0545***: Selamın aleyküm aslan parçası Aslanın dişisi de aslan olur dediler de bana Aslan dişisi başvurusu için rahatsız etmiştim

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Yere çakılmayı, dizlerine batan çakıl taşlarını, avuçlarını delen dikenleri. Hepsini ezberleyecek kadar düşmeyi öğrendim ben... İçini çeke çeke saatlerce ağlamayı, sonra hiçbir şey yokmuş gibi yüzünü kurulayıp gülmeyi, yüzümdeki maskeyi kusursuz göstermeyi öğrendim ben... Ama en önemlisi savaşmayı, güçlü kalmayı öğrendim ben ! Yavaş yavaş öğrendim. Düşe kalka, güle ağlaya, acıyı tada, mutluluğu unutana kadar öğrendim ben ! Yeri geldi pes ettim; güçsüz dediler. Yeri geldi kalktım savaştım; bu kadar olamaz dediler. Bir şey daha öğrendim. Duymamayı, görmemeyi. Hepsini tek tek öğrendim ! Sonra kitapların arasında buldum onu. Bir kitap gibi okudum. Zemherinin karanlığında yolumu aydınlatan ışığım oldu. Bilirsiniz kitaplar size bir şeyleri öğrenmenize rağmen yeni şeyler öğretir. O da öğretti. İlk aydınlığı, sonra sevmeyi ve sevilmeyi öğretti. Her şeyi unutsam da onun öğrettiklerini unutamayacak kadar iyi öğrendim... Ben Zemheri'nin karanlığında aydınlığı öğrendim... Bir kadının ilk adımından son adımına kadar olan savaşı bu. Yollar çetrefilli. Sabır gerekli. Peki sen benimle beraber sabrı öğrenir misin ? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 03/08/2018 📖✒ 27/03/2023 📕🖋️ Bütün hakları saklıdır. Herhangi bir çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ BU KİTABIN DİZİ VEYA FİLİMLERLE BİR ALAKASI YOKTUR ! ~~~~~

Işık; Sen osun, değil mi? Işık; O dizinin başrolü sensin ve haftalardır beni kandırıyorsun görüldü.

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️