Uçurumun köhne yerinde kendine sır bellediği olayın onu çıkmaza soktuğu bir adam ile annesinin ölümüyle kendisini girdabın içinde bulan bir kızın hikâyesi.... | Siz hiç iki rengin cümbüşüne vuruldunuz mu ? Mavinin ve yeşilin tonlarına, hissettirdiklerine... Onlar vuruldu. Biri rengin ihtişamına, diğeri ihtişamın ihtirasına. Siz hiç uçurumun izbe boşluğundan kıyıya vuran dalgalardaki maviye vuruldunuz mu ? Ya da, Karanlığın ininde bile belli olan yemyeşil bir ormanın asilliğine ? Onlar vuruldu. Onlar uçuruma savruldu. Ve onlar sonsuzluğa kavuştu... | "Seninle mükemmeli oynayacağız." Genç Kurgu | 43 NOT: İlk çalışmam arkadaşlar. Bölümler sizi sıkacak kadar uzun değil ama uzun bölüm isterseniz de bana bildirebilirsiniz. Belirtmek istediğim diğer not ise karakterlerimin ağzından yazıyorum. Tek bir kişi ağzından değil. Merak etmeyin çok abartmıyorum. NOT: Bazı bölümleri birleştirdiğim için kitap oyumuz çok az bu yüzden okuduktan sonra lütfen ama lütfen oylayın.

Almira : İlk görüşte aşka inanır mısın? Almira : Yoksa gidip tekrar geleyim mi? Almira Marin Kaya & Yiğit Arlo Adar HİKAYENİN İÇERİSİNDE +18 KISIMLAR, CİNSEL İÇERİKLİ KONUŞMALAR, KÜFÜRLER MEVCUTTUR! RAHATSIZ OLACAK OLANLAR OKUMASIN! BUNUNLA İLGİLİ HERHANGİ KÖTÜ, RAHATSIZ EDİCİ, HAKARET İÇERİKLİ YORUM GÖRÜRSEM YORUMU SİLER, YAZAN KİŞİYİ ENGELLERİM! Pasión, İspanyolca 'Tutku' demek. Yazıma Başlandığı Tarih : 09 Temmuz 2021 İlk Bölüm Yayın Tarihi : 25 Temmuz 2021 Son Bölüm Yayın Tarihi : 30 Ağustos 2021 kurgu¹ 21.08.21 instagram¹ 22.08.21 WhatsApp¹ 24.08.21 klasik¹ 02.09.21 klasikler¹ 27.09.21 sevgili¹ 30.09.21 kavga¹ 18.10.21 yetişkiniçerik¹ 14.01.22 mesajlaşma¹ 06.03.22

Karan : Eylül anlamıyorum Eylül : Şöyle anlatayım Eylül : Je t'aime bébé Eylül Kara & Karan Arslan HİKAYENİN İÇERİSİNDE +18 KISIMLAR, CİNSEL İÇERİKLİ KONUŞMALAR, KÜFÜRLER MEVCUTTUR! RAHATSIZ OLACAK OLANLAR OKUMASIN! je t'aime bébé : Seni seviyorum bebeğim (Fransızca-Türkçe) Yazıma Başlandığı Tarih : 26 Temmuz 2022 İlk Bölüm Yayın Tarihi : 26 Temmuz 2022 Son Bölüm Yayın Tarihi : 5 Şubat 2023

Ruhumun kızıllığında sonsuz bir acıyı doyuran asi pişmanlığın çığlıkları adımlarımı hızlandırıyor. O çığlığa dolanarak azar azar yağmaya başlayan yağmur, bedenimdeki soğuğu kalbimin etrafında topluyor. Kimsenin sesi duyulmuyor. Kumsala, gül yapraklarının üzerine geçmişimi bırakan adımlarım kalp atışlarım ile yarışıyor. Anne, vefanın soluksuz kan damlaları çıplak bedenimin üzerine dökülüyor. Okyanus mavisi beni çağırdı ve ellerim omuzlarımı gizliyor. Anne, Yrouel sana çok kızıyor. Zihnim kara bir kutu, içimdeki kız çocuğu senden nefret ediyor. Ayağımın üzerinde biriken damlalar deniz suyuna karışıyor. Kırmızı gül yaprakları görüş alanımı zehirlemeye devam ediyor. Anne geleceğim geçmişine özeniyor ve bu deniz sarhoş, kırmızı şarap kokuyor. Benim varlığımın tek adı biçare ama yine de okyanus mavisi beni istiyor. Yağmur durmuyor, ayağımın altındaki kum çamur. Tanrı'nın ışığına rağmen günahlarım merhamet istemeyen bir girdap, beni yokluğa doğru çekiyor. Ahde vefa senin önünde diz çökerek kararıyor, kararıyor... Deniz suyu yüzümü okşarken korkularım saçlarıma karışıyor. Artık ayaklarım ıslak kuma dokunmuyor. Anne. Anne bak, senin ruhundaki acizlik en sonunda beni öldürüyor. HARABE SERİSİ'nin ilk kitabıdır.

Her insan acı çekerdi fakat bazıları acı ile birlikte yaşardı. Acı onların her zerresini kaplamış ve onları karanlığa mahkum etmişti. Işıkların arasında sürülen parıltılı hayatların dışında kimse tarafından önemsenmeyen acıya ve karanlığa gömülmüş zavallı yaşamlar. Hayattan gelen her türlü darbeye göğüs germiş, acı çektikçe daha da güçlenmiş bir kızın karanlıkta yeşeren aşkının hikayesi. Seks, uyuşturucu, ölüm, alkol, entrika, sır, yalan, ihanet, acı, tutku ve aşk dolu bir macera. Bu; Karanlıkta Kalanlar'ın hikayesi. ～ '' Ateist değilim, Tanrı'ya dargınım sadece. '' * Hikayede + 18 kısımlar bulunmaktadır.

#131 Burası cinsiyet kavramının olmadığı yer. Burası duyguların işlemediği bölge, burda sevgi yok. Merhameti kimse bilmiyor, acı her bedeni eksik kıldı. Adalet kimindi? Kurallar kime ait? İyilik kime göre doğru, Tanrı kimin yanında? Kim yaşamayı hak ediyor ki? Burası kayıpların arandığı bir girdap, kaybolan kimliklerin sahipleri nerde? Maskelerin ardındaki çıplak çocuklar! Onlara ses ver! Çünkü burası, tam olarak yerin altı. |BU KURGU BAKIŞ AÇINIZI DEĞİŞTİRECEK.

#82 "Herbir tuğlası birimizi temsil eden o duvar şimdi Paramparçaydı..." Her şey hiç olmadığı kadar normaldi, sıradan ve tertemiz. Gidişat, içlerine düşen yıldırımla değişmeye başladığında kendilerini bir oyunun içinde buldular. Hayatın gerçek zorluklarından habersiz kendi zorluklarıyla mücadele eden bir grup gencin hikâyesi sizi hayal kırıklığına uğratabilir çünkü onlar, hayalleri işgal edildiğinde, başkalarının hayallerini çaldılar... °Bu hikâyeyi, hayatın yaşamaya değer olmadığını anlayıp yaşamaktan vazgeçen dostum, Yasemin'e ithaf ediyorum. Nur içinde uyu.° - Not | Bu bir Aytil hikâyesi değildir. YAYIMLANMA TARİHİ : 13:06:2015

#58 "Kirli ruhun, tutsak bedenleri..." Doğrular ya da yanlışlar. Kurallar ve yasaklar... Hayatın kendisiyle tanışan bir grup gencin çevreleriyle olan sınavında zorluklar katlanılamaz hâle gelir, kendi hayat mücadelerinde hedefleri için savaş verenler zamanın istilasına uğrayıp tepetaklak olurlar, ayağı kalktıkça taşa takılıp yere kapaklanmaları onları pes etme noktasına getirdiğinde bir şeyi geçte olsa fark etmişlerdir; zor olan hayat değildi, zor olan kendileriydi, kişilikleri, karakterleri, sınırları ve çizgileri. Onlar, kalplerde yer edinmiş bir grup gençti. Asıl mesele, kimin hangi kalpte yer edinmesiydi. - Not | Bu bir Aytil hikâyesi değildir.

Benim onu bulmam bir başlangıç, onun beni bulması ise bir sondu. Başlangıcım ile sonum birbirine çok yakındı. Biri yaşama diğeri ölüme çağırıyordu. Biri elimi tutarken diğeri çelme takıyordu. Ben ise hep o kısa olan yaşamla ölüm arasında ki ince çizgideydim. Düşmekle kalkmak arasında ki küçük zaman dilimindeydim. Yaşamaya karar verdiğim gün ölüm büyük bir darbe atmıştı. O zaman anlamıştım; Benim yaşamam için önce ölmem gerekiyordu.

Kırağı ve Ateş, yan karakterlerin hikayesi. Onun hayatıma girişi, ezbere bildiğim her şeyin büyük bir depremle kocaman bir enkaza dönüşmesi gibiydi. Her şey yıkılmış, moloz yığınları beni ezmiş ve toz bulutları ciğerlerimi sararak bana işkence etmişti. Fakat ben, Selin Andaç, her şeye rağmen, ellerimi çizen paslı çivilere, üzerime durmadan devrilen tonlarca ağırlığa rağmen iyileştirilmesinin imkansız olduğu bütün bu yaralarla enkazın en tepesinde dikiliyordum. Hiçbir şey beni ezememiş, dibe mahkum edememişti. Ayak bileklerime dolanan milyonlarca el vardı geçtiğim yolda beni dibe çeken, direndim, savaştım ve kazandım. Fakat zaferi göğüslediğim bütün bu savaşlara rağmen kara alaşımın içinde doğan, ruhunun en ufak zerresine kadar ona bulanan bir adam tek bir kelimesiyle beni hiç olmadığım kadar dibe gönderebiliyordu. Sonra ben tekrar savaşıyor yeni ve çok daha derin yaralarla eskisinden daha hırslı bir şekilde tırmanıyordum zafere giden o sarp yolları. Her dibe vuruşumda tekrar ve tekrar... Tekrar dibe, olduğumdan daha derine batacağımı bildiğim halde savaşıyordum. Her şeyin çok daha kötüye gideceğini bilmeme rağmen yanında kalmak için her şeyi yapıyordum. Ben onun tek bir sözcüğüne daha sığınabilmek için kendimden vazgeçiyordum. Ve sonunda tekrar dibe vuruyordum. Ait olduğum yere dönmemin bazen tek bir bakış bile sürdüğü oluyordu. Ama vazgeçmiyordum. Biliyordum, üzerinde sadece birkaç saniye kalabildiğim o zirveden daha yukarısı yoktu benim için. Biliyordum, ruhuna ulaşmak için açtığım bütün kapılar, yıktığım bütün duvarlar ve vazgeçtiğim bütün değerlerime rağmen biliyordum. Benim ruhuna ulaşmaya çalıştığım bu adamın bir ruhu yoktu, artık.