"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Ayaklarım beni rüyamda gördüğüm dar mahzene doğru götürüyordu.burası oldukça pis, dar ve kötü kokuyordu. Bu koku beni kusmaya itsede devam ettim. Kısa bir süre sonra ise onunla karşılaştım. mahzen oldukça karanlık olduğu için zor seçiyordum yüzünü Bem beyaz saçları kir içinde kalmış yüzü ve çıplak göğüs kısmı kandan gözükmüyordu. "Kimsin sen?" Diye sordum yüzüne anında alaycı bir tavır sergiledi "Kimim ben azelya?" Diye sorduğum soruya soruyla karşılık verdi adımı biliyordu beni tanıyormuydu? Sorusuna bir cevap veremedim ama o konuşmaya devam etti "Sesimden de mi anlamadın? Onca gece senden yardım dilenirken sesim hala kulaklarına aşina olmadımı?" Bir adım geri gittim anlamıştım o rüyalarımda ki adam dı. Ben geri gittikçe o bana daha çok ilerlemiş bedenini tamamen görmemi sağlamıştı ve işte beni asıl bozguna uğratan şey ise bambaşkaydı. Sırtında bir çift siyah ve beyaz kanat taşıyordu

Sıradan bir günün akşamında, geçmeye çalıştığı köprüden nehre düşmek üzereyken ölüm tarafından kulağına fısıldandı. "Uzatılan buz gibi soğuk bir el bütün hayatına dokunacak." Bağımlılar ve Avcılar bu kez sıradan bir hayatın hayalini kuran, geceye doğmuş bir kız için karşı karşıya gelecek. Siyahla beyazın, geceyle gündüzün, iyiyle kötünün anlamını yitirdiği bir iç savaş. Zihin çıkmazı. Yaşam mücadelesi. Sarsıcı bir kısır döngü. Issız bir kasaba. Kusurlu bir kalp. Uçurumun diğer tarafına, gölgelerin arasına hapsedilmiş kayıp bir ruh. Önce sahip olduğu her şeyi elinden alacaklar ve siz bunu her bir satır arasında hissedeceksiniz. Hayata tutunacak bir neden verecekler, "Yapma!" diye haykırmak isteyeceksiniz. Bu hikâyenin masumu yok. Bu bir aşk hikâyesi değil, nefret hikâyesi. Gecenin soluğunu ensenizde hissedeceğiniz, okurken sıcak bir kahveye muhtaç olacağınız kadar soğuk bir hikâye. #Aylema #Aşeka #Dora #Amely

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.