"eve dönüyorsan, eve dönüş yolunu unuttuysan, çıkmaz sokaktaysan veya çıkmaz sokaklardan kurtulduysan, her neredeysen ve her nereye gidiyorsan"
Sona geldiğimi düşünüyorken, ben, gerçekten de Kwon Soonyoung'un ellerinde ölmüş gibi hissediyordum.
Her şey çürük Volodya. Nasıl anlatılır bu? Öyle garip bir his ki, sanki hayatın içinden kesip attığı bir parçayım. Siz ilerlerken ben hala yerimde sayıyorum. Biçimlendirmeye uğraşırken parçalara ayırıp karıştırdığım bir tangram sanki hayatım. Sizler bildik yollarda devam ediyorsunuz. Şimdi hayatınıza, sonrası için de...
"gelebilirmişsin gibi bekledim seni." [angst, story, oneshot] ©jadedstilll - 2022
ben seninle sevişirdim, pencerem de her gece attığın taşlarla. [oneshot; 14.03.2022]
Bi' yağmur yağsında, Bi' şarkı çalsın, Sen beni ölsen unutamazsın. [oneshot, angst, tw:bl00d] ©aerimelior 2022
"Mutsuz olma, güzel şeyler yaşa." Tüm samimiyetimi kattım harflerimin, kelimelerimin içine. Sonra, onu son kez öpmeme izin verir mi diye sormak istedim. Ama bu sonrası için zor olurdu. Onu unutmam gerekiyordu. Ve her unuttuğumda bugünü de hatırlamak bana acı verecekti.
eğlence sektörü değişkendir. kaybetmek ve kazanmak üzerine kurulu zorlu bir mücadeledir.
Jihoon, ben böyle olmasını istememiştim. Bu benim hatam. [01.11.2017]
Evet, dedem koymuş adını. Amerika'ya gidip arabayı bizzat ilk elden aldığında kaldığı otelin önünde bir araba dururmuş, bir tekeri patlakmış. Ne zaman otelden çıksa ilk gördüğü o tozdan griye dönmüş araba ve üstünde kırmızı etiketle yapıştırılmış yazı. FLASH9. Dedem otelden ayrılmak üzere çıktığı gün, Pontiac GTO 1967...
"Eski bir inanışa göre vücudundaki benler, önceki hayatında en çok öpüldüğün yerleri gösterirmiş."
Lee Jihoon, başarılı bir yazardır. Yeni kitabını yazabilmek ve biraz stresten uzaklaşıp kafa dinleyebilmek için İspanya'ya geldiğinde hayatının değişeceğinden bir haberdir.
Başarılı bir şekilde doktorluk yapan Soonyoung zorunlu görev için çalıştığı tenha bölgedeki hastaneye çocuklu bekar baba Jihoon gelir.
ona normalden daha uzun baktığımı fark ettiğim an çok geçti, çünkü bana dönmüş, bakışlarıma karşılık veriyorken hemen karşımızda oturan annesini unutabilir ve yumuşatıcı kokusunun çoktan burnumu istila ettiği o kazağına gömebilirdim suratımı. eriyor, yumuşuyor ve yanıyordum. yeter bu kadar çocukluk, diye isyan ediyord...
Mutlu anılar, korkunç anılar, üzücü anılar... Hepsi önemliydi ve hatırlanmalıydılar.
