Godric Gryffindor'un Varisi olmakla birlikte peşinde bir lanet ve can sıkıcı Sirius Black vardı. .......... Yorgun düşen bedeni istemsizce koridorlar arasında dolanırken bir odaya girmişti. Büyük ve odanın içerisinde bulunan tek cismin yanına doğru ilerledi. Üzerinde bulunan perdeyi çektiğinde karşılaştığı ayna, biliyordu. Evet annesinin Hogwarts anılarında bahsettiği aynaydı bu. Önüne geçip beklediğinde ayna yanında gösterdiği kişi ile şaşkınlıkla arkasını döndü. O yoktu. Neden onu görüyordu? Neden Kelid aynasında yanında onu görüyordu? Sirius Black'i. Aynanın yanıldığını düşündü. Yorgun bedeni dizlerinin üzerine çöktü. Yanaklarından akan yaşları kimse silmiyordu ama aynada Sirius nazikçe siliyordu işte. Yorgun bedeniyle birlikte kalbinin ona daima güvendiğini biliyordu Anastasia. Bunu reddetmişti sadece... Anastasia Mortes, saf kan babadan ve melez bir anneden dünyaya gelmişti. Annesi Catherine Storm Mortes'in kanıyla Godric Gryffindor'un soyunun devamını sağlayan kişiydi. Bu sadece Çapulcular arasında geçen Anastasia Mortes'in hikayesi...

Helen ondan intikam istememişti. Helen asla ölümüne sebep olan kişinin sonunu istememişti. Bu David'in isteğiydi. Travis ve Luthor'un ölümü David'in planıydı. Bu onun hayaliydi. Nasıl Helen son nefesinde çaresizliğe boğulduysa aynısını onlarında yaşamasını istemişti. Ve olmuştu. Ama bunu yaparken karısının tek isteğini unutmuştu. Yalnızca bir istek. Tek nefeste söylemişti. Mükemmel gülümsemesi solmadan hemen önce, sadece Gabriella'yı istemişti. David hıçkırıklar içinde boş şişeyi fırlattı. Cam karşıdaki ağaca çarpıp paramparça olmuştu. "Onu kurtardığımı sandım!" "Bittiğini sandım!" Bağırışlarının ardından kısık sesle, "Özür dilerim." dedi yine. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim." "Senin için her şeyi yaparım." Ses tonu iyice düşmüştü. "Onun için de." "Ama bir insanı kendinden nasıl kurtarabilirim bilmiyorum Helen." "Bilmiyorum..."

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.

Yıl 1912, Büyük Britanya'nın ev sahipliği ettiği bir aşk hikayesi.

Kahve dilinde konuş. Harfleri bir araya getir ve her birini umutla öğüt, karanlık suların gölgeleriyle ıslat kelimeleri ve ömür boyunca verilen sözlerin sütlü ışığını dök üzerlerine. Ciğerlerinin derinliklerinden gelen buğulu fısıltılarını serbest bırak. Bırak ki ısınsın cümleler nefesinle. Duyularımız ruhlarımızın aromasıyla dolup taşarken, dudaklarımız aşkımızın şarkısıyla kavrulsun. "Hayatımı bir kahve kaşığıyla ölçtüm." Mayıs, 2015. # Nisan, 2016.

"Yalan söyleyen bir insanı fark etmeyi ancak senin gibi benciller beceremez, nasıl da inandın ama?" Omuz silkip elimdeki elmaya uzandı. "Çok da emin olma derim ben."

Bu hikaye, birbirlerini geç bulup sonsuza kadar sevebilecek iki insanın hikayesi.

[Harry ve Ella'nın hikâyesi.] Harry ve Ella beraber büyümüş iki yakın arkadaştı. Ella arka bahçede papatyadan taçlar yaparken Harry onu izlerdi. Sonra Ella gitti...

Willie Colleen her şeyin bu kadar hızlı değişebileceğini hayal dahi edemezdi, özellikle kendi hayatının.