Opowieść o dwóch fankach Jana które z innymi Janiarami podbiły świat wiadomość od autorek:nie odpowiadamy za psychikę czytelników. Imiona bohaterek zostały zmienione na potrzebę książki. Przekleństwa zostaną zacenzurowane Części będą się pojawiać raz na tydzień. Miłego czytania!

Historia dwóch przyjaciół - Sary i Janna, którzy poznali się w podstawówce. Jak potoczą się ich losy? ‼️W rozdziałach będą pojawiać się fragmenty chatu głównych bohaterów‼️

Gabriela jest 22 latką, która właśnie się wprowadziła do Warszawy, gdzie spotyka Janna, lecz na początku nie przepada za nim. Jak będzie dalej? Dowiecie się czytając.

《Nie chciałam z nim iść. To było naprawdę ostatnie, o czym w tej chwili marzyłam. Byłam zbyt pogrążona w własnej żałobie żeby dobrze się bawić. Ale czy miałam wybór? Oczywiście że nie. Nawet nie wiedziałam, na czyj koncert idziemy i właściwie nie bardzo mnie to obchodziło. Wiedziałam, że i tak nie będę słuchać. Zmyję się przy pierwszej lepszej okazji.》 Taki był początkowy plan. Zapewne zapytasz się czy wyszedł? No może nie do końca. Biegnąc, wpadłam na kogoś. Nie zwróciłabym na to uwagi, gdyby ten ktoś nie stracił równowagi i nie syknął z bólu. Dobry Boże, gdybym tylko wiedziała kto to był... Czy to dobre rozpoczęcie znajomości? Nie wiem. Czy coś z tego wyjdzie? Nie wiem. Czy wogule warto pakować się w takie coś? Kurwa, skąd mam wiedzieć...

- Janek... - wyszeptałam, gdy zobaczyłam chłopaka, leżącego na łóżku szpitalnym. Był cały blady. Jego oczy... - piękne, hipnotyzujące oczy, w które byłam w stanie spoglądać godzinami, bez odwracania wzroku - umarły. Były nieżywe, bez tego pięknego błysku. Były zamglone, nieobecne - jak gdyby umierały. - Janek... - wyłkałam. Założyłam swoje dłonie na usta, by nie wydać z siebie głośnego szlochu. Podeszłam do chłopaka, a on tylko lekko się uśmiechną. Co ja zrobiłam... - Przepraszam cię Janek, przepraszam za wszystko, za siebie. Jak ja mogłam tego nie zauważyć. Zostawiam cię, odcięłam się od ciebie, a ty... cierpiałeś. Przepraszam, przepraszam, przepraszam - kręciłam gorączkowo głową, a spod moich powiek zaczęły spływać gorzkie łzy. Chłopak, delikatnym ruchem, złapał mnie za dłoń. Nasze spojrzenia na moment się spotkały, a w jego oczach, mimo iż były nie żywe, dostrzegłam miłość. Zaczęłam płakać jeszcze bardziej. Łzy nieustannie spływały po moich policzkach. Co ja zrobiłam... - Kocham cię - wychrypiał Janek, po czym uścisną moją dłoń mocnej. Uśmiechnęłam się smutno, a kciukiem starłam samotną łzę z twarzy chłopaka. Gdy zobaczyłam, że blondyn płacze coś we mnie pękło. Poczułam jak moje serce rozpada się na milion kawałków - niczym szklanka zrzucona na podłogę - bo chłopak, który uśmiechał się codziennie, teraz płacze. I to z mojej winy. Bo to ja go zostawiłam. Ja się od niego odcięłam, myśląc że tak będzie najlepiej. Jak zwykle się myliłam. Jak zwykle nawaliłam. Kątem oka zauważyłam, że Janek trzyma w swojej dłoni pogiętą kartkę. Delikatnie wyjęłam ją z jego dłoni, a to co tam przeczytałam, uderzyło we mnie jeszcze bardziej. Poczułam, że jakaś ogromna wiertarka, wierci dziurę w moim zabliźniałym już sercu. „One missed call."

24 letni Jan Rozmanowski jest młodym piosenkarzem który powoli zaczyna się rozwijać,pewnej nocy spotyka młodszą o 4 lata kobietę płaczącą na ławce w parku i ma wielką potrzebe jej pomóc i dać poczucie bezpieczeństwa

Pewna dziewczyna przygotowuje się do bardzo ważnego wydażenia w jej życiu, aby móc zabłysnąć na oczach całej Polski, albo nawet świata. Podczas dążenia do swoich celów pozanaje wiele przemiłych i sympatycznych osób w tym pewnego chłopaka z którym prawie od razu złapie przyjacielskie relacje. Dziewczyna sama w sobie jest bardzo energiczna, a jej zadziorny charakter doprowadza wielu do szału. Wszędzie jest jej pełno, głośno i dużo się śmieje nie przejmując się opinią innych.

One shoty z demonicznym Jankiem gdzie występują cudowne nazwy związane z nim, kocham. ---------------------------------------------- 𝙽𝙸𝙺𝙾𝙻𝚄𝚂́ 𝙳𝚉𝙸𝙴̨𝙺𝚄𝙹𝙴̨ 𝚉𝙰 𝙿𝙾𝙼𝚈𝚂Ł ❤

- Ja... Ja jestem zepsuta. Nie zasługujesz na mnie - wyłkałam. Nie mogłam znieść myśli, że tak dobry człowiek jak on mógł mnie pokochać. To było absurdalne. - Nie jesteś zepsuta - objął moją twarz w swoje ciepłe dłonie. - Jesteś wyniszczona od środka. - Nie. To nie prawda. Tak bardzo siebie nienawidzę, a przez to nie potrafię nawet pojąć, że ktoś w ogóle może mnie polubić - schowałam twarz w swoich dłoniach, jednocześnie przerywając nasz kontakt wzrokowy. - Pomogę ci. Musisz mi zaufać - odrzekł już nieco skruszonym głosem. Blondyn musnął mój podbródek, przez co spowodował, że nasze tęczówki znowu się spotkały. - Obiecaj, proszę. Obiecaj, że o mnie nie zapomnisz. Nawet na godzinę. Proszę... - wyszeptałam błagalnie, czując jak w moim przełyku formuje się, uniemożliwiająca oddychanie, gula. - Obiecuje - przysiągł. - A gdybym się poddała? Czy został byś przy mnie? Czy kochał byś mnie mimo wszystko? - zadawałam kolejne pytania. Czułam jak do moich, całkowicie wypranych z emocji oczów, napływają gorzkie łzy. Na moje pytania odpowiedziała jedynie powodująca jeszcze większy ból w moim całym ciele cisza, która rozprzestrzeniała się jak zaraza, powoli zabijająca we mnie wszystko. Teraz już wiedziałam, że chłopak nie był co do tego pewien...

Normalna gra jak masz na tik toku z odpowiedziami a, b, c itd. Zapraszam! ---------------------------------------------- 𝙼𝚒ł𝚎𝚓 𝚣𝚊𝚋𝚊𝚠𝚢! <𝟹