"Soyun!" dedi ve dudaklarındaki o histerik, şeytani gülümseme yeniden kendisini gösterdi. "Bunu yapamam." dedim korku, bedenime hükmetmeye yüz tutmuşken. Umursamadı. Bakışları, bir psikopat kadar anlamlı, bir deli kadarsa ardı görülemez şekilde parıldıyordu. "Sana yapabilir misin diye sormuyorum. Kıyafetlerini çıkar ve buraya gel. " Bir psikopatla nasıl başa çıkacağınızı bilirdiniz. Ardında yapacağı hamleler, kafasındaki kurduğu dünyadan nefes alırdı. Ama o, ardı arkası kesilmeyen bir dehşetin yüzüydü ve bunun farkındaydı. Çünkü tam olarak bu olmak istiyordu. O psikopatla taçlandırılamayacak kadar deliydi. Ve istediklerini yapmazsam, zelzelesi dünyama kıyameti yaşatmaya ant içmişti. Onu tanımak, sokakta yaşayan bir adamı yaşamak kadar korkutucuydu. Onu hatırlamak, damarlarımda dolanan kanı donduracak kadar soğuktu. Onu yaşamak, gökyüzü gibiydi. Günün her saatinde, değişebilecek milyonlarca mucizeyi ellerine verecek kadar kudretli ve ulaşması imkânsız olandı. Onu bilmek ise imkânsızdı. Çünkü o var olanı, var olmayanlarla süsleyecek tek insandı. O, Bir deliydi.

"Ne demek gemi batıyor?" diye çemkirdi genç kız geminin kaptanına karşı. Bu kadar mı basitti bir geminin batması? Bu ahmak adam utanmadan karşısına geçip nasıl böyle bir şey söyleyebilirdi? Genç kız kısa bir süre kaptanın yüzüne haince baktıktan sonra cevap alamamanın verdiği sinirle suratını buruşturup etrafına baktı. Fenalaşan tonton yanaklı teyzeler ellerini kendilerine sallayarak yelpaze görevi görüyordular. Oysaki ortamda şiddetli derecede bir rüzgâr havası hakimdi. Genç kız titreyen ellerini durdurmaya çalışırken birkaç insanın telaş içerisinde turuncu can yeleğini üstlerine geçirip suya atladığını gördü. Burada böylece durmamalıydı. O da bir şey yapmalıydı. Geminin ucuna kadar gelip baktığında denize atlayan insanların kıyıya doğru yüzmeye çalıştıklarını gördü. Nerden geldiğini bilmediği bir cesaretle oturakların üstüne çıktı ve boynundan çapraz gelerek asılan çantayı sıkı sıkı tutarak aşağı atlamak için hamle yaptı. Arkadan gelen "Kızım can yeleği" seslerini dinlemek için artık çok geçti. Denizin dibinde en derinlere doğru çekilirken tek sevindiği şey arkasında onun için üzülecek birilerini bırakmamış olmasıydı. Sessiz çığlıklarının da artık hiçbir şeye faydası olmadığını anladığında yavaşça gözlerini kapatıp hırçın dalgalara teslim oldu. Gözlerini sonsuza dek yumduğunu hissederek. ~ Kitap için instagram hesabı : @adayadusenkizkitap ~ 23.09.2018 tarihinde başlamıştır.

Şakadan zerre anlamayan birine okkalı bir şaka yaparsanız elde edeceğiniz şey yüklü bir para ve birkaç bin fazla tıklanma olmaz. En azından benim öyle olmadı. Yayınlanma tarihi: 14.06.2019

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤