Çevremdeki ağaçlar aynı gözükseler de aynı değiller. Uzaktaki dağlar bildiğimden daha soğuk. Rüzgar aynı hissettiriyor belki ama o bile tanıdığım rüzgar değil. Çünkü benim dünyamda çoktan unutulmuş büyüleri taşıyor kucağında. Olduğuma inandığım yerde değilim. "Bana her şeyi anlat. Bana dünyanızla ilgili her şeyi, en küçük detayına kadar anlat." Ben, Eira Morwen, dönmenin bir yolunu öğreneceğim. Ve ancak her şeyini bilirsem büyüyle ve korkunç canavarlarla dolu bu dünyanın girişini de çıkışını da bulabilirim.

24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu. Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır. Kaçış yok. Teslim olmak yok. Oyuna hazır mısınız?

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Öldüm. Ve gözlerimi açtığımda bir çocuk taciriydim. "E ebesinin a-" ~ Daha önce hiç öldükten sonra yeni bir hayat şansı hak eden ve başka bir bedende gözlerini açan insanların hikayelerini duydunuz mu? Duymadıysanız endişelenmenize gerek yok. Size kendi gördüklerimi anlatabilirim. Bu tarz ikinci hayatlarda okuduğu kitabın kötü karakteri olandan tutun da oyundaki ana karakterin kardeşi olana kadar pek çok kişi gördüm. Yeniden doğmak için okuduğunuz kitabın bir karakteri olmanıza da gerek yok. Sadece herhangi büyülü bir dünyada da kendinizi bulabilirsiniz. Tır çarpan çoğu kişinin başına bunlar geldi. Hepsi de öldükten sonra yabancı bir bedende ve farklı bir dünyada gözlerini açıp hayatta kalmaya çalışıyordu. Bu bilindik bir hikaye. Bana tır bile çarpmadı ama öldüğümde ben de yeni bir hayata gözlerimi açtım. Şanssız bir insan olduğuma bakılırsa kitabın sonunda ölecek kötü bir kadın olarak doğabilirdim. Ana karakter olan masum kıza zorbalık yapardım, ana erkeği elde etmeye çalışırdım ya da kötü bir kadın her neyi yapıyorsa onu yapardım işte. Bir kitabın içinde doğmasam bile herhangi bir dünyada herhangi bir hayata sahip olabilirdim ve ona göre yaşayabilirdim. Övünmek gibi olmasın ama adapte olmak en iyi olduğum şeydi. Dediğim gibi her şey olabilirdim ve buna uyum sağlardım. Ancak kesinlikle küçük bir çocuğu kaçırmazdım. Evet her şeyi tahmin edebilirdim ama öldükten sonra bir çocuk taciri olarak gözlerimi açacağımı ölsem bile (biraz ironik oldu) tahmin edemezdim. Ancak bu doğruydu. Karanlık depodaki elleri bağlı bir şekilde yerde kıvranan küçük çocuğa bakarken de bildiğim tüm küfürleri sıralıyordum. # Hikaye eğlence amaçlı yazılmıştır. Basit bir dili vardır. Ayrıca cümleye bağlaçla başlamaya bayılırım. Yanlış olsa da bırakacak değilim. Ha bir de üşenmediğim bir anda bölümleri düzenleyece

romeo'nun kırık kalbine hoşgeldin, sevgilim burası, bir zamanlar öpmeye doyamadığım o narin ellerinin eseri

𝒉𝒐𝒖𝒔𝒆 𝒐𝒇 𝒃𝒖𝒓𝒏𝒊𝒏𝒈 𝒄𝒓𝒂𝒏𝒆𝒔 ❛❛ligeia'nın hayattaki en büyük amacı, gitmeden önce katladığı bütün turnaları yakabilmekti.❜❜ short story © may 2021 by indantesinferno

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."