Küçükken sımsıcak çayın demi yakardı dilimi. Başımı öne eğerdim kimse görmesin diye dolan gözlerimi. Elimle rüzgar yapmaz, canım yanmasına rağmen beklerdim öylece. Boğazıma bir şey kaçsa sesimi çıkartmaz, bir yudum su alırdım usulca. Çocukken deniz kenarında oynarken, kayalıklarda ayaklarımı kanatırdım, asla ağlamaz, eve gidince merhemimi kendim sürerdim. Kendime yeterdim hep, büyüdüm ve olmadı. İnandığın her şey toz duman olunca bir gecede, evin bildiğin yuvayı terk edince kısacık bir vedayla apar topar, hayatın kaç bucak olduğunu anladığın gece, doğrular yanlışa dönüp, yanlışlar doğruya dönüyor, feleğini şaşırtıyordu insanın. Büyüdüm ve değişti her şey. Bırakmak zorunda olduğum gibi değildi. Dik duruşum hep korkudandı. Korku beni ayakta tutardı. Bu yüzdendi gardımı bırakmayışım. Bu yüzdendi sessizliğim, tetikte duruşum. Atığım her adımda yenik düşecek, her nefes zehir olacak gibiydi. Ben bir günden sonra, attığım her adımda yenik düştüm hayata. Bir geceden sonra, aldığım her nefes zehir oldu bana. Ciğerim katran karası kesildi, tek bir gecede. Ben tek bir gecede yerle bir oldum. Tıpkı; 22 Nisan gibi, 5 Şubat gibi, o karakış gecesi gibi. En çok 9 kasım gibiydi. Sekizi, dokuza bağlayan o gece; 9'un, 1'i gibi. Erimeye başladığın o geceyide kazı zihninin kenarına.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.