Derin bir nefes aldı. Söylediklerim onu şaşırtmamıştı, o zaten en başından beri beni anlamıştı. "Bazen sonları değiştiren tek şey sondan önceki kelimedir, Gölge." Gözlerine baktım. "Sondan önceki kelimeni bilemezsin. Sondan önceyi tahmin edemezsin. Bazen... sonlar mutlu biter." Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Hangi sonlar?" diye sordum. "Ben bunca yaşadığımın ardından mutlu olsam neye yarar? Yüzümdeki gülümseme kendini oraya ait hisseder mi Efruz?" Dizlerinin üstünden doğruldu. Yanıma oturdu. Eli belimi kavradı ve hiç beklemeden beni kendine doğru çekti. Bir eli bacağımı kavradı ve böylelikle tamamen kucağına yerleşmiş oldum. "Hisseder." Dedi. "Hissettiren olursa." 🥀 DİKKAT ! Kitapta şiddet, ölüm, psikolojik unsurlar yer almaktadır. Kitabın konusunu daha iyi anlamak için giriş bölümüne göz atabilirisiniz. 🥀 31.07.2022 EDEBİYAT #2 (13.05.23) DOSTLUK #1 (31.05.23) TÜM HAKLARI SAKLIDIR VE ŞAHSIMA AİTTİR.

Her şeyin üzerinden tam olarak 12 yıl geçti. 12 yıl önce çok büyük bir günah işlendi. Kimilerine göre bir taraf masumken diğer taraf suçluydu. Peki ya her 2 tarafta kurbansa? Şimdi kartlar yeniden dağıtılıyor, gerçekler gün yüzüne çıkmak için çabalıyor.

O an bana, "dünyanın en güzel şeyi ne?" diye sordu. Birkaç cümle kuracak güzellik tadamadığımdan cevap verme gereksinimi duymadım. Aynı soruyu ona sormaya çekinsem de titrek bir sesle aynı cümleyi ona kurdum. "Sana göre dünyanın en güzel şeyi ne." Aynı anda yutkunduk, boğazımızdan söylenmeyen birçok cümle geçti, bunu hissettik. Hissetmek boğazımızı parçaladı. Toparlanamadık. "Bir aileye sahip olmak." dedi. Silik bir tebessümle başını karşımızda ışıkları yanan binalara doğrulttu. "Bir eve ait olmak çoğu zaman." dediğinde tebessümü silindi. Başı bu sefer bana doğru çevrildi. "Evsiz yurtsuz bir adama evini açan sensin. Bana bir aile vaadettin." Ayağa kalkıp ceketinin yakalarını düzeltti. "Sorunun cevabını biliyorsun. Değişmedi, hep öyleydi." Fötr şapkasının ucunu tutup eğdikten sonra arkasını dönüp ilerlemeye başladı. Arkasına dönmedi. Dönmeyeceğini biliyordum. Dönmeyeceğini biliyordu.

Dudaklarını tekrar boynuma bastırdığında titrediğimi hissettim. Sanki onun dudakları bir ateşti, dokunduğu yeri kavuruyordu. Ben ise yanmaya razıydım, sessiz inlemelerim haricinde sesim çıkmıyordu. O bana dokunduğu an dilim lâl olmuştu. "Geçmişin izleri." Yutkundu. Ne onun için ne de benim için kolaydı olanlar. Onun için çok daha zor olacak ki devam edemedi, geri çekildi. Sarının koyu tonunu bulunduran gözlerine kırgın bir şekilde baktım. Halbuki onun suçu değildi, istememesi belki de normal olan tek şeydi. Dudaklarını şakaklarıma bastırdı. Dolgun dudaklarının varlığı beni esir almıştı. Ona esir olmak ise bu dünyada bulunan en güzel histi. "Önce buradan sileceğim, daha sonra kalbindeki izleri sileceğim. Bedenin en son, kalbin ve bedeninle detaylı ilgileneceğim." Tok lâkin şefkat dolu bir sesle konuştu. İşte o zaman anladım ki hayattaki şansınız siz vazgeçmeye yaklaştığınızda sizi bulur. Elinizden tutar, sizi hayata döndürür.

İhanet, Güç, Merhamet.. Sizce hangisi bu oyunun kazananı? Ya da hangileri mi demeliydim?

Hayat; sonunda ölümün olduğu, nefes alıp vermekten ibaret olan bir yaşam süreciydi. Yaşamın boyunca muhakkak sevdiğin birinin hayata gözlerini kapatmasına şahit olurdun. Belki de onunla beraber ölmek, ya da bunların yalnızca bir kabustan ibaret olmasını isterdin. Ölüm diye bir gerçek vardı. Yani, sizin için vardı. Siz, insanoğlu. Biz ise inanmadığınız, yalnızca bir efsaneden ibaret gördüğünüz vampirler. Gerçek olmayacağına inandığınız, birçok konuda şaka yaptığınız kan emiciler. Vardık, var olmaya da devam edecektik. İnansanız da inanmasanız da varlığımızı sürdürmeye devam edecektik. Bir gün inanmak zorunda kaldığınızda umarım ki insanlık yok olmayla burun buruna olmazdı.

Bir insanın hayatı değişebilir miydi? Bir zamanlar gülerek hatırlanan anılar artık acı verir miydi? Genç kadının hayatı babasının ölümü ile değişmiş, anılar acı verici bir hale gelmişti. Bunun geçici olduğunu biliyordu, bilmediği şey ne zaman geçeceğiydi.

Hiç kimse göründüğü gibi değildi, herkesin yüzüne takındığı bir maske vardı ve o maskeler yavaş yavaş düşüyordu. Kimse göründüğü gibi değilse bildikleri ne işe yarardı? Aslında her şey daha yeni başlıyordu, asıl sınav bundan sonraydı. Herkesin maskesi düşecek, sırlar ortaya çıkacaktı. Efsa sadece bir başlangıçtı. Her şey bir ölümle başlamıştı, bitmesi için de bir ölüm mü gerekiyordu? Bildikleri ve emin oldukları tek şey, kimsenin göründüğü gibi olmadığıydı. Bunu öğrendiğimize göre şimdi başlıyoruz, hazır mısınız?