0537*: Acaba rica etsem kelepçenizi de alıp öndeki apartmana gelebilir misiniz? (22:03) Görüldü Yazıyor... 0551*: Gecenin bu saatinde bir avukatın elimde kelepçeyle kapısına gelmemi ve onu nezarete atmamı istiyor. 0551*: Doğru mu anladım?

Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı. Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı. Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu. İzem Karasu. Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı. Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı. İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı. Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı. .....

Alparslan: Hep yaz sen bana. Alparslan: Sana boynum kıldan ince. Siz çevrimiçi Siz yazıyor... Alparslan: Bir şey demene gerek yok. Alparslan: Dediğim gibi Gökçe. Alparslan: Beni sevmen ihtimaller dahilindeyse bizim için çabalarım, gocunmam da.

Hazan, Annesinin ölümünden sonra dayısının zulmünden kaçıp bir eve sığındı. O eve girmesiyle hayatı tamamen değişti...

Karakaya ailesi, sabaha karşı çalan telefonla oğullarının görevde yaralandığını öğrenir ve apar topar hastaneye koşar. Ancak bilmedikleri bir gerçek vardır ki, o da oğullarını hayatta tutan kişinin görev sırasında ona siper olan en yakın arkadaşı Sungur olduğudur. Sungur ağır yaralanırken, Alp ve Karakaya ailesi ilk kez soğuk hastane koridorunda bir araya gelir. Çığlıkların hastaneyi inlettiği esnada, sedyenin üzerinden düşen Sungur'un kanlı künyesi, Karakaya ailesinin en büyük kızı Efsan Mira'nın gözüne çarpar. Genç kadın, her şeyden bihaber künyeyi kaldırır ve saklar. Yıllar sonra, geçmişle geleceği birbirine bağlayan o küçük metal parçası Efsan Mira'nın hayatını baştan sona değiştirecektir. Abisinin hayatını kurtaran Sungur'a duyduğu minnetin yavaşça aşka dönüştüğünü fark ettiğinde ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Bir künyenin taşıdığı geçmiş. Bir fedakarlığın gölgesinde büyüyen minnet. Ve o minnetten doğan bir aşk. --------------------- Yayın tarihi: 12.05.2024

[TAMAMLANDI] "Bazı vedalar, yeni bir hayatın davetiyesidir..." Aldatıldığını öğrendiği an, dünyası başına yıkılmıştı belki de... Kalbinde bir enkaz, valizinde kırık hayallerle -doktorluğuna devam etmek için- Sakarya'ya doğru yola çıktı. Yeni bir şehir, yeni bir görev ve yeni bir sessizlik bekliyordu onu... Ama hiç beklemediği bir yerde, asker üniformasıyla sessizce hayatına giren biri, ona yeniden güvenmeyi, sevmeyi ve kendini bulmayı öğretecekti. Peki kalbi bir kez kırılmış bir kadın, ikinci bir şansı hak ettiğine inanabilir mi?Yaralı kalpler bir araya geldiğinde, aşk yeniden filizlenebilir miydi?.. ❤‍🩹 °Başlama tarihi; 13/10/23°

Komşusunun gürültülerinden rahatsız olan son sınıf hukuk öğrencisi olan Duru, bir gece vakti yine onu rahatsız eden komşusuna mesaj atar. Lakin mesaj attığı numara, komşusuna mı aittir?

Askeri kurgudur. Yetişkin içerik de bulunacaktır. Rahatsız olacaklara duyrulur. #1 evlilik #1 köy #1 aşk #1 sevda #1 askeriye #1 askeri #1 şehvet #1 askeryari #1 asker #1 romantizm #1 yetişkin

Acar, gözü pek demekti. Daha öğrenciyken bu lakabı uygun gören komutanı bu zamanlara geleceğini bilerek ona böyle seslenmişti. Bade Demir. Askeriyenin acar kurdu, asenası. Bu zamana kadar tek başına çalışmış ve yalnızlığa alışmış olan Bade, ilk başarısız görevi sonrasında yaşananlarla değişen hayatının yönetimini elinde tutabilecek miydi? (Bu hikayedeki olaylar, kurumlar, kuruluşlar ve şahıslar gerçeği yansıtmamakla birlikte hayal ürünüdür.)