana gerçek olmaz demedi. Bir hayat kurdum. Hayallerimin gerçekleşmemesinden çok daha acı verdi... Ne aşk var ne de hayal... O var. Behzat Sadrazade Ölüme tutkun çocuk... BU GERÇEKLERDEN ESİNLENMİŞ BİR HİKAYEDİR

"Sen seninkileri gösterirsen ben de gösteririm." demişti. Ne demek istediğini ilk başta anlamamıştım ama gözlerinin göğsüme kaymasıyla dank etmişti ve hızlı bir şekilde koluna geçirmiştim. Sonra kollarımı kaldırdığım için ortaya çıkan memelerim yüzünden hızlı bir şekilde yeniden kendimi kapatmaya çalışarak rezil olmuştum. Oysa benim bu hâlime eğlenerek gülüyordu. "Tamam madem gösterdin." dedi ve bir anda pantolonunun düğmesine yöneldi. Gerçekten açmaya kalkıştığında ise gözlerim kocaman aralanmıştı. "Ciddi olamazsın? Ne yapıyorsun?" diye çığlık attığımda kahkahalarla gülerek fermuarını indirmiş ve baksırını görmeme neden olmuştu. Tam da o sırada yavaşça kumaşı aşağı doğru sıyırıp bana gövdesini göstermeye çalıştığında vücudunda gereğinden fazla ayrıntıyı gördüğümü o an fark etmiştim ama artık çok geçti. Bu, her şeyi unutup olduğum yerde dumur olmama neden olurken kasıklarındaki dövmeyi şimdi net bir şekilde görebiliyordum. Ama gördüğüm tek şey sadece dövme değildi. *** Özel Mesaj: Sadece Siz Görebilirsiniz. Merhaba [kiziledebiyat], Yaratıcılığınızın eşsiz sesi, Wattpad Lise'sinin koridorlarında yankılandı ve sizi fark ettik. Şimdi, yalnızca seçilmiş olanların adım atabileceği bir dünyanın kapısını aralama sırası sizde. Wattpad Lise'sine özel bir davetiniz var. Davet kodunuz: [18273645] Kapıyı açmak için davet kodunuzu kullanın. Gerisini hikâyeniz belirleyecek. Gönderen: Wattpad

"Demek seni öpebilirim. Buna izin veriyorsun öyle mi?" dediğinde yine karnımda bir karıncalanma oldu. "Küçük!" dedi dikkatimi kendine yeniden toplamak istercesine. "Eğer seni öpersem ve bu hoşuma giderse..." dediğinde sessiz bir beklentiyle sadece gözlerinin içerisine bakıyordum. "Sadece benim olursun." Bu bir sanal gerçeklik oyunu. Sırf instagram kullanıcı sözleşmesini okumadan kabul ettiğiniz için içinde olanlardan bihaber olarak hayatınıza normal devam edebilirsiniz ama onların, sizler için planları var... Bir gün kapınıza dayanan askerler tarafından alınıp kendinizi hatırlamadığınız bir sözleşmeyi kabul ettiğiniz için bir kapsülün içerisinde yaşamaya mahkum edilebilirsiniz. Ve insanlar sizi telefonlarından eğlenerek izlerken yapacağınız görevlerin ne denli vahşet ya da cinsel olacağını sadece bir tıkla seçebilir. Bu kitap; sanal bir oyun üzerine tasarlanıp seçilen insanların bir oyuna hapsedilmesini anlatıyor. Oyunda verilen bulmacaları çözmeniz ve başarılı olursanız seviye atlayarak kurtuluşa ilerlemeniz gerekiyor. Yoksa sonsuza kadar oyunda kalan bir bot görevi görebilirsiniz. Bu kitabın bir diğer eğlencesi ise sizler de bu bulmacaları çözebilir ve arkadaşlarınızla bu oyunu oynayabilirsiniz.

Bu kitap, tamamen yazarlara yönelik işlemlerin yapıldığı bir kitaptır. Kitabınızı mı tanıtmak istiyorsunuz? Birbiriniz ile iletişime girip birbirinizi destekleyebilir ya da benden destek almak için yapmanız gereken aşamaları öğrenebilirsiniz. Daha geniş bir kitleye hitap mı etmek istiyorsunuz? O zaman buraya...

"Bir dal sigara kadar ömrün var." dedi alaycı gözleriyle bana bakarken. "Ama öldürmeden süründürecek kadar etkim olduğunu kabul ediyorsun." dedim elimde tuttuğum bıçağı bilemeye devam ederken. "Sorun da bu ya..." dedi alaycılığının yanında düşünceli bir şekilde. "Senden kurtulmam gerek ve sen kendinden vazgeçmiyorsun." dediğinde adımlarının sesini duymayı bırakmıştım ve enseme vurmaya başlayan sıcacık nefesini hissedebiliyordum. "Ama bana ihtiyacın var." dedim ve bıçağı yavaşça tehdit oluşturmadığımı göstermek için masanın üzerine bıraktım. O da omuzuma dökülen saçlarını iri parmaklarıyla diğer omuzuma alıp boynuma, aklımı başımdan alan minik bir öpücük kondurdu. "Sensiz de yaparım. Unuttun mu, ben mafya babasıyım." Titreyen dudaklarımda belli belirsiz bir gülümseme belirdi. "Senin de unuttuğun bir şey var..." dedim ve gözlerim bıçağın üzerindeyken konuşmaya devam ettim. "Beni sen değil, seni ben seçtim." dediğimde otoritesine karşın hoşnutsuz mırıltısını hemen arkamdan duyabiliyordum. Ve bir anda saçlarımı okşayan elleri sıkılaşıp ensemden beni tuttuğu gibi önümdeki masaya canımı acıtacak kadar sert bir şekilde yüzümü bastırdı. Daha nefes bile alamadan eline az önce bilediğim bıçağı aldığını gördüğümde her şey için çok geçti. Her sinirlendiğinde bana yaptığı gibi vücudumda, hatırlamam için bir iz daha bırakmak adına bıçağın ucunu kulağımın hemen arkasına sabitledi. Yavaşça bastırdı ve ben etimin kesildiğini büyük bir acıyla fark ettim.

Şiir kitabıdır bilginiz olsun.

Ben Efnan Zahredar. Kendimi ailemin biricik kızı, okulumun örnek öğrencisi, dostlarımın sığınağı sanırken yaşadığım her şeyin gittikçe çirkinleşen bir yalan olduğunu anladığımda artık çok geçti... Atıldığım karanlık kuyuda uzattığım ellerimi tutan adamın ellerine tutsak kaldım. Onun cehenneminde yanarken günahlarla kutsandım. Cennet beni kabul etmeyi bırakalı çok oldu. Cehennem ise efendisine sunabileceği en büyük hediye olarak beni kutsadı. ÖLÜ KENT benim cehennemim oldu.

Beyaza bulanmış bir kadının en çekici hâli Nefesi ateş Ruhu kor bir kül tanesi olan o adam... Mirza Mahzaroğlu Demre Remizade... Onlar.... Yalancı bir ruhun Ufalanmış kırıntılarından beslenen Birer yabancı...

"Soyun!" dedi ve dudaklarındaki o histerik, şeytani gülümseme yeniden kendisini gösterdi. "Bunu yapamam." dedim korku, bedenime hükmetmeye yüz tutmuşken. Umursamadı. Bakışları, bir psikopat kadar anlamlı, bir deli kadarsa ardı görülemez şekilde parıldıyordu. "Sana yapabilir misin diye sormuyorum. Kıyafetlerini çıkar ve buraya gel. " Bir psikopatla nasıl başa çıkacağınızı bilirdiniz. Ardında yapacağı hamleler, kafasındaki kurduğu dünyadan nefes alırdı. Ama o, ardı arkası kesilmeyen bir dehşetin yüzüydü ve bunun farkındaydı. Çünkü tam olarak bu olmak istiyordu. O psikopatla taçlandırılamayacak kadar deliydi. Ve istediklerini yapmazsam, zelzelesi dünyama kıyameti yaşatmaya ant içmişti. Onu tanımak, sokakta yaşayan bir adamı yaşamak kadar korkutucuydu. Onu hatırlamak, damarlarımda dolanan kanı donduracak kadar soğuktu. Onu yaşamak, gökyüzü gibiydi. Günün her saatinde, değişebilecek milyonlarca mucizeyi ellerine verecek kadar kudretli ve ulaşması imkânsız olandı. Onu bilmek ise imkânsızdı. Çünkü o var olanı, var olmayanlarla süsleyecek tek insandı. O, Bir deliydi.