Bir çocuk ne zaman sessizleşir? Ne zaman oyun oynamayı bırakır da,gözlerini kanayan yaralarına diker? Ne zaman gülmek yerine kendi çığlık sesleriyle irkilmeye başlar? Belki de kimse fark etmedi... Çünkü biz sadece birer çocuktuk. Saklambaçta saklanmamız gerekirken,gerçeklerden saklandık. Bir oyuncak için ağlamamız gerekirken,canımız yandığında bile sessiz kaldık. Çünkü ağalamak suçtu, Ses çıkarmak,dikkat çekmek,var olmak...hepsi suçtu Bir çocuğun gülüşü suç olur muydu? Ya da Koşması? Bir Oyun oynamayı istemesi? Belki değildi... Belki de öyleydi... Biz nerden bilenilirdik? Biz sadece birer çocuktuk Her çocuğun kabuslar görmesi doğaldı,ama bizim kabuslarımız gerçekti. Bizim hayallerimiz oyuncaklar değildi,güzel elbiseler,salıncaklar... Biz yalnızca gecenin inmemesi için güneşin batmamasını istedik,Korkmadan gülmeyi, saklanmadan uyumayı... Sevilmeyi... Ve en çokta Bir çocuğun sevilmeyi hak ettiğini bilerek, Bir gün sadece çocuk olabilmeyi istedik...