"Adı Lamia." dediğinde parlak yansımalı yelesi olan güzel atına doğru yürüyorduk, el ele. "İnanışa göre mitolojide Lamia, siyah ve kadifemsi bir pelerin giyer. Menekşe rengi gözleriyle çıkar insanın karşısına." "Onun da siyah ve kadife bir pelerini var sanki." diye mırıldandım. "Dışarısı ne kadar soğuk olursa olsun nefesinden o buhar çıkmaz Lamia'nın." diyerek kaldığı yerden devam etti. "Çünkü ölümdür Lamia, nefesi ölüm kokar." Beni nazikçe kolumdan çekti, dudağım bir ata verilen ismin ürkütücü hikayesiyle seğiriyordu. "Buna rağmen tek istediği biraz olsun sıcaklıktır." dedi, "Karşısında bu isteğini yerine getirmeyecek insan sayısı bir elin parmağı kadardır çünkü inci çiçeği kokar her yanı, büyüsüne kapılmamak imkansızdır." Bana ne yapacağımı tahmin etme fırsatı bile tanıma­dan ağılın içine doğru yürümeye devam etti. Yerlerde içi tahıl ve saman dolu, bir sürü çelikten kova duruyordu. "Lamia'nın öpücüğü nefessiz kalmak içindir." dediğinde derin bir nefes alarak tamamladım. "Bu yüzden insan, karşısındaki Lamia bile olsa o öpücüğün tadına varmak için öper onu." dedi ve durdu. "Ölümü göze alır, Lamia'sından vazgeçmeyi alamaz." İlk yayım: 12.02.2016

Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

Bu kitap +18 yetişkin içeriğe sahiptir. Kuma ve kadına şiddet aşağılama yoktur "Daha evlenmedik üç gün sonra dönünce nişan takacağız bir aya kalmadan evleniriz, ama ben can eşimi buldum." Kurt bey Neyrana bakınca yeşil kahve gözleri parladı. Uzakta onu acıyla izleyen bal rengi gözlerden bir haberdi. O gözlerin önünde canı alınmıştı Neyranın. En büyük acıyı vermişti ona, içini söküp almıştı. Ömer Mirza acıyla yutkundu, zamansız bir el ayırmıştı onları. Ömer Mirzanın gücü yetmemişti hiç bir şeye. Kurt bey eğilip Neyranın boynuna bir öpücük bıraktı. Oysa Ömer Mirza Neyranın teninin kokusunu bile bilmezdi. Onu en çok yaralayan şeyse Neyranın Kurt beye bakan gözleriydi. O gözlerde güven vardı, yeni yeni filizlenen bir aşk vardı. Yanan bir kadın Neyran Cevheri İntikam için herşeyi göze alıp yakan bir adam Ömer Mirza Altuner Sevmek için kalbi olmadığına emin olup bir çift göze tutulan Kurt Agâh Viranlı Yetişkin içerik şiddet cinsellik argo ve küfür barındırır (kitap yetişkin içerik barındırıyor. şiddet küfür argo ve cinsellik var ona göre okuyun bebekler )

*** "Hiçbir şey beni senin bu korkaklığın bu ilişkiye sahip çıkmayışın kadar üzemez. Seni seviyorum diye senden vazgeçemiyor değilim. Bugün olmaz yarın. Vazgeçerim. Bir başkasına aşık olurum!" dedim öfkeyle. Elini ağzıma kapattı, bir elini belime koyarak bedenimi kendine çekti. Savrulan bedenimin eğer tutmasaydı düşeceğine emindim. Ellerimi göğsüne koydum. Gözlerinin içine bakarken çatık kaşlarının altındaki yeşil gözleri, benim günlerdir denediğim ama yapamadığım şeyi yapıyordu. Öfkesini, bedenime ince ince işliyordu. "Madem öyle... Hazırlan." Elini çekmediği için anlamadığımı sadece bakışlarım ile iletmeye çalıştım. "Bir ay sonra nişan, şubat tatilinde düğün." Ben söylediklerinin etkisi ile şok olurken arkasını döndü, bizim evin bahçesine doğru bir iki adım attı. Ondan çıktığına emin bile olamadığım gür bir sesle bağırdı. "Aytekin!" Kalbim korku ile kasılırken yanına koştum. "Ne? Ne yapacaksın? Hey!" Beni dinlemedi, önüne geçip durdurmaya çalıştığım bedenini sola kaydırdı, bir daha bağırdı. "Aytekin!" Bizim evin ışıkları ile birlikte Cemile teyzelerin ışıkları da açıldı. "Ferhan..." Dediğimde bakışlarını ağabeyimin penceresinden bana çevirdi. "Ferhan yok..." dedi alayla. "Ferhan ağabey diyeceksin." Ellerini havada iki kez itiraz edercesine salladı. "Pardon! Korkak, gururlu, aptal ve sevmeyen Ferhan ağabey diyeceksin!" Bizim evin kapısı açıldığında son kez onu durdurmaya çalıştım. "Ferhan böyle değil. Bir anlık öfke ile değil!" dediğimde ellerimi tuttu, göğsünden indirdi. "Ne bağırıyorsun lan?" diyen ağabeyime aldırmadan bana bakarak konuştu. "Gözünde adamlığım kalmadı ya, bırak onun gözünde de kardeşliğimiz kalmasın. Ama sen..." Bakışlarını yanımıza gelmesine bir iki adım kalan ağabeyime çevirdi. "Bu saate sonra vazgeçme hakkına sahip değilsin." ***

" Öp beni. " " Ne ? " " Duydun öp işte hemen. " dedim gözlerimi dudaklarına çevirerek. " Şu an mı ? " " Yok başka bi an. Ya seni bana parayla mi verdiler acaba ya ? Gerçi seni parayla da almam ama hırsız şey.. hadi uzatma da öp. " " Öpmek.. " " He ya hadi. " dudaklarımı öne doğru büzdüm. " Öpmek bak ama şöyledir he.. " " Kelime anlamını açıkla demedik ya öp gitsin dedik. " " Öpücük diyorsun.. " " Öpsene lan diyorum aa gel buraya ben öpeceğim. " 3 Eylül 2021

Asistan-patron kurgusudur! (Tamamlandı) Dudaklarının varlığını dudaklarında hissediyor, teninin sıcaklığını teninde hissediyordu. Bedeni üzerinde kurduğu hakimiyeti varlığını sürdürürken, kendisini nasıl bir ateşin içine attığın farkında bile değildi. Arden MAHİZER. Kendisini alt üst edecek bir enkazdan kurtulduğunu sanarken, kor gibi yanan dört ateşin arasında yanıp kül olacağından bihaber, sığındığı limanda kendisini bekleyen büyük bir fırtınanın olduğunu bilmiyordu. Hayata dair tek bir umudu bile kalmadığında, kendisini sürüklendiği uçurumun başında bekleyen bir ışığı ve bu ışığın kendisini yakıp kavurmasını beklemiyordu.

Başlangıç Tarihi » 05.04.20 « Final Tarihi » 31.12.21 « Hiçbir zaman bir çıkış yolu bulabileceğimi düşünmemiştim, o hayatıma girene kadar benim için mutlu bir son olduğunu bile düşünmemiştim. Bana nasıl hissettiğimi sorduğunda, hiçbir şey demedim ama onun yanında bütün renkler çok daha parlak görünüyordu. Yıldızlar artık geceleri aydınlatıyor, fırtınalar onun sayesinde yok oluyordu. Onun yanında ayaklarım beni çok hafif hissettiriyorlardı. Onunla birlikte güneş ilk kez benim için doğuyor gibiydi. Ama ben yine de tüm işaretleri görmezden geliyor, ona sırtımı dönmeye devam ediyor, kalbimi ondan saklamaya devam ediyordum. Onun aşkım için savaşmasını istiyordum, içten içe ona güvenmeyi dileyip duruyordum. Evet, ona karşı hep inatçı kalıyorum, çünkü onda bütün güzel şeylerin olduğunu bir türlü kabul edemiyorum. Onun benim için doğru kişi olduğunu kendime bir türlü itiraf edemiyorum. Onu görünce kalbim hızlanıyor, kafam karışıyor, başım hiç olmadığı kadar hızlı dönüyor. Bunun aşk olduğuna emin olsam bile bunu kabul edemiyorum. Onda daha önce hiç görmediğim bir şey gördüm, bu beni korkutuyor, bütün bunlara rağmen bir türlü karar veremiyorum. Onun yanında kendimi bir çocuk gibi hissediyorum, oynayacak bir şeye ihtiyaç duyan bir çocuk gibi hissediyorum. Yaşayamadığım çocukluğumu bana yaşatan o adamı çok sevmekten başka bir şey gelmiyor elimden. Arka bahçede birbirimize koştuğumuz, birlikte uzaklara gitmekten asla korkmadığımız bir dünyanın içinde yaşıyor oluşumuz bütün buzları eritiyordu. Karanlık olana kadar dışarıda duruyor, birbirimizi çok seviyorduk. Şimdiyse artık güneş hiç açmıyor. Gün ışığı hiçbir şeyi düzeltemiyor. Karanlıkta başlayan hikayemiz tekrar karanlığa gömülüyor. [Olayların gerçek kurum, kuruluş ve kişiler ile bir ilgisi yoktur.] [Tüm haklarını saklıdır.]

PUKKA YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. 3 KİTAPLIK BİR SERİ OLUP, 1. KİTAP BURADA YAYINLANACAKTIR. Doğduğu ilk gün yetimhaneye bırakılan Rüzgar, hayatı boyunca bir şeylere ve birilerine bağlanmaktan kaçınan, soğuk bir tiptir. Aynı yetimhanede büyüdüğü yaramaz bir kız çocuğu dışında da bağ kurduğu kimse yoktur. Yaşı dolduğu için yetimhaneden ayrılmak zorunda kalan Rüzgar, her seferinde beraber kurtulmaya söz verdiği kız için geri döner. Yine rutin ziyaretlerinden birinde kızın ailesi tarafından yetimhaneden alındığını öğrenir ve bir daha ondan haber alamaz. Senelerini ondan bir iz bulmak için araştırarak geçirirken bir gün, gizemli bir numara doğum gününü kutlar. Çok geçmeden Rüzgar, bu numaranın yetimhanede beraber büyüdüğü kız olduğunu anlar ve kızın içinde bulunduğu zor durumu öğrendiğinde onu kurtarmak için anlaşmalı bir evlilik yapmayı teklif eder. İkisi, aynı soyadını paylaşan, evli ev arkadaşları olacaktır. "Seni seviyorum. Hep sevdim."

"O da mutlu değil bu halinden. Sen onun yerinde olsan mutlu olabilecek miydin?" Annem derin bir iç çekti. "Tabii ki mutlu olmazdım. Metin... Ben diyorum ki; bir yardımcı tutalım. Böyle engellilerle ilgilenen kişiler var ya... İlgilenir, ilaçlarını verir. Hem ben de artık dinlenir, biraz kendime bakarım." Boğazıma yutkunamayacağım bir yumru oturmuştu. Sandalyeyi hareket ettirip yanlarına doğru sürdüğümde çıkan seslerden sonra bana baktılar. "Madem bu kadar fazla geliyorum koyun beni kapının önüne! Ne gerek var bir yardımcıya para ödemeye!" Annem ayağa kalkarak yanıma doğru yürümeye başladı. Her gün olduğu gibi yine bir tartışmanın fitili ateşlenmeye hazırlanıyordu. ☆ °Kapak için Wattpad Üçüzlerin Kapak Sayfası'na teşekkürler... Mahkum diye nitelendirdiği bedenini hapsetmişti bir odaya. Hem bedenini, hem özgürlüğünü... Koskoca 3 yılı gitmişti birden ellerinden. Şimdi yalnız, öfkeli, mutsuz bir adam. Kime dokunsa ateş, çığ... Özgürlük bedende değil, ruhtaydı. Özgürlük bedende değil, yürekteydi. Özgürlük bedende değil, zihindeydi. Peki sen?

"Benim..." dedim gözlerim anlık dudaklarına kayarken. Etli dudaklarının üzerindeki su taneciklerini diliyle temizlediğinde gözlerim gözleriyle buluştu. "...korumam ol, Kara Yağız."