Bir varmış, bir yokmuş; oldukça bilinen rengi bembeyaz, meyveleri kocaman olan bir dut ağacının altında iki aşık otururlarmış. ... Bir varmış, bir yokmuş; dut ağacının o yoğun kıpkırmızı taneleri bir zamanlar kar kadar beyazmış. Rengi ise tuhaf ve oldukça üzücü bir şekilde değişmiş. Buna neden olan şey, iki gencecik aşığın ölümüymüş. 03.03.21 #robin 1. 21.04.21/ 05.09.22 #karadut 1.

"Adım Yazgı Karadağ." Adını tane tane, vurgulayarak söyledi. "Ölüm seni korkutmuyorsa..." Dedi üzerimdeki vücuduyla daha çok ezerek. "Günlerce inletirim seni altımda! Ölmek için yalvarırsın!"

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Dünya nufüsunun aşırı fazlalaşması sonucunda ekonomik kıtlık çeken fakirler tarafından Dünya genelinde savaşlar, ayaklanmalar yaşanmaya başlamıştı, kaçabilenler dağa kaçmış kaçamayanlar ise hayatını kurtarmaya çalışmıştı, sonradan öğrendiğimiz şey ise devletlerin insanların sayısını azaltmak için havaya delirtici gazlar saldığını ve kimsenin anlamaması için fakirlerin katliam çıkarttığını öne sunmalarıydı, ama hesaba katmadıkları bir şey vardı, saldıkları gaz kontrollerinden çıkmış ve öldürmeye programlı olan deli insanları durdurulamaz hale getirmişti Önemli olan, dünya da sadece insanlar olmadığını öğrenmemizdi, küçük tatlı büyülü hayvanlar ya da yaratıklarla yaşıyorduk, bu katliam uzayda birilerinin yıllar önce dikkatini çekmiş olmalı ki bunlar mağara duvarına kazılmıştı her şey önceden uzaydakiler tarafından biliniyordu ve düzeltmemiz için bize bir şans vererek bu büyülü hayvanları dünyaya bırakmışlardı Ailelerimiz delirmişti, arkadaşlarımla bunun sonucunda dağa kaçmak zorunda kalmıştık, biz bulmamıştık o büyülü hayvanları... Onlar bizi bulmuştu Her şey kötü mü sonuçlanır ? Kötü sonuçlansa bile biz birlikte olduğumuz sürece bir önemi var mıdır gerçekten? Her şeyi çözebilecek güce sahip miyiz? Yoksa o güç bize sahip olabilecek kadar güçlümüdür sahiden?