Τα μέσα του 1966 βρήκαν το Διαφάνι να μετράει τις πληγές του. Κανείς δεν είχε μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα που ταλάνιζαν εδώ και χρόνια το χωριό. Η ελπίδα, όμως, αναγεννιέται πάντα μέσα από τα χαλάσματα, αγγίζοντας ακόμη και τους πιο σημαδεμένους... ακόμη και τον Λάμπρο και την Ελένη... Μία ιστορία για το τι θα μπορούσε να μεσολαβήσει από το τέλος του Β' Κύκλου έως και περίπου την επιβολή της Δικτατορίας, για το αγαπημένο μας ζευγάρι.

"Και τότε ο ήλιος ζεσταίνει πιο πολύ τη γη, όταν αντανακλά τις ακτίνες του στις καρδιές των ανθρώπων" Μια διαφορετική τροπή στην ιστορία του αγαπημένου χαρακτήρα, στην οποία καταφέρνει να ζήσει και ουσιαστικά ελεύθερος, με αγάπη και γαλήνη.

"Λοιπόν, μικρή μου, αυτό το χαρτί λέει... ότι από τον Σεπτέμβριο θα είμαστε μαζί στο σχολείο."

"Το μεγαλύτερο δωμάτιο ... ετοιμάζεται μέρα με τη μέρα να υποδεχτεί το νέο του ένοικο. Έχει μετατραπεί στο δικό τους "μικρόκοσμο", όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν. Απ' άκρη σ' άκρη αραδιασμένα πολύχρωμα αντικείμενα που τους ωθούν να οραματίζονται ένα όμορφο μέλλον. Ειδικά τις πρωινές ώρες, όταν οι ακτίνες του ήλιου εισβάλουν με περισσότερη άνεση, λούζοντας το χώρο με φως, μοιάζει βγαλμένος από παραμύθι. "

Ίσως συνέβη στο Σταμιρέικο, δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1975... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!

Η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη και βασισμένη σε κάποια σημεία στο fanfiction του @kwstantisstamiris "Μετά τη Φωτιά". Ξεκινά από την στιγμή που η Ελένη, έγκυος, εγκαταλείπει τον τόπο της για να βρεθεί στο πλευρό του εξόριστου Λάμπρου.

Δύο παράλληλες ιστορίες. Μια επανασύνδεση που θα φέρει συμφορές. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Ένα παιδί χωρίς γονείς. Δύο γονείς χωρίς παιδί. Πόσο μετράει η αγάπη; Πόσο δύναμη έχει; Πόσα εμπόδια μπορεί να διαλύσει; Ποια μοίρα έφερε στο δρόμο της Ελένης, την Ευγενία;

Μια σχέση που έπρεπε να κρατήσει, διαλύθηκε. Δύο γάμοι που δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ένα μωρό, δύο πατεράδες, πολλοί νεκροί και πάνω απ' όλα ο έρωτας,ο ανυπέρβλητος και απόλυτος.

Ἔρος δηὖτέ μ᾿ ὀ λυσιμέλης δόνει, γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.. (Σαπφώ) Πάλι σπαραζει με ο έρωτας, που παραλύει το σώμα γλυκόπικρο, άγριο σερπετο.. ( Μετάφραση Βουτιερίδη)