Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Είναι ικανή, όμως, να ξεπεράσει ακόμα και τον θάνατο; Δύο ερωτευμένες καρδιές, κλεισμένες μέσα σε μία μικρή, λευκή αχιβάδα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα...

Η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη και βασισμένη σε κάποια σημεία στο fanfiction του @kwstantisstamiris "Μετά τη Φωτιά". Ξεκινά από την στιγμή που η Ελένη, έγκυος, εγκαταλείπει τον τόπο της για να βρεθεί στο πλευρό του εξόριστου Λάμπρου.

Τα μέσα του 1966 βρήκαν το Διαφάνι να μετράει τις πληγές του. Κανείς δεν είχε μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα που ταλάνιζαν εδώ και χρόνια το χωριό. Η ελπίδα, όμως, αναγεννιέται πάντα μέσα από τα χαλάσματα, αγγίζοντας ακόμη και τους πιο σημαδεμένους... ακόμη και τον Λάμπρο και την Ελένη... Μία ιστορία για το τι θα μπορούσε να μεσολαβήσει από το τέλος του Β' Κύκλου έως και περίπου την επιβολή της Δικτατορίας, για το αγαπημένο μας ζευγάρι.

21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λάμπρο και την Ελένη.

Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.

Η ιστορία της Ελένης και του Λάμπρου από το πρώτο επεισόδιο ως τώρα από την όψη της Ελένης. Κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα που ένιωθε κάθε φορά που συναντιόντουσαν.

Σταματησαν να κελαηδούν οι σπινοι. Μόνο σιωπή, μοναξιά, όλεθρος... Ήταν Μάιος όταν τραγούδησε τελευταία φορά, από τότε δεν τραγούδησε ποτέ ξανά. Χάθηκε η μουσική, χάθηκε και η χαρά.

Πως θα είχε εξελιχθεί η ζωή των ηρώων και κυριως η ζωή της Ελένης και του Λάμπρου αν ο Γιώργης είχε πάει εκείνη την μέρα να του μιλήσει; Θα ήταν όλα αλλιωτικα;