"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''Hayaller Ally Macbeal, hayatlar stajyer...'' Hukuk Fakültesinden mezun olmak zordu. Fakat benim için iş hayatı hiç zor olmadı. Çünkü zor olması için önce bir işe girmem gerekiyordu. Onca sene tuğla gibi kitapları taşı, onları oku, maddeleri ezberle, uykusuz geceler korkulu düşler, kurulan mevki hayalleri, atılan bir kep... Sanırım her şey mezuniyet töreninde yanlış yöne attığım kep ile başladı. Çünkü bunun başka bir açıklaması olamaz, sistem kati suretle yanlış olamaz. Biliyorum bu durum hiç komik değil ama içinizden geldiğince gülebilirsiniz. Çünkü bu hikaye hep beraber gülelim diye yazılmıştır.

Arkada köşede ayakta duran çocuk da pür dikkat benim ne diyeceğimi bekliyordu. Sessizlik uzun sürmüş olacak ki Yağız hafifçe kaşlarını kaldırarak "Bu kadar bilgiye şaşırdın galiba? dedi ve ekledi "Seni sandığında da fazla araştırdık ve sandığından da iyi tanıyoruz." Bende ona Küçük prens kitabından bir alıntı sözle cevap vermek istedim "Kaç yaşında, derler, Kaç kardeşi var? Kaç kilo? Babası kaç para kazanıyor? Bu türlü bilgilerle onu tanıdıklarını sanarlar." İlk önce ikisi de afalladı, daha sonra Yağız anlamış olacak ki hafif bir tebessüm etti. Bir şey söylemek için ağzını açtıysa da kafasını sallayıp vazgeçti. Ardından kollarını masaya koydu. Gözlerimin içine dikkatle bakarak "O gece evime bilerek mi geldin?" diye sordu. *** İra yanlız bir kız, kısıtlanmış yanlız bırakılmaya zorlanmış bir kız. Ama o herşeyin bu kadar kolay olmasını istemiyor ve vazgeçmemekte kararlı. Dünyanın diğer ucu Japonya'dan, doğduğu şehire Antalya'ya taşınıyor. Japonya'da konulan şizofreni teşislerinden sonra kendinin şizofren olduğundan emin ama bilmiyor ki herşey bir gün değişir. Kendinden saklanan sırları öğrenen İra aslında gördüğü halüsinasyonların oldukça gerçek olduğunu öğrenir... İyi okumalarr dilerimm :)

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Babasının ölümüyle birlikte hayattan gelecek her şeyi boş vermiş genç kız, annesinin ve üvey babasının zoruyla tüm yazını çürütmek üzere, hiç tanımadığı bir şehre, tanımadığı bir eve, tanımadığı insanların arasına gönderilir. Buradaki hiçbir şeyin kendi karanlığına ışık tutamayacağından eminken tıpkı kendisi kadar aydınlıktan korkan bir adam tanır ve işte o zaman onun gecelerinin peşine düşer. Onların hikayesi bu siyahın mavisinde başlıyor. # Ne zifiri karanlık, siyah; ne apaydınlık, günü doğmuş bir beyaz. Gece şimdi sen gibi. Gece mavi. #1 FANTASTIK

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."