[tamamlandı] 05**: Cüzdanındaki eksik kredi kartın olmak isterdim Derin: Ne? 05**: Aha cevap verdin Derin: Sen kimsin kardeşim 05**: Hep aynı soru biraz değiştirin ulan Derin: Kardeşim kimsin sen 05***: Vay amk aşırı değişik Derin: Of ne saçmalıyorsun 05**: Kredi kartın diyorum eksik diyorum Derin: Defol git ya. 05**: Cüzdanına bak Derin çevrimdışı Derin çevrimiçi Derin: Hassiktir * Her şey, ödeme yapmak için telefon numaramı vermemden sonra başlamıştı. * Romantik#1 22 Şubat 2022 Romantizm#1 28 Şubat 2022 Genç Kız Edebiyatı#2 28 Şubat 2022 Gerilim#1 4 Mart 2022

Bilinmeyen: Çok güzel karısınız hanımefendi. Eslem: Teşekkürler. Kimsiniz? Bilinmeyen: Anonim. Eslem: Ciddi olamazsın. Adın? Bilinmeyen: Adım sensin. Nefesim sensin. İçtiğim su sensin. Her şeyim sensin.

"Derler ki en iyi şifacı, yaralı şifacıdır. Ve bütün şifacılar günün birinde yaralanmaya mahkumdur..." Kim olduğunu sorguladıkça dünyasının sahtelikten ibaret olduğuna anlamaya başlayan Işıl Özsoydan, öğrendiği gerçeklerle ne yapacağını bilemez ve her geçen gün biraz daha yalnızlaşarak yabancılaşır. İnsanlar "Yaralılar" ve "Şifacılar" olarak iki kategoriye ayıran bir sosyal medya platformundan tanıştığı Oflaz Kantemiz'in, kendisini bu durumdan kurtaracak kahraman olduğunu düşünmektedir. Ancak geçmişi belirsiz, davranışları tutarsız olan bu gizemle adamın, kendi dünyasının yıkılışına şahitlik etmiş yaralı bir şifacı olduğundan birhaberdir. Işıl yıllardır inkar ettiği gerzeklerle Oflaz sayesinde bir bir yüzleşirken Oflaz'ın yaralarının kanamaya başlamasıyla dünyaları altüst olur. Artık ikisinin de akıllarında tek bir soru vardır: Işıl'ın parıltısı, Oflaz'ın büyülü ruhunu kurtarmaya yetecek midir?

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.