Luego de haber ayudado, a la hija de su hermano menor, en su depresión que algún idiota se animó a romperle el corazón, le llega dos años después la invitación a la boda de su hermosa sobrina. Pero... ¿Como reaccionarías que el idiota que le rompió el corazón y que la vio caer en una profunda tristeza debido a él es la persona con quien se va a casar? ¿Podía matar a ese idiota antes de que su linda sobrina cometa el peor error de su vida? Y no solo eso... ¡Era un maldito vampiro! Y Ellian Swan lo que más odiaba en el mundo era los vampiros. {Fanfic} {CarlisleCullenxOcMale} {Historia homosexual} {Prohibido la copia parcial o total de esta historia} {Fecha de publicación: 04/09/20}

En donde los Cullen confunden a un humano normal con un ser extraño y sobrenatural. [Comentarios de spoiler serán eliminados. Por favor, no arruinen la experiencia a otros lectores] Comienzo: Diciembre 3, 2021 Finalización: -/-/-- Word count: ---

"Açın şu kapıyı!!!.." "kimsiniz siz...benim burda ne işim var!..." Tereddütle ağlamaktan giden sesimi bulmak için boğazımı temizledim; "Kimse var mı ?" Sessizlik. "Yardım edin ! Kimse yok mu ?" Sessizlik. "Lütfen, boğazımdan bir hıçkırık kaçtı, lütfen yardım edin ! Ne istiyorsunuz benden ?!" Derin bir nefes alıp kapıya vurdum. Sert bir yumruk. Bir kez daha.. Bir kez daha. "Bakın," dedim açıklamaya çalışarak. "Abimi nerden tanıyorsunuz bilmiyorum, size naptı onu da bilmiyorum ama bu şekilde olmaz. İzin verin konuşalım." Sessizlik sinir bozucu bir şekilde süregeldi.. "Uzun zamandır abimi görmedim." Beni duyan var mıydı bilmiyordum ama deneyecektim. "O...o uzun zaman önce gitti." Bu sefer boğazımdaki yumrunun sebebi başkaydı. Konuşabilmek için yutkunmayı denedim. "Annemle beni bırakıp gitti. Şu anda tam olarak nerde yaşadığını bile bilmiyoruz. İnanın bana.. lütfen." Umutsuzlukla başımı kapıya yasladım. "Biz size hiçbir şey yapmadık, ben size hiçbir şey yapmadım. Bu yüzden lütfen... lütfen bırakın gideyim." Gittikçe gücünü yitirdi sesim. Fısıltıya döndü. Nerden bile bilirdim ki bunun fırtına öncesi bir sessizlik olduğunu . #1 Kırıkkale #1 kırık kalpler #1 cellat #1 esir #1 intikam #1wattpad2020 #1 psikolojikroman #1 spiritüel #1 zebaniler #1bedel #1sipiritüel #1şiirler #2 anne #4 masum #5wattsy2020 #7mücadele #14 tutsak #27 zoraki evlilik #4 mafya ©️HİKAYELERİM KIRIKKALE NOTERLİĞİ TARAFINDAN KANUNEN ADIMA ONAYLI VE TASDİKLİDİR.OLASI EMEK HIRSIZLIGI KARIŞISINDA GEREKLİ KANUNEN HAKLARA SAHİP OLDUĞUMU BİLİNİZ. KİTAPLARIMIN ADI PATENTLİDİR. ©️ÇALINTI VE ALINTI YAPMAYIN DUYRULUR.

Aydeniz.. Annesinin ölümü ile kendini kaybeden babasının, şiddetine maruz kalan, okuduğu üniversiteyi bitirmesiyle kaçmak zorunda bir kız.. Daha genç yaşında omuzlarına kaldıramayacağı yükler yüklenmişti. Ama o ayakta kalmak zorundaydı, annesi olsa öyle isterdi. Araf.. Atalarından kendine bırakılan Kurtbey aşiretinin varisi.. Mardin'in ağası, Kurtbey Lokantalarının kurucusu.. Aynı anda hem ağa, hem kurucu olmak çok zordu ama o başarı ile altından kalkıyordu. Başarılı olmak için 'AŞK' gibi duygulara kapalı olunmalıydı. Kendini tamamen hayatın rutinine kaptırmış olan Araf, daha genç yaşında oldukça yaralar almış Aydeniz ile bir araya geldiğinde her şey değişecekti. 'AŞK'ı tanımaya çalışırken aslında ona ne kadar geç kaldığını fark edecekti Araf.. Yüreğindeki ve bedenindeki yaralar henüz bu kadar tazeyken bu adamı sevebileceğini anlayacaktı Aydeniz.. Peki AŞK her şeyin üstesinden gelebilecek miydi? Başlangıç Tarihi : 11.09.2018 Bitiş Tarihi : 16.05.2019

Abim kollarını benden çekip yüzümü göğsünden kaldırarak buğulu gözlerime baktı. "Niye ağlıyorsun?" "Geldin! Yanıma geldin! Mutluluktan ağlıyorum." Tekrar saçlarımı okşarken Emir de yanıma gelip gözlerime baktı. Bakışlarım birkaç saniyeliğine Emire kayarken gözlerindeki öfke çukurunu görünce bakışlarımı hızla ondan çekip abime döndüm. "Tabi ki geldim kardeşim. Özür dilerim. Geç oldu! Daha önce gelmeliydim ama gelemedim." "Geldin ya! Önemli değil." Önemliydi... Hem de çok önemliydi. Nasıl, idam masasındaki birinin imdadına boynuna yağlı urgan geçirilip altındaki tabure çekildikten sonra yetişilemezse ya da yetişirse de o öldüğü için bir önemi kalmamış olursa bizimki de öyleydi ama Emir ve ablalarının yanında abimle tartışmayacaktım. Abimin gözleri yüzümden karnıma kayarken utanmıştım. Utandığım tabiki de bebeğim değildi. Benimle ilgili aklında oluşabilecek düşüncelerdi. Saklayamayacak kadar büyüktü ama yine de üzerimdeki ince hırkayı karnıma saracakken elini karnıma koyup gözlerime baktı. "Geç kalmışım ama zararın neresinden dönersek kârdır. Bundan sonra hep birlikte olacağız. Yepyeni bir hayatımız olacak. Seni götüreceğim buradan." Abimin bu sözleri Emirdeki son sakinlik kırıntılarını götürürken abimin karnımın üzerinde duran elini çekip beni kolumdan tutarak abimden uzaklaştırırken bağırmaya başladı. "Sen kimi götürüyorsun? Seren benim karım ve karımı hiçbir yere götüremezsin!" Karım kelimesinin üzerine basa basa söylerken abim de yüzüne yerleştirdiği sahte gülümsemeyle Emire cevap verdi. "Karın! Zorla evliliğe sürüklediğin karın! ' Abi beni almaya gel' diye senden kurtulmak için beni çağıran karın! Ne kadar ironik değil mi?" *** Yayınlanma tarihi → «19.02.2016»← ♡

Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi? "Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı. "Sakinim." Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül'ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu. "Özür dilerim." "Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın." "Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım." "Aynen öyle..." "Tamam." "Öpüyorum." "Öp..." "Tokat yok?" "Tokat yok." Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı. "Kaçarsan olmaz." "Kaçmamam lazım, evet!" "Ayşegül, sakin kal..." "Sakinim. Gayet sakinim!" Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül'ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi. "Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!" Arslan, kıza şaşkınca baktı. Bu kız gerçek miydi? "Biz öpüşmeye bu kadar zaman harcadıysak, gerisi..." diyen Arslan, geri çekilip önüne döndü. Ne yapsaydılar acaba? Sakin yaklaşınca, becerememişlerdi. Bir anda mı olsaydı? Bir de onu denemek isteyerek tekrar karısına döndü ve ansızın dudaklarına yapıştı. Uzun öpücüğü, nefes almak adına sonlandığında, tekrar yanağına yediği tokatla şaşkınlığa uğradı. "Ayşegül, tokat yok demi

"Soyun!" dedi ve dudaklarındaki o histerik, şeytani gülümseme yeniden kendisini gösterdi. "Bunu yapamam." dedim korku, bedenime hükmetmeye yüz tutmuşken. Umursamadı. Bakışları, bir psikopat kadar anlamlı, bir deli kadarsa ardı görülemez şekilde parıldıyordu. "Sana yapabilir misin diye sormuyorum. Kıyafetlerini çıkar ve buraya gel. " Bir psikopatla nasıl başa çıkacağınızı bilirdiniz. Ardında yapacağı hamleler, kafasındaki kurduğu dünyadan nefes alırdı. Ama o, ardı arkası kesilmeyen bir dehşetin yüzüydü ve bunun farkındaydı. Çünkü tam olarak bu olmak istiyordu. O psikopatla taçlandırılamayacak kadar deliydi. Ve istediklerini yapmazsam, zelzelesi dünyama kıyameti yaşatmaya ant içmişti. Onu tanımak, sokakta yaşayan bir adamı yaşamak kadar korkutucuydu. Onu hatırlamak, damarlarımda dolanan kanı donduracak kadar soğuktu. Onu yaşamak, gökyüzü gibiydi. Günün her saatinde, değişebilecek milyonlarca mucizeyi ellerine verecek kadar kudretli ve ulaşması imkânsız olandı. Onu bilmek ise imkânsızdı. Çünkü o var olanı, var olmayanlarla süsleyecek tek insandı. O, Bir deliydi.

Kötü son. Bromance içerir. bxb DEĞİLDİR! *bromance iki erkeğin kardeşlik veya arkadaşlık bağı altında birbirine hislerini anlatıyor demektir. Romantik kardeşler, derin dostluk gibi. Zehir'in temizlik korkusu Sherlock'daki Doktor Watson karakterinin ilk bölümde topallaması gibi düşünebilirsiniz. Tamamen psikolojik, aslında korkmuyor bile. Doktor Watson nasıl bastonunu unutup koşmaya başladıysa Zehir de zaman zaman korktuğunu, tiksindiğini unutup insanlarla temasa geçebiliyor.

COMPLETED; Stiles is no longer- weak, or defenseless; in fact, he's been neither of the above for a very long time. Stiles has had enough, sick of hiding his true identity- so when his supposed pack make a decision to kick, 'weak, defenseless Stiles,' from their pack; Stiles decides it is time to return to his O R I G I N A L ways. Or so he tries, it seems that not only does bad luck follow the pack, it also follows Gemin Mikaelson, Original Ripper with a twist. I have borrowed the ideas of author, @-captivity and followed some of the plot in her novel, The Orginal Ripper; I suggest that you should also go read her amazing book as that is where the orginaility of this novel is based. Based around Season 3B of Teen Wolf, with Stiles becoming the Nogitsune, it also includes (not in chronological order) episodes from Supernatural, The Originals, and The Vampire Diaries and said characters.

Tanıtım bölümüne göz atınız...