Hayatın sorunlarıyla mücadele eden, sorumlulukların üstesinden zar zor çıkabilen, hayatın en dayanılmaz noktasına varmış, herkese karşı sevgisini ve güvenini yitirmiş bir kız olan Bilge için hayat bitmiş bir pil misaliydi... Ne kadar sosyal birisi olursa olsun hep içinde derin bir yalnızlık duygusu olan, dışarıdan bakıldığında mutlu ve huzurlu bir hayata sahip gibi görünen ama aslen içine kapanık ve oldukça sessiz olan Oğuz'un sanaldan Bilge ile tanışması sonucunda ona yenik düşmesi ve sevgi ile güvenin gücünü kanıtlayan bir çiftin imkansızlıklarla dolu bir aşk hikayesi...

"Gel benimle, ben seni buradan kurtarırım." dedi, gözlerimi tekrar yüzüne çevirdim. Bu cümleyi kurarken ateş saçan gözlerinde en ufak tereddüt yoktu. Uzattığı eline baktım. Ona dokunmanın benim için ne kadar imkansız olduğundan bihaber beni bekliyordu. Derin bir nefes aldım. Ellerimi yere koydum ve hızla ayağa kalktım. "Gidelim, kurtar beni buradan." dedim. Başını onaylarcasına sallayıp odadan çıktığında merdivenlere yöneldi, ben de onu takip etmeye başladığımda, ardında bıraktığı kokusu başımı döndürüyordu. Aşağı indiğimizde bütün gözler üzerimize dikilmişken, hepsinin kafasına dayalı silahlar vardı ve kıpırdayamıyorlardı. Onlarca adamın içinden elimizi kolumuzu sallayarak evi terk ettik. Buz gibi havanın yüzüme çarpmasıyla sonunda nefes alabildiğimi hissettiğimde, "Nefesimi kesenlerin, nefeslerini kesmeden bu dünyadan gitmeyeceğim." diye sessizce mırıldandım. Önümdeki ela gözlü heykelin hızlı yürüyüşüne ayak uydurmaya çalışırken, birden arabanın önünde durdu ve binmem için kapıyı açtı. Ben de tereddüt etmeden içeri girdim. Kendisi de yanıma oturduğunda, "Hazır mısın?" dedi. "Hazırım, gidelim." dedim. Akşamın karanlığında gözlerimiz birbirine kenetlenmiş, ışıl ışıl parlıyorlardı. Asıl hikayem şimdi başlıyordu, bunu iliklerime kadar hissediyordum. İçimdeki güç ve öfke dolup taşarken kendime verdiğim sözleri, tek tek tutacağım zaman işte gelmişti.

(Kitap olacaktır.) Kilitlendiği kapının arkasından, "Ben gidiyorum." diye bir ses duydu. Etrafı bir kaç dakika sessizlik bürüdü. Ve o zalim, konuşmaya devam etti. "Bir gün beni affedersin belki, bir başka zaman bir başka yerde." Demişti. Duyduğu sese karşı sessizliğini bozup, önünde engel gibi duran kapının arkasından seslendi. "Eğer bir gün özgürlüğüme kavuşursam: denk gelirsem yüzüne, sadece bakacağım. Gözlerim anlatır sana her şeyi. Bir başka zaman, bir başka yerde." (Kitabımın kopyası veya içerikleri aynı olan hikaye yazarına, resmi işlem başlatılacaktır.)

| Kitap yetişkin okurlar içindir! | " Ne zannediyorsun, ben ölürsem gölgeni koruyabileceğini mi ? " Deyip keyifsiz bir kahkaha attı. Ölmek üzere olan bir adamın son çırpınışlarıydı bu. Bu yüzden konuşmaya devam etti. "Sandığın kadar görünmez değilsin artık Alpaslan! Onu ben alamadıysam bile bir gün alacaklar ve sen bu kadar şanslı olamayacaksın. " Duydukları ile çenesi seğirmeye başlayan adamın iblisleri artık susmuşlardı. Çünkü istedikleri olacaktı. "Her zaman ayağımın altında dolaşan pis sıçanlar oldu. Hepsi de bulundukları bok çukurunda o kadar çaresizlerdi ki, sonra ne oldu biliyor musun ? İblislerim hepsini cehennemimde misafir ettiler" dediği anda sandalyelerde oturan adamların hepsi sırayla yanmaya başladılar. Hepsinin üzerinde oturduğu sandalyelerde özel yapım bombalar yerleştirilmişti. Buraya gelmeleri sürpriz değildi. Sandalyedeki bombalar onlar gelmeden yarım saat önce ayarlanmıştı. Levent Dizdar gördükleriyle küçük dilini yutacaktı neredeyse. O sona kalmıştı. Uzatmaması gereken çok yanlış birine uzatmıştı o pis ellerini. Bunun bedelini ödemeliydi. Özel bir zehir hazırlanmıştı onun için. Bizzat iblislerin fikriydi. Tek bir kere ölmemeliydi. Her ölüşü cümle aleme ibret olmalıydı. Kimse bir daha Aslan'ın Gölgesine el uzatmamalıydı.. Aslan, adama zehri enjekte edilişini zevk ile izliyordu. Vücudunda ki her bir kemik defalarca kez kırılıyormuşçasına bir acı yaşayacak, kan kusacak ama yine de ölmeyecekti. Levent Dizdar son bir çabayla "Gölgeni senden alacaklar. " diyebilmişti.

Babası ile gittiği bir kamp gezisin de kayıp olan ana elementin sahibi olduğu ortaya çıkar. Lisa Ayla, normal yaşantısından, ismi gibi tuhaf bir hayata sürüklenir. Gücünün kaynağını, daha da önemlisi kontrol edemediği bu gücün her gün çoğalmasına bir çare bulmak isterken beklemediği gerçeklerle karşılaşır. Lisa Ayla'nın tam karşısında, gezegenleri katletmek ile ünlenmiş düşmanı Wiskor durmaktadır. Lisa, gerçek ailesini bulma yolun da gücünü kontrol etmeyi öğrenirken, ondan çok daha güçlü düşmanını yenebilecek midir? Bu yol da sevdiklerini de koruyabilecek midir? Kayıp Elementler ortaya çıkıyor. Peki ya senin elementin ne? _________________________________________ Babamla gittiğim kampın hayatımı bu denli değiştireceğini düşünemezdim. Kamp ateşi. Baktığım şeyin adı buydu. Kendime; özüme baktığımdan habersizdim. Hiç bir zaman çabuk pes eden biri olmadım. Yeni bir gezegene giderken de, Ejderhalarla savaşırken de, düşmanımın gözlerimin içine bakıp savaş emri vermeye hazırlanırken de. Bu benim kazanırken kaybedişimin hikayesi. Anka kuşları küllerinden doğar. Ben ise küle dönüşmeden, ateşin kıvılcımlarından doğacaktım. __________________________ Tek yapabileceğin karanlığı yok etmek. Karanlık seni yok etmeden önce.

Bu bir oyun. Başından beri öyleydi. Ama kimse tek başına kaybetmedi. Bir ölümle başladı. Oyun kurulduğunda, ilk hamle çoktan yapılmıştı. Kurbanlar belliydi, yollar çizilmişti. Ama kimse, piyonların da savaşacağını hesaba katmamıştı. Aden, arkadaşlarıyla birlikte bu oyunun içine sürüklendi. Kimi kayıplar verdi, kimi zaferler kazandı. Ama öğrendiği tek bir gerçek vardı: Her adımın bir bedeli oldu. Ve bazen, bir sonraki hamleyi yapmak için geçmişin hayaleti ile yüzleşmek gerekirdi. Katil pusuda beklerken, dostluklar sorgulanırken, her hamle yeni bir bedel doğururken... Onların önünde tek bir seçenek vardı: Hayatta kalmak. Ama ne kadar ileri giderlerse, o kadar geriye çekildiklerimi fark ettiler. Çünkü bu sadece bir kovalamaca değil, ölümün ta kendisiydi. Bir satranç tahtası. Kan döküldü. Piyonlar feda edildi. Kurbanlar verildi. Ama oyunu kuran bir şeyi unuttu: Piyonlar da şah olabilir. Oyunu kazanabiliriz. Ama önce hayatta kalmalıyız.

"Tanışmamız tesadüf eseri miydi?" "Hayır, bizim tanışmamız Tesadüfen Bir Tık Fazlasıydı." "Tesadüften Bir Tık Fazlası neymiş?" " Biraz kader çokça aşk." Yıllardır her şeyi kafasında halletmiş bir kız ile her şeyi yerle bir edip yeniden inşa etmek için gelen bir adamın Tesadüften Bir Tık Fazlası ile başlayan tanışması ve tesadüflerin kesiştirdiği hayatların birleştirici gücü altında yaşayan insanlar... Doğru yolu bulup hayata dönebilecek miydi? Hayat onları birleştirirken onlar ayrılmak için çabalamaktan yorulmayacak mı? Her şeyin bir satranç oyunu gibi hamlelerle dolu olduğu Şahların savaşına dahil olan piyonlar yeri geldiğinde çok güçlü davranıp şahı yenebilir miydi? Tesadüflerin yeni bir hayatı başlatacağı sürprizlerle dolu bir hikaye yolculuk yapıyoruz.. 1 Temmuz 2020 = Yayınlanma Tarihi

Geçmişini, tozlu sayfalara gömüp halının altına süpüren Karaca, zamanla geçmişinin onun için açtığı çukura düşüyor. İçinde yüzleşmesi gereken koca geçmişi ve önünde hesap vermesi gereken birinin olduğu gerçeği onu kasıp kavuruyor. Bataklık misali onu içine çeken kara geçmiş, yaralı çocuğun açık yarasını deşiyor. Zaten dikiş tutmayan yara, geçmişin koyduğu ağırlıkla harap olmuşken yaşananlar derinlerde, en dipte herkesin içine işliyor. Zihnin derinlere gömdüğü o karanlık geçmiş, ortaya çıkmak için birinin o toprağa basacağı günü bekliyor. Yaralı küçük kız, bir zamanlar kurduğu hayallerde yaşamına son verirken, gerçekler kalplerin derinliklerine kazınıyor. *Şiddet, kan, şehvet ve vahşet içermektedir. Yayınlanma tarihi: 16.08.2022 Bitiş tarihi: 20.10.2023 (Düzenlenecek) Wattpad'te Sessizliğin Vaveylası adında yazılmış ilk kitaptır. Bilgi ve daha fazlası için: İnstagram: sema.elibuyuk

-Benim yaralarım geçmez Arslan. Elini dizlerime koydu ve usulca bir öpücük bıraktı. +Ama öptükçe kapanır Elfidam ~~~~~ 07/03/2022

İnsan kendi kaderini kendisi çizer derken yeni şeyleri kendimize katmayı, yanlışları doğruya çevirmeyi, doğru adımlarla ilerleme- yi, hatalarda israr etmemek gibi birçok şeyi kendimize kazandır dık birlikte. Gerek bazen üzüldük, gerek bazen şaşıp kaldık olanlara karşı hayatta. Hepsinin doğrusunu düşünürken kaybo lup gittik karanlıklarda. Neyin ne olduğunu, bizim kimde ne kadar olduğumuzu ve kimin bizde ne kadar olduğunu yaşayarak gördük. Sonra rüzgar esti, fırtına koptu, yağmurlar yağdı, çiçek açtı ve ardından yaz geldi hayatımıza. İşte tam olarak DÖRT MEVSİM de böyle dokunacak hayatınıza. Her şeyin içinden tertemiz çıkıp ne olursa olsun iyiliği, güzelliği ve sevgiyi birlikte kucaklayacağız. Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum. Bir sonraki kitapta buluşmak temennilerim ile..