Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Onlar imkansız bir hikayenin en güzel sonu olmaya çalışıyorlardı.

Her akşam insanlar bir sonraki güneşi görme umuduyla kafalarını yastığa koyarlar. Bir sonraki sohbet, bir sonraki duygular, bir sonraki adımlar için yaşam mücadelesi verirler. Her bir insanın dertleri ve sorunları farklıdır. Dilden dile dolaşan bir efsaneyle hikayeler anlatırlar. Verilen mücadeleyi öğütleyip bir sonraki nesile aktarırlar. Taki, o efsane gerçekleşinceye kadar. Efsaneyi süsleyen olay meydana çıkınca her bir umut kırıntısı yok olur ve kaos başlar. Kayıplar verilir ve tekrar efsane diye anlatılır. Bu efsaneye olan da buydu. Gerçekliğini saklayıp uydurma bir efsane olarak anlatılması. Benim hikayemde bu efsaneyle başladı. Sevdiğimin peşinden giderken verilen canlar ve göze alınan tehditler. Karanlık ormanda aranan umut ışığıyla ordan oraya koşusturmamın hikayesi. Fedakarlıkların yapıldığı, nice kanların döküldüğü o hikaye. Ya ormandaki umut ışığımı bulup ona tutanacağım ya da o ışığı tamamen kaybedip bir sonraki güneşte bile karanlıkta boğulacağım. Benimle bu yolculukta var mısın?

"Ben hayatta kalmıştım. Ama yaşamak, hâlâ öğrenmem gereken bir şeydi." Bir insan kendini hiç mi değerli hissetmez? Sanki varlığı, başkalarının yokluğuna denk düşen bir suskunlukmuş gibi... Kendi gölgesine bile yük gibi gelir bazen; adını fısıldayan rüzgâr bile onu çağırmaz. Bir kalabalığın ortasında bile görünmez olur; sanki sesi, dünyanın yankısız boşluğuna karışmış gibi... Gözlerine baktığında bile kendini göremediği anlar vardır; o anlarda yürek, kendi atışını bile duymaktan utanır. İnsan, en çok kendine yabancılaşınca değerini unutur; Ve işte o zaman, kendini sevmek bile bir lüks, bir mucize olur. "Sonbaharda savrulan bir yaprak gibi... Nereye ait olduğunu bilmeden , rüzgarın götürdüğü yere sürüklenmek." Alya, daha 17'sinde... Ailesinden hiç sevgi görmemiş, sadece acıyı tanımış bir kız. Ama bir gece çalan kapıyla hayatı sonsuza dek değişir. Polislerin ağzından çıkan tek bir cümleyle: "Alya Öztürk sen bu ailenin kızı değilsin." Geçmişi bir yalan, kimliği bir sır ve kalbi kırıklarla dolu... Alya artık gerçeğin peşinde, ama o gerçek yalnızca geçmişini değil geleceğinide belirleyecek. ALYA İÇİMİZİ ISITAN BİR KİMLİK ARAYIŞI, KAYBOLMUŞLUK VE YENİDEN VAR OLMA HİKAYESİ.

" Bir kere biz anlaşmalı evlendik! " dedim sesimin heyecanlı çıkmasına engel olamayarak. " Unuttun mu ben senin sadece ve sadece emanetindim. " göz devirecektim ki bir anda poziyonumuzu değiştirdi. Beni altına alarak üzerime çıktı. Bacaklarımın arasına yerleştiğinde bedenim gerildi. Neden gerildiği hakkında bir fikrim vardı aslında. " Anlaşma bozuldu, sevgili eşim. " Dudakları dudaklarıma sürtündüğünde gözlerimi kapatmak üzereydim. " Sen ve ben gerçek bir evliliğin içindeyiz ve gerçek evlilikte ne oluyorsa hepsini bir bir gerçekleştireceğiz, başka soru? " 29. 11. 2021

Özgür olmak isteyen bir kadın ve onun özgürlüğü olmak isteyen bir adamın hikayesidir. ~ Alıntı: "Sen bana ne yaptın?" dedi Arhan ağa kalbini tutarak. "Saçının teli incinse burayı yakacak gücü buluyorum ama o teli gördüğümde ayağa kalkacak gücü bulamıyorum. Sen bana ne yaptın?" dediğinde yutkundum. Zaten ağır bir günden sonra bu olanlar hiç kaldırabilecegim şeyler değildi. "Tamam yeterli." dedim elimle onu durdurarak. "Bak ben senin sevebileceğin biri değilim. Ben özgür olmayı seven biriyim sense tamamen bir kapansın. Özgürlüğüme kapan olan birini istemiyorum." dediğimde o dik duruşunu geri kazandı. "O zaman bende özgürlük kapanı olurum. Benim içimde olursan özgür olursun." dediğinde yutkundum. Onun içinde özgür olmayı düşüncesi irkilmeme neden oldu. ••• İçinde küfür gibi rahatsız edici kelimeler içermektedir. Öylesine yazılmış özensiz bir kurgu değildir. Başka kitap-yazar ve karakterlerinden bahsedilmesi durumunda bunu yapan hesaplar engellenecektir. Yazar şahsına veya diğer okurları kitap'a ve yazara karşı kışkırtarak ithamlarda bulunan tüm kullanıcılar engellenecek ileri gidilmesi durumunda gerekli yerlere bildirilecektir. Daha önce böyle şeyler yaşamadım ama uyarı yapmakta fayda var. Kurgunun ismi dahil konusu da wattpad veya diğer platformlarda bulunmamaktadır. Benzeri büyük bir ihtimalle kopyadır. Çalmayın. 07.02.2025 Tarihinde yayınlanmıştır.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.