Ben Alya. Ergenlik ortalarında bi kızım . Normalde benim yaşımdaki bi kızın 40 50 kilo civarı gibi olması lazımsa ben kesinlikle normal değilim. Anormallikte boyut atladım resmen. Uzun zamandır da böyleyim. İlk başta insanların durmadan benimle dalga geçmeleri çok sinirimi bozsa da bir süre sonra alışmaya başladım. Ama alışmam bu halimden memnun olduğum anlamına gelmiyor. Vücudumdan nefret ediyorum. Ben bile kendimi sevmezken başkası nasıl beni sevebilir ki ? Ama bazen hiç bir şey düşündüğün gibi olmaz. Mucize diye bi şey var sonuçta. *Okumakta olduğunuz ya da okuyup "Bu ne lan?" diyiceğiniz bu hikaye tamamen ve maalesef gerçektir.

Ve bir doktor hastasına uçurumun kıyısında yaşamayı öğretti. Hayat kendi ölümünün yıllar önce planlanmış olduğuna inanan,ağustos ayında etrafı şubatla sarınan,içinde yaşadığı hayata ve kurumlarına uyum sağlayaman bir kaçıktı. Ümit başka insanlar için hayatını sürdüren,başka insanlar ne düşünür derken kendini düşünmeyi unutan,nefes alan ama yaşamayan bir doktordu. Ve hiç ummadıkları bir anda birer mucize gibi birbirlerinin hayatına giriverdiler. Birbirlerinin umutları oldular.