*Fantastik değildir.* Her hikaye bir kahramanla, birçok hikaye ise budala bir kahramanla başlardı. Herkesin güçsüz gördüğü o beceriksizden bir kahraman doğardı. Çıktığı yolda kapılar ona açılır, onun yerine tercih edilen tüm o güçlü ama kötü kişiler birer birer düşerdi. Budala belki gerektiği kadar kurnaz değildi ama zekiydi, takdir edilmese de oradaydı; elinden geleni ardına koymama sırası gelene kadar hor görülen olsa da her zaman hikayenin içindeydi. Çünkü güçlü olan değil, yolu tamamlayan kahraman olurdu.

0545***: Selamın aleyküm aslan parçası Aslanın dişisi de aslan olur dediler de bana Aslan dişisi başvurusu için rahatsız etmiştim

Yazgı kartları karıştırır, biz de oynarız, diyordu Arthur Schopenhauer. Kartları ben dağıtmış, geri çekilmiş ve elime umutsuzca bakarken aylar geçirmiştim. Bu son el değildi ama oyun o kadar kötü gidiyordu ki, artık masadan kalkma zamanı bile gelmiş olabilirdi. Ama kader, beni o masada tuttu. Çünkü oyunun kazananını kartları dağıtan değil, kader belirlerdi. Bir platonik olarak öğrendiğim en önemli şey de buydu: Sana gelecek olanı kırk duvar olsa durduramazdı ama gelmeyecek olana da kırk at versen bir adım yol almazdı.