Sessizlik aslında çok şeydir Sadece duymak gerekir... Yedi yaşında bir çocuk düşünün, annesi ve babası o daha küçükken boşanmış, babasıyla kalıyor. Annesini hatırlamıyor bile. Babası işlerine yoğunlaşıyor. Aşka küsmesiyle beraber, daha hiçbirşey yapmıyor. Çocuk büyüyor ve ona hiç ilgi göstermeyen babasını görüyor. Bir babaannesi ona iyi geliyor. Çocuk beş yaşında geçirdiği bir tramva sonucu ve babasının ilgisizliği yüzünden susuyor ve iki yıl boyunca hiç konuşmuyor. Hiç bir şey onu konuşturmuyor. Ta ki İrem Lara Işık gelene kadar. Bu hikaye bir aşk hikayesi. Bir çocuğun, onu iyileştiren, ona yeniden nefes veren kadına beslediği, saf, temiz ve hayranlığının aşkı. Bu hikaye bir aşk hikayesi. Oğlu ona küsen adamın, ve aşka küs olan adamın, oğlunu iyileştiren kadınla, kendisininde iyileşme hikayesi. Şeker Portakalı kitabında geçen o sözü hatırlayın "Ben şuna inanıyorum, sevgi her şeyi yaptırabilir, bir de sevgisizlik". Bende buna inanıyorum. Bizim hikayenizde, sevgi herşeyi yaptırabilecek. Üzün, yok olacak. Şimdi size soruyorum. Siz bu hikayeye, Elyas annesizliği derinden hissederken, ona ortak olmaya ve İrem sayesinde iyileşmesine varmısınız. Şimdi size soruyorum. Siz bu hikayeye, Selim ve İrem aşkına hazırmısınız. Şimdi soruyorum... Hazırmısınız? Ben Nefize Taşdan... Benim inandığım tek şey var, sevgi...

Edebiyatçı kız ve sporcu erkek nasıl olur sizce?

**77:Sabah sabah kahvaltıdan önce böyle olabilirdik. **77: Fotoğraf **77:Kaçıp gittiğimiz dağ evimiz olsaydı, evin içinde böyle dolaşırdık. **77:Fotoğraf **77:Asansörde seni sinirlendirip beni böyle taşımanı sağlardım. **77:Fotoğraf **77:Mafya olsaydın silahlanıp çatışmalara giderdik. **77: Fotoğraf **77:Senin gömleğini giyinip sabah sporunu yaparken kaslarını yiyecekmiş gibi seni izleyebilirdim. **77:Fotoğraf **77:Bana atış yapmayı öğretebilirdin. **77: Fotoğraf **77:Motorumuzu yolda durdurup seni öpebilirdim. **77:Fotoğraf (Yn: Yetişkin içerik barındırır. Lütfen bunu bilerek okuyun hikayeyi. Sonradan ileri geri yorumlar yapmayın.)

Kayra, gerçek ailesine alışabilecek miydi? Daha doğrusu abileri ve kardeşi Kayra'ya ısınabilecek miydi? 17 yıl boyunca bir yalanla büyüyen Kayra, 17 yaşında gerçek ailesinin başkası olduğunu öğrenirse ne olur? • 17 Ocak 2021 •

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

"Ben özleyeceğim.. seni bilmem." Dedi soruma cevap vermeyerek. Kolyeyi kapatıp çantama koydum. "Teşekkür ederim." Hala bana beklenti ile bakıyordu. Dudaklarımı yalayıp tebessüm ettim. Bakışları oraya kayarken ben konuştum. "Tamam belki ben de özle-" birden bana fazla yaklaştı. Öylece kala kaldım. "Yiğit" dedim şaşkınlıkla. Sesim içime kaçmıştı. Yüzümü avuçlarının arasına aldı. Kalbim öyle bir atıyordu ki... Dudaklarımın üzerinde hissettiğim baskı bütün dengemi bozdu. Kalbim deli gibi atarken yüzümü ateş basmıştı. Yiğit şu an beni öpüyordu! "Ahsen..." dedi. "Şimdi durdurur musun beni?" Hayır. "Kontrolümü kaybedeceğim yoksa." Gözlerim kendiliğinden kapanırken dudaklarım aralanmıştı onun için. Ben de Kontrolümü kaybetmiştim. Ellerimi boynuna dolayarak kendime çektim onu. acemice emdi üst dudağımı. Ben de verebildiğim kadar karşılık verdim. İkimizin de ilk öpüşmesi olduğu acemiliğimizden belli olurken benim için dünyanın en mükemmel öpücüğüydü. ......... +18 Yetişkin içeriktir...(Küfür,argo,şiddet ve cinsellik vardır) *Bütün hakları tarafıma aittir herhangi bir kopyalama ve çalıntı durumunda gerekli işlemler yapılacaktır. *olaylar tamamen benim hayal ürünümdür gerçeklik ile kıyaslayıp bağdaştırma yapmayın lütfen. Başlangıç tarihi:06.06.2023 Bitiş tarihi: 21.07.2024 Etiketler🏷 1-Buluşma 1-Günlük 1-Gizli görev

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Şu zamana kadar okuduğunuz Berdel kitaplarını unutun, bu başka.💦 Ah Mardin güzel Mardin. Taş konaklar ile dolu, tepedeki güneş sayesindeki kavrultucu sıcakları ile dolu Mardin. Doğan sadece güneş değil; bazen ölüm, bazen aşk. O dört duvarlı konaklar çok şeye ev sahipliği yaptı. Bazen öldürdü, bazen yaşattı. Bazen ise yaşatırken öldürdü. Bir çok insanın yaşam ile ölüm çizgisi töre. İşte bende o konaklardan bir tanesinde töre gereği hüküm verilmesini bekliyordum. Kuzenimin ölmesinin ya da yaşamasının hükmü. Ama bilmiyordum. Kuzenimi yaşatırken beni öldüreceklerini. Kurunun yanında yaşında yanacağını bilmiyordum. Beni yaşarken öldüreceklerini bilmiyordum. Kırmızı Kuşak Gizemnnd 'Aşiret Konulu. Başlangıç: 01.05.2022 Bitiş: 27.11.2023