Yıllar öncesinden terk edilmiş bir deliler hastanesi vardır. Oraya giden kişilerden hiç kimse bir daha geri dönememiştir. Bir grup gazeteci iş gereği oraya gidip, oranın gizemini çözmek ister. Fakat henüz başlarına geleceklerden haberdar değillerdir. İşler hiç istedikleri gibi iyi gitmez ve orada bir çok sorunla karşı karşıya geleceklerdir. Şimdi ise tek istedikleri oradan kurtulup, ölümden kaçmaktır!

Kısa zamanda 32 baskı yapan ve 2012 Anadolu Edebiyat Ödülleri'nde ROMAN dalında ödül alan, sıradışı bir polisiye roman... 'Son Sayfası Yırtık Kitap' artık WattPad'de! Keyifli okumalar... Demek buraya baktın. Ama burası "orası!" değil. Peki söyle o zaman... Şu saatte orada olmak ister miydin?! Evet mi? Peki. Bunu sen istedin..! Şimdi birkaç adam düşün... Ya da neyse neyse! Düşünme! Bir ada hayâl et... Yok, yok! Unut, gitsin! Ne idüğü belirsiz, karmakarışık, "Yok artık!" dedirtecek, en afallatıcı birkaç olay say... Dur, dur! Sayma! Dünyada en çok olmak istediğin yeri söyle... Boşver! "Orası" kesinlikle orası değil... Bir ada... Birkaç adam... Ve esrarengiz olayların envai çeşidi... Yok... Anlaşıldı! Sen bu kitabı okumadan şu saatte orada olup olmadığına asla karar veremeyeceksin! O zaman söyle... Şu saatte orada olmak ister misin?! Hem sen hiç son sayfası yırtık bir kitap okudun mu? Bu kitabın son sayfası neden yırtık? Okumadan asla anlayamayacaksın! Hazır mısın?

KERB'de bütün düzen altüst olmak üzere! Bunu düzeltebilecek olan tek kişi ise Elçi. Malorie Hans sıradan bir üniversiteli genç kızdı ama hayatı sıradan değildi artık. Arkadaşlarıyla beraber gittikleri bir kamp yerinde talihsiz bir olay yaşayarak sığınmak için atladığı mağarada uyanan Malorie, kendini bambaşka bir dünyaya adım atmış halde bulur. Bu dünya ise onun alışmış olduğunun tam tersi bir düzene sahiptir. Ve bu düzen neredeyse bozulmak üzere. Malorie geldiği bu dünyaya hem alışmaya çalışmakta hem de kaderin onun omuzlarına yüklediği görevi yerine getirmek zorundadır. ELÇİ olarak düzeni yeniden sağlamalıdır. Sizce kim kazanacak? Asla yenileceğine inanmadığınız İyiler mi yoksa her zaman yenilgiye muhtaç gibi görünen Kötüler mi?

Taşlar Mandıragora Cadısı tarafından çalındı ve düzen yıkılmak üzere! Savaş başladı. Hiç kimse başka birine acımıyor! Mutlak güç için her birey savaşıyor! İhanetler. Gizli kalmış sırlar. Komplolar ve daha bir çok gizem gün yüzüne çıkıyorken birbirlerine karşı olan güven duyguları, aşklar, bağlılıklar sınanıyor! Malorie ELÇİ'lik görevini yerine getirebilecek mi? Elinden çalınan taşları yeniden kurtarıp düzeni olması gerektiği gibi sağlayabilecek mi? Cris ona olan aşkını yaşadığı ihanetlere rağmen sürdürebilecek mi? Peki ya Gloria bütün gücünü kaybetmemek için neleri feda edecek? Hepsinin cevabi SAVAŞÇI'da! İYİLERİN ve KÖTÜLERİN savaşı devam ediyor...

Kerb Diyarı artık Karanlığın elinde. Malorie ve diğerleri ne yapacağını bilemez halde tam 3 yıldır çıkar yolu arıyorlar. Kaybedecek zamanları yok. Kurtarmaları gereken bir dünya ve kurmaları gereken bir düzen var. Artık element taşları yok. Kerb yok. Malorie artık tek başına ve kalbinin mi yoksa aklının mı sesini dinleyeceğine henüz karar veremedi. Dostlarına sırtını dayamak istiyor fakat onların bir şeyler sakladığından da emin. Artık eski inanç yok. Kazanmak ya da kaybetmek var. Ölmek ya da Yaşamak var. İkilemlerin dünyası Varis'e Hoş geldiniz!

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Kitabın içinde geçen olayın aşkla alâkası yoktur. Aşkın, bu olayla alâkası vardır. "Aşığım" diyenler bu kitabı okumasın. Çünkü aşk, "Aşığım!" diyemeyecek kadar hâlsiz bırakan bir hâldir.

Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...