Namverân Somer adının kısaltılmasından nefret eden, insanlarla kolay kolay anlaşamayan ve de kişisel alanının işgal edilmesinden hoşlanmayan bir genç kızdır. İstemediği hiçbir şeyi yapmayan bu kızın hayattaki tek zayıf noktası, kanser hastası olan büyükannesidir; bu hasta kadının ağzından çıkan her şeyi gerçekleştirmek için büyük bir çaba sarf etmektedir. Fakat bir gün, büyükannesi Namverân'dan asla başaramayacağı bir şey ister: devamsızlıktan kalmak üzere olan, kavgacı, vurdum duymaz, teyzesi ile yaşayan Ulaş Eroltu'ya özel ders vermeli ve ona sınıfı geçmesinde yardım etmelidir.

Karanlığın en kuytu köşesinde diz çökmüş küçük bir kız çocuğunun tek dostu kendisiydi. Kanayan dizlerini saranların bantlarını atıyor, ruhundan parçalarla yama yapıyordu. Yalnızlığın en kuytu köşesinde bir adam, zihninde can bulan hayatın ucunda cambazlık yapıyor; hiç ummadığı anda ateşin onu kavurmasına izin veriyordu. İki beden, tek zihin ve tek bir yaşamın beden bulduğu bu hikâye; umutsuzluk içindeki karanlığın temsiliydi. ~ "Kalbi yaralı, içi kan ağlayan bir kızın geçmiş kokan satırları..." 8 Haziran 2017 de yayımlamdı. 12 Ocak 2019 da tamamlandı.

Bir kız düşünün. Onu yaşıtlarından ayıran tek özelliği farkındalığının yüksek olması. Bu farkındalığın ona hissettirdiklerini tahmin edin bir de. Düşünceleriniz arasına, bu kızın kışları sürekli yağmur yağan bir şehirde yaşadığını da ekleyin. Şimdi de genç kızın, her öğle arası, kimsenin olmadığı okulun kamelyasında kulağında kulaklıkları ile kitap okuduğunu düşleyin. Düşlediniz mi? O zaman bir çocuk düşünün tam da şu an. Bu kıza, onu duymadığını bile bile sürekli bir şeyler anlatan bi' yabancı... Tuhaf çocuk... Peki, bir gün bu kızın kulaklığı bozulur da kız yabancının anlattıklarını duyarsa ne olur? Bu hikâyede ben varım, sen varsın, o var. Biz var mıyız, siz var mısınız ya da onlar var mı, bilmem. Tek bildiğim yalnızız. Tekiliz. Tekiz. Farklıyız.

"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Mutluluk yoktu, sevinç yoktu, heyecan yoktu, korku yoktu, üzüntü yoktu, acı yoktu, hiçbir şey yoktu. Sadece saatin her geçen saniye vücuduma bıçak gibi saplanan akrep ve yelkovanı vardı. Bu saat sonsuzdu, sonsuzluktu. Ben sonsuzdum, sonsuzluktum. Eğer bu bir infazsa; zaman cellâttı, bense mahkum. Yayın tarihi: 20.12.2014 Bitiş tarihi: 17.09.2016 Tüm telif hakları saklıdır. Hiçbir şekilde kopyalanamaz ya da paylaşılamaz aksi takdirde gerekli yasal işlemler başlatılacaktır.