Lee Minho zostaje dyscyplinarnie przeniesiony z Wydziału do spraw Narkotykowych do Wydziału Kryminalnego. Przez swój silny charakter nie jest w stanie przyzwyczaić się do swojej nowej, słabej pozycji w grupie, tym bardziej, że w swoim ostatnim team'ie był szefem. Nie daje sobą, jednak rządzić, przez co nie ma najlepszych kontaktów ze swoim przełożonym - czterdziestoośmioletnim panem Hwang'iem. Lee nie podporządkowuje się poleceniom mężczyzny, nie wypełnia powierzonych mu zadań, urządzając sobie samowolkę. Minho któregoś dnia napotyka w pokoju przesłuchań Han Jisung'a - dwudziestotrzylatka z obszerną kartoteką. Co więcej, chłopak nie jest całkowicie obcy Lee, który zna go nie tylko z imienia i nazwiska, ale i pseudonimu "Gramen". Mężczyźni poznali się dobre cztery lata temu jeszcze w Wydziale do spraw Narkotykowych, kiedy to nastoletni diller wpadł w ręce policji. Już wtedy młody Minho aspirował na szefa Wydziału, przez co zdeterminowany był, by wsadzić Han'a za kratki. Co ukrywa Han Jisung, który w roli świadka morderstwa trafia do pokoju przesłuchań? Czy Lee Minho pozna prawdę i odkupi winy, by wrócić na stare włości? I jak potoczą się losy tej dwójki, kiedy między nimi wydarzy się coś nieoczekiwanego? !IMIONA POSTACI ZOSTAŁY ZACZERPNIĘTE OD KOREAŃSKICH IDOLI. NIE MA TO JEDNAK WPŁYWU NA PRZEBIEG OPOWIADANIA I NIC POZA IMIONAMI NIE JEST ZGODNE Z REALNYMI POSTACIAMI. W PIEROWOTNEJ WERSJI GRAMEN CONFESSIO WYSTĘPUJĄ INNE IMIONA. TU ZOSTAŁY ZASTĄPIONA IMIONAMI IDOLI, JEDNAK NIC POZA TYM NIE ULEGŁO ZMIANIE. NIE MA TO WPŁYWU NA FABUŁĘ, ANI SAME POSTACI, CZY RELACJE MIĘDZY NIMI!

-zakończone- Całość ma 10 000 słow *mic drop* współautor: @the_carpet_of_fear

Here you can find ways to annoy the Megadeth frontman. Don't actually do these things to him. He won't be too happy to say the least. Dave if you somehow find this story, I am so sorry. This is meant to be a joke.

"Każdego nowego dnia sądził, że sięgnął swoich limitów i gorzej być nie może, i nie jest w stanie dać z siebie więcej, i że to już go zabija, ale potem nastawał nowy poranek, południe, wieczór i noc - i nie było innego wyjścia, tylko znaleźć w sobie kolejne siły, dźwignąć się na nogi i iść dalej, codziennie przesuwać granice, zamieniać się w robota, nie myśleć o bólu". Opowiadanie bierze udział w konkursie "Tylko nie Fanfiction!" organizowanym przez @Chwila_Moment.

„Draco na niego patrzył, stojąc obok drzwi, z rękami w kieszeniach spodni. Harry w jego wzroku zobaczył wszystko. Oczy miał przepełnione rozdarciem, tęsknotą i rozpaczliwym, pustym szczęściem. Były oceanem, w którym każda kropla miała inny skład, tworząc coś niemożliwego do opisania. Pełne emocji, dławiących się pragnień i wyrzutów. Pełne uczucia, niepoprawnego, niechcianego, ale płonącego stale, wybuchającego deszczami iskier, kiedy on sam, Harry, dokładał kolejnych drewien. Oczy nie mogły kłamać. Oczy były szczere. Wiedział już wszystko." Pierwsza z najprawdopodobniej dwóch części drarry. Mój pierwszy poważniejszy projekt, do którego miałam plan wydarzeń i jakiekolwiek przygotowania, przy tym chyba pierwsza praca, którą ukończyłam. Kanon postaci starałam się zachować i raczej się udało, ale czasami nie było innej drogi niż odbiegnięcie od realiów. Życzę miłego czytania, zapraszam do krytyki. Art na okładce należy do alek.dar (Instagram), alek.r (Tumblr), alekartt (vk). Tutaj nie będę rozpisywać się o sytuacji związanej z prawami autorskimi, po szczegóły można napisać.

» Śmierć Syriusza Blacka przynosi do Harry'ego Pottera pasmo nieszczęść i okrucieństw, z którymi chłopiec nie do końca potrafi sobie poradzić. «

❝Kiedy się budzę, boję się, że ktoś inny może zająć moje miejsce.❞ Tysiąc pięćset trzynaście słów o ponad ośmiu latach z życia Draco Malfoya. © swiezychlebek; 2018

Kap, kap... Muzyką dla uszu dźwięk kapania twej krwi, Otwieram dziś, Draco, dla ciebie me drzwi, Wstań z tej chłodniej podłogi, Niech progu śmierci dotknął twe nogi. Kap, kap... ~~~ wersja liryczna

"Czasami, kiedy nie jesteśmy sami, dotyka mojej dłoni. Słyszę szurgot setek butów, stawiających krok za krokiem, ślizgających się na posadzkach zamku, dziesiątki głosów, niektóre z nich układają się w śmiech. Idę korytarzem i nie mam odwagi unieść wzroku, ale czuję to. Drobny dotyk zawiniętych palców na moim odsłoniętym przez rękaw szaty nadgarstku, przesuwa paznokciami po mojej skórze. Nie patrzę na niego, nie odwracam się, idę dalej, krok za krokiem, stopa za stopą. Mam wrażenie, że nie dotykał mnie od tygodni. "