Paranormal olayları araştıran bir dedektif olan Mayıs.. Onun hikayesi bir gün rüyasına giren gizemli malikaneyle başlıyor. Rüyasında gördüğü iş ortaklarıyla birlikte çok önemli bir davayı çözmeleri gerek. O malikanenin en başından beri normal olmadığını hisseden Mayıs, gün geçtikçe yeni gerçeklerle yüzleşiyor. Peki ya bir gün ruh eşinin o malikanede hapis kaldığını öğrenirse ne olur? ... "Bizim ruhlarımız birbirine bağlı. Hangimiz olumsuz bir duygu hissederse, diğerinin kalbi ağrır. Hangimiz olumlu bir duygu hissederse, diğerinin içi huzur dolar. Ben sandığın gibi sıradan bir ruh değilim. Biz yaratılırken dünyadaki tüm kadınlar gözümüzün önünden geçer. İçlerinden birisi, bizim kaderimize yazılan kadındır fakat bize bunu söylemezler. Eğer bize gösterilen kadınlardan doğru olanı seçersek Dünya'ya indiriliriz. Seni seçtim bende. Diğer tüm kadınlar gösterilirken çok hızlı geçmişti zaman ama sana gelince zamanımın durduğunu hissettim. Gözlerin beni kendine çekiyordu. Dünya'nın en güzel gözlerini sana vermişler gibiydi. Bu dedim, benim hayatımın kadını bu. " dedi. Sanırım acısı gitmişti çünkü artık kalbim ağrımıyordu. Tabi eğer dedikleri doğruysa. Ama sanırım doğruydu. Her gün akşam kalbime giren ağrının sebebi bu olmalıydı. Her akşam acı mı çekiyordu?

24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu. Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır. Kaçış yok. Teslim olmak yok. Oyuna hazır mısınız?

Annesini ve kız kardeşini kaybeden Prenses Euria Vaseva, onların intikamını almak için yıllarca kendini eğitmiş, ve Ocreya Krallığının en ünlü suikastçisi olan Gümüş Firari kimliğine bürünmüştür. Hedefine çok yaklaştığı sırada babası, Ocreya Kralı, Gümüş Firari denen suikastçının yakalanmasını emreder ve Euria kendini son derece zor bir durumun içerisinde bulur. Bir seçim yapması gerekiyordur. Suikastçı kimliğini terk edip tahta geçecektir ya da intikamın peşinde tacını devredecektir.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.