''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Sadece o gün bankta yalnız başına oturup şarkı dinleyen çocuğun bir arkadaştan fazla olabileceğini nereden bilebirdim ki?... Heyecanlı bir şekilde yanına yaklaştım ve kulağındaki kulaklığın bir tarafını çıkarıp kendi kulağıma taktım.En sevdiğim şarkının çaldığını farkedince çok mutlu olmuştum.Bu şarkıyı herşeyine kadar ezberlemiştim bu yüzden duymadan bile dansını yapabiliyordum.Kulaklığını geri çıkarıp biraz uzaklaştım ve dans etmeye başladım.Yüzünde aniden oluşan o gülümseme ile bir anlık hareketi yanlış yaptım.Ne? Bu ben miyim? En sevdiğim şarkının dansını yanlış yaptım inanamıyorum.Çocuk hafiften gülünce bende gülümsedim.Hemen zil çalmasına çok üzülmüştüm.Bu yüzden içeri girmek zorunda kaldım.Yine de mutluydum.O çocuğu bulacaktım.Kimse yalnız kalmamalı. ...ya da son anlarımı yaşadığımı?