Kolezyum artık yalnızca taş duvarlardan ibaret değildi. Deneylerin arenasıydı. Ve insanlık, bu ölümcül çemberin tam ortasında yeniden kodlanıyordu. Vicdanın sesi çoktan susturulmuştu. Üstü karalanmış, duvarları kirli paralarla örtülmüş; bedenlerimiz bile bize ait olmaktan çıkmıştı. *** Yardım etmek için bir adım attığında her şey için çok geçti. Talya, bir sırra fazlasıyla yaklaşmıştı. Kazı alanından çıkan, üzerine lanet gibi yapışmış o paha biçilemez "kolye", esaretin ilk bedeliydi. İnterpol'ün bile peşine düştüğü bu gizemli nesne, KOLEZYUM'un kapılarını sonsuza dek kapatacak bir zincirin halkasıydı. Ve şimdi, Talya o zincirin tam ortasında... Kolezyum'un pençesinde sıkışıp kalmıştı. *** Dudaklarının tadını andıran bir güzellikte bir kızımız olsun. Gizlice, kimseler bilmeden sığındığımız bu an var ya, İşte o an, yuvamızın en sıcak başlangıcı. Ve sen... Bir ömür boyunca göğsümde, Hiç kimsenin erişemeyeceği bir huzurla kal, güzelim." Koynunda, kolezyumun sancısından uzak, huzurla kapattım gözlerimi. Son kez... dudaklarıma tüy hafifliğinde bir öpücük kondurdu. Ardından, şakağımdan derin bir nefesle kokumu içine çekti. Sanki kalbinde bir veda gizliydi, çok önceden sezmişti gidişi. O hep biliyordu... Ben ise sadece, güzel bir yalanın içinde kendimi kandırıyordum. Ve bu savaşta hayatta kalmak değil, insan kalmak en zoruydu.

"Bu kapıdan adımınızı attığınız an insanlığınızı dışarıda bırakın. Artık ona ihtiyacınız yok." Kahinlerin öngörülerinin haykırdığı bir dönemde kurulan bir akademi. Aeternum Krallığı'nın içine adım adım sürüklendiği savaştan onu çıkaracak bir komutana ihtiyacı vardı. Kralın emri üzerine yalnızlığa terk edilmiş şato, yeniden kapılarını açmıştı ama kana bulanması çok uzun sürmeyecekti. Özel olarak araştırılmış ve test edilmiş 23 öğrenci. Her açıdan kusursuz bir komutanın elde edilebilmesi için çok sayıda alanında uzmanlık gösteren eğitmenler getirildi. Thyrel Hargrove'da o eğitmenlerden biriydi. Diğer eğitmenlerin aksine oldukça genç yaştaydı, akademiye savaş anında tıbbi açıdan eksiklik yaşanmamasını garantiye almak için getirilmişti. Henüz 23 yaşındayken ailesinin yaşlarından kaynaklı yetersizliği yüzünden oradaydı. Bunu istediği için değil, orada ailesinin onurunu en iyi şekilde taşıyacağı için kabul etmişti. Böylesi kutsal bir görevi kabul etmeye cesaret edemediklerini iddia edip onları karalamak isteyen birçok insan vardı sonuçta. UYARI: Kurgu gerçeklik dışı bir kurgudur. Kurgudaki her bilgi, mekan, isim, bitki türü, hastalık ve birçok unsur benim şahsıma aittir. Kurgu bir distopya kurgusu olup herhangi bir doğruluk değeri taşımamamaktadır. Kan, şiddet, vahşet, işkence, manipülasyon vb. tetikleyici, rahatsız ögeler içerip olumsuz etki uyandırabilir.

Kaderin cilvesi kayıp ruhları bir araya getirmeyi severdi. Her şey geçmişinde başarısız bir denek olan Almira'nın, en yakın arkadaşı Malia'nın ölümünün ardından ondan kalan tek emanete bakmak için Amerika'ya gelmesiyle başlar. Babasının eski ortaklarından Turhan Kaymaz'ın oğlu Çağlar Utku Kaymaz da arkadaşı Malia'nın ölürken ondan tek isteğini yerine getirmek için oradadır. Yakın zamanda eşini kanser dolayısıyla kaybeden Çağlar, kendini Malia'nın emanetine, oğlu Poyraz'a adar. Poyraz henüz iki aylıkken aralarına katılan Almira; başta yabancı olduğu bu hayata adapte olma konusunda zorlansa da hayat, Almira'dan alacakları için hazırlanıyorken aynı zamanda da verecekleri için de uygun zamanı kolluyordur. Hayatına ansızın giren genç kıza alışma konusunda çekinceleri olan Çağlar için ise kaderin yepyeni planları vardır. "Geçmişinde ne olduğunun bir önemi yok Almira, bu hayatın bana çok fazla can borcu var. Şimdi artık ödeme vakti geldi, seni de kaybetmeyeceğim."

Geçmişten koparılan kanlı gözyaşı kendini unutturduğunda geriye sadece beden kalırdı. Bir bebek doğdu. Koparıldı o gün annesinin kucağından ve o gün bir anne boş kundağa döktü şeffaf kanla bezenmiş ilk gözyaşını. Acısını o kundağa yaslanarak, sarılarak yaşadı. Bir baba ilk kez bu kadar zayıf olduğuna isyan etti, kızından kalan bir adet kıyafet parçasına döktü isyan dolu gözyaşlarını. O yaşları silecek bir kızı yoktu artık, hiç var olmamış gibiydi. Bir abi yaşadı ilk kez kaybetmeyi. Kalbine saplanan hançer ruhunu akıttı ve geriye bir beden kaldı. Kardeş sancısını yaşadığı yaşları son nefesleri oldu. Ve o gün, kundağa düşen gözyaşı kururken, başka bir yerde, başka bir karanlıkta gözlerini açtı bir bebek. Aylarca duyduğu annesinin sesiyle değil, düzenli bir şekilde ses çıkaran makinanın sesiyle açtı gözlerini karanlığa O artık bir kız çocuğu, insan veya bebek değildi. O artık 107 numaralı bir deneydi. Adı yoktu. Kimliği yoktu. Ailesi yoktu. Ama içinde, çok derinlerde bir yerde, hâlâ ağlıyordu. Annesinin şefkatli kollarına sarılarak geleceğini umduğu Dünya, gözlerini açar açmaz ona ilk kazığını vurmuştu.