Suskun şehir Amed. Yıkık kentin masalı. Acıların feryat olup yürek yaktığı şehir. Güneşin kızıllığa kanla büründüğü. Acının çiçek olup büyüdüğü. Yeşilin en güzel tonunda ölüm olduğu karanlıklar şehri. Törenin kanun kabul edildiği. Her sur taşında farklı bir sırrın gizli olduğu acının şehri yıkımın baş kenti... Acılarla dolu yüreğine sevdasını gömmek zorunda kalan bir adam. Vicdanını ruhuyla birlikte tabuta koyup sırtlayan gözü de vicdanı gibi körelen Ağa. O kıza her baktığında yok oluşunu görse de yok etmeye yeminli. Sevdiğiyle beraber yok olmaya mahkum bir kadın. Amedin yaralı gelini. Yok olan yüreğiyle bile herkese karşı dik duran, asla boyun eğmeyen, herkesin korkarak konuştuğu Ağayı tek lafıyla yok eden güçlü bir kız. Yüreklerindeki yara dile gelseydi yer gök onların acısıyla inlerdi. Her insan bir kitaptır. Kiminin ağır sözler ile yazılmıştır hikayesi. Kiminin çiçekli bir sözle. Bazıları vardır ki arafta kalmış bir şiirdir onlar. Öyle ağır ki cümleleri anlaşılmaz. ...

Her okuduğu kitapta güzel kızlar vardı Eliza'nın. Güzel kızlar sever, sevilir ve sonsuza dek mutlu yaşar. Şişman, kahverengi gözlü kızlar asla başrol olmazdı. Ya da şimdiye kadar... Zamanda geçmişe gidip 24. Leighton kontunun kızı Monica olarak uyandığında kendi hikayesini yazacaktır. (Kapak olarak kullanmak istediğim fotoğraf tam anlamıyla bu değildi. Ama Eliza'ya en yakın tarif buydu. Kapaklar bile güzel kızlar üzerine ...)

Öz ailesi sandığı için bütün acıları kabullenen bir kız çocuğu. "Ailemi bulmadan önce etrafa güçlü taklidi yapardım. Onlar hayatıma girdikten sonra birlikte iyileştik ve gerçekten güçlendim." Kalabalığı hiç sevmeyen Balca 4 abi ve 2 kardeşle neler yaşayacak?

Yiğit, elindeki flaşı açık telefonu ışığı asansörün tavanına vuracak şekilde yere bıraktıktan hemen sonra elleri yanaklarımı kavrayarak, "Hadi Eylül, derin bir nefes al." Kulaklarım uğulduyor, görüş alanım arada bir netleşip bulanıklaşıyordu. Kendimi, aklımı toplayıp dudaklarımı aralayacak konumda hissetmiyordum. Nefesim git gide daha da daralıyor, gözlerim kapanmamak için göz kapaklarımla savaş veriyordu. "Eylül, bana bak." Söylediklerini uğultu şeklinde duysam da ne yazık ki cevap veremiyordum, sadece hafif aralık gözlerimle yüzüne bakıyor, söylediklerini dinlediğimi anlaması için gözlerimi yumup açıyordum. "Eylül!" "Eylül, sakin ol." "Eylül, nefes al." Yiğit'in git gide yükselen sesi ile tedirginliğim daha da artarken yanaklarımı kavrayan büyük, kemikli soğuk elleri ve dudaklarımda hissettiğim bir erkeğe göre oldukça dolgun i dudakları bütün sistemimi çökertmeye yetecek kadar yoğun duygular hissetmeme sebep oluyordu. Vücudumdaki kan az önce çekilmiş, vücudumu buz kaplamışken şimdi fazla miktarda pompalanan kan ile bütün vücudum sıcaklamıştı. Hareketsiz duran dudakları bir süre sonra hareket ederek ağzımı aralamamı sağlarken bir anda kontrolü tamamen eline alarak işaret ve orta parmağı ile çenemi hafifçe yukarıya kaldırdı. Burnundan aldığı derin nefesleri bir bir dudaklarımın arasına bırakırken, titreyen ellerim ve bedenimle bir süre hareketsiz kaldım. O ise durmadan aynı işlemi birkaç kez tekrarladı. Yanaklarımdaki ellerinin baş parmakları elmacık kemiklerimi aşağı yukarı okşarken göğüs kafesimi zorlayan kalbimin atışlarını duymaması imkansızdı. Saniyeler içinde ciğerlerime ulaşan onun nefesi kendimi biraz olsun sakinleştirmemi sağlarken dudakları dudaklarımın üzerindeyken gözlerimi yavaşça araladım. ~Yiğit bir adamın Eylül masalı.~ Sıradan bir mahalle hikayesidir, aksiyon içermez.

"Bu araba... şu araç yani, senin mi?" diye sordu şaşkınlıkla. "Yani, eğer bu kadar çok beğendiysen gezdirebilirim seni." Adını bilmediğim kız küçük bir kahkaha atınca yanlış bir şey söylediğimi anlamıştım. Ama yanlışın hangi kelimede olduğunu bulamamıştım. Elini bana doğru uzattığında tereddüt etmeden uzattığı eli sıktım. Bu onun daha çok gülmesine sebep olmuştu nedense. "Memnun oldum, bende kraliçe Elizabeth." Deyip yapmacık bir samimiyette tebessüm etti. Bu sefer benimde dudaklarımın kenarı alayla yukarı doğru kıvrılmıştı. Umarım sevgilisi yoktur. Var mıdır ki acaba, bence yoktur. Yani inşallah yoktur. Adını sormak için dudaklarım aralanmıştı ki hemen önümden geçip arabanın kapısını açıp şoför koltuğuna oturdu ve elindeki anahtarı takıp arabayı çalıştırdıktan sonra bana bakıp gülümsedi. "Eğer çok beğendiysen, atla ben seni gezdireyim." Dedi kollarını arabanın camına koyup çenesini kolların üstüne yapıştırdı. Şaşkınlıkla karışık afallamayla beraber dudaklarım aralandı. Büyük patlamıştım. Bozuntuya vermemek ve şaşkınlığımı bastırmak için güldüm. 01.04.22 Derin Saygın ♡ Arel Demir

Ne var ki bir bordo bereliyi alt etmek zehir yeşili gözlerin harcı değildi. Tamam, belki biraz alt etmiş olabilirdi ama Uraz kesinlikle her şeyin kontrol altında olduğunu biliyordu. O kıza tutulmamıştı. Ve elbette görevini yaparak tekrar İstanbul' a dönecek, can kardeşlerine de bu olayları gülerek anlatacaktı. "Nah, gülersin." Zehir yeşili gözler fikrine düştükçe içinde kalan sızıyı yok sayan yanına hitaben kükremişti Uraz. Ama yanlış anlaşılmasındı. Her şey kontrol altındaydı. Elbette ağanın düğününden gelin kaçırmaya planlı bir şekilde gitmesi de buna dâhildi. Ve Buke ile evlenme kararı alması da. Kesinlikle her şey kontrol altındaydı. "Boku yedin Uraz." Pekâlâ, kontrol altında olmaya da bilirdi.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Melez bir Asker ve akıl hastası katilin hikayesi. Her şey bir genelevde başladı. Sokak aralarında ki korkuyla tanıştı. 8 yaşında bir adamın babanım deyişine inandı. O gün bütün sırlara saklandı her şeyden habersiz yaşadı. Bir kukla, bir oyuncak, para kaynağı yerine Koyuldu. Külük sayılan teni, boks torbası yerine koyulan bedeniyle, herkesin kulandığı birine dönüştü. Defalarca çırpınan beden 6 adamın altında ezildi. Nefret, ilk defa kalbe işledi. Beyin, acının intikamını körükledi. Yaşanmayan Bütün duygular, yok oldu. Geriye herkesin sonu olacak, kin ve öfke kaldı. Bir intikam duygusunda nefes alan Efsa Amirova. Hiç ummadığı birini buldu. Pars Viranlı. Güzelliklerin başlangıcı acının sonu olacak Adam. Vatanına aşık Melez bir Türk askeri bir katili sevebilir mi? Daha doğrusu iki sokak çocuğu bambaşka hayatlarda tekrar karşılaşacak mı? Eskisi gibi olmayan iki kalp, iki insan bir araya gelecekti. Bu ya onların başlangıcı ya da sonu olacaktı. +18 argo cinselik,şiddet,uygunsuz hareketler içermektedir

KİTAP OLDUĞU İÇİN YAYINDAN KALDIRILMIŞTIR. 1970 Savaşmak için güzel bir yıl... Mafya içindeki savaş İtalya ve Amerika'da başlamıştır. Herkes tarafını seçerken en yakınları bile Servillo ailesine ihanet etmek için hazırdır. Doğduğu günden beri Padrino'nun en küçük oğlu olan Diego Servillo kendi yükselişini hızlandırmak zorundadır. Aile adına yapacağı bir evlilik onu herkesin gözünde küçük düşüren bir oyuna sahne olur. Düğün günü gelini tarafından terk edilmiştir. Mafya dünyasında Corvo (Karga) olarak anılmasının bir nedeni vardır. O hiçbir şeyi unutmaz ve intikam için doğru zamanı beklemek konusunda çok iyidir. Rosanna De Luca mafya ailesine doğmanın zorluklarıyla küçük yaşlarda tanışır. Çocuk yaşta yaptığı bir evlilik kişiliğini tamamen değiştirirken, kocasını öldürmesi ona özgürlüğünü kazandırır. Rosa zamanla öldürmenin bir alışkanlık olduğunu fark eder. Dikkat çekmemek için yaptığı planları birkaç kez bozar... Her zaman ona destek olan dostu ve koruması Gabriel ile ortalığı birbirine katarken ailesini görmek için İtalya'ya yaptığı bir seyahat her şeyi değiştirir. Rosa kendini bir anda Padrino'nun oğlu Diego ile nişanlı olarak bulur. Şimdi kaçması gereken bir düğün, terk etmesi gereken bir psikopat ve saklanması gereken güçlü aileler vardır.

Suçunun ne olduğunu bilmeyen bir hemşire ve hayatı ona zindan eden bir adam....