This is an unofficial fan-made English translation of We are...คือเรารักกัน (We are... we are in love). Please do not re-translate to any other language without permission. You can find the ebooks at https://www.mebmarket.com/index.php?action=search_book&type=author_name&search=%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A7%E0%B8%B5.&auto_search_id=&exact_keyword=1&page_no=1. Please support the author over there! All the rights and credits go to the original author of the novel Khun Parawee (ภารวี.) and all those involved in the production of this story. Translator: Sprite Hoang Illustrator: Unagnomasia Proofreader: azzianna, smv2454

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Ben.." dedim yutkunarak. Yüzüne baktım. "Ölmek istemiyorum." Gülümsedi, yüzü hüzünle gölgelenmişti. "Ölmeyeceksin." Kayıp Tanrıça serisi 2.kitabıdır. 6 Haziran 2015 Tüm Hakları Bende Saklıdır. ©

Sıradan, hayat dolu, üniversite hayalleriyle yaşayan genç bir kız olan Lily hayatını kökten değiştirebilecek bir şey öğrenir. İnsan değildir. O bir melektir. Saf bir melek. Beyazların hakim olduğu bir dünyaya aittir. Aslında ait olduğu bir diğer dünya telepati kurma yeteneğini keşfettiği dünyadır. Bu keşif onu tehlikeye sürükler. Telepatik ilişkilerinde onu bekleyen huzur sayılmaz. Onu telepatik keşfinde bekleyen bir Düşmüş Melektir ve onu öldürmek için hazırdır. Görünüşe göre öyledir en azından. Fakat daha sonrasında işler farklı boyutlara uzanır. Hayatta kalmak için ihtiyacı olan Kanatlar gerçekten onun mudur?

"Son Melez" adlı anlatımım melez soyundan gelen Skylar'ın babasının kim olduğunu ve neden öldüğünü araştırmak isterken kendini kurt sürüsünün içinde bulur.Cadılarla olacak bu büyük savaşta Skylar kurban edilmelidir.Ama her iki tarafta Skylar'ı feda edemez.Skylar bi taraftan da gerçek aşkının kim olucağı konusunda çelişkilidir.Bu hikaye pazar ve çarşamba günleri yeni bölümlerini sunmaktadır.Keyifle okumanız dileğiyle Doğa.

Karşımda tepkisiz bir  beden.Yaşama ihtimali kalmayacak kadar çok kanamış. Acı çekmiş belli...Avuçlarında tırnak izleri kalmış.Tırnaklarının altında da kanlı deri perçaları.İlk vurulduğunda ellerini sıkıca yumruk yapmış olmalı. Ve birden gözleri kararmış olmalı. Yazdıktan sonra kalemini kenara bıraktı Kesla.Son zamanlarda gördüğüne inandığı ilginç rüyalarını not alıyor ve sürekli rüyasında öldürdüğü o adamı arıyordu.

"Ben seni hiçbir bahar çiçeğine değişmem, Yaprak." Bir yanda sonbaharın hazanı olan, baştan aşağı hüzne bulanmış Kuzey; diğer yanda tüm olumsuzluklara rağmen hazana gönlünü kaptırmış, onun çekimine karşı koyamayan Yaprak... Kuzey'den gelen sert rüzgârın, umut dalına tutunan narin bir Yaprak'a etkisi ne kadar olur? *** Ben O'na sıkıntılı güz günleri içinde Yedi renkli yaz yağmurları dilemiştim. Şükrü Erbaş