Hiç kapanmamak üzere açılan yaralar, kanamaz. İz bırakır. Ve o iz sonsuza dek geçmez, Yanı başında kalır.

Her şeyden kaçıyordu oysa ki, Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi. O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.

Ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Gözlerim son kez baktı ardından. Son kez seslendim adını. Bana öyle bir yara bırakmıştı ki, asla affetmeyecektim onu. Asla. O benim için ölmüştü. Bende onu gömdüm. Ruhumu tamamladı sanıyordum. Meğer o kendine orada bir mezar hazırlamış... O benim ruhumdaki bir ölüydü artık.. "Hoşçakal sevgilim." ...

"Seni uyardım! "Dişlerini sıkarak konuştuğunda onu ilk gördüğüm anda ki öfkesiyle yüz yüze geldim "şimdi buradan gidiyorsun! "Bir elini kolumdan çekerken diğer eli tutuşunu sıklaştırmış cevap vermemi beklemeden beni peşinden sürüklemişti. Birlikte iki katı koşar adımlarla inerken kapıyı açtığı gibi beni dışarı sertçe itip kapıyı suratıma çarptı. Şaşkınlıkla birkaç saniye bekledikten sonra öfkeyle demir kapıya sert bir tekme geçirdim. Derin bir nefes alıp ev görüş alanıma girinceye kadar geri çekilmiş gözlerimle onu görmek isteyerek evi taramıştım. Soğuk havaya karşın gömleğiyle terasta duruyor ellerini cebine koymuş bir şekilde beni oradan izliyordu. "İstediğin kadar beni engelleyebilirsin! "Bağırdığımda ellerini cebinden çıkarıp terasın korkuluklarına koydu "bütün gerçekleri öğreneceğim! Benden sakladığın ne varsa hepsini önüne sereceğim! "Kuzguni gözlerini ardımda bırakarak ona sırtımı döndüm. "Aynı acıyı paylaştığın insanı sakın karşına alma! "Büyük demir kapılara ulaştığımda sesini duymamla beraber olduğum yerde durup omzumun üstünden ona baktım "patronun kim olduğunu unutma! "Bütün sertliği, ihtişamı, heybeti, esrarengiz haliyle geçmişin, şimdinin belki de geleceğin bütün anahtarlarını elinde tutan adama baktım. O Kamer Taşkıran'dı. Kaçtığım, öfkeden deliye çevirdiğim ama hep yalnızca ikimizin biz olduğu bir ana hapsolmak istediğim adamdı.

Genç bir kızın sihirli bir adamla yaşadığı hikaye.

Doğa Türkiye'ye babasını görmek için gelmişti. Taki uçaktan iner inmez kaçırıldığını fark edene kadar . Ne yaşadığını anlamayacak kadar genç olan Doğa ve daha hayatının baharında, 24 yaşındaydı .Hayatının genç bir avukata bağlı olacağını bile bilir miydi ? Ya da bir mafya avukata. Onun için 2 seçim vardı Ya Avukat için ölecek , Ya da avukatı babasına anlatacaktı. Onlar yaşamak için ölenlerdi... -- "Sınırları aşıyorsunuz Avukat" dedim bunu söylememle dudağını büzdü , onun dudaklarını büzmesiyle yüzümde hafif bir gülümseme oluştu. "Sınırlar mı?" Dedi ve ekledi "Sınır diye biyşey mi kaldı ? " - Acaba Avukat kim ? -- "Yaşamak istiyorum" dedim "Seninle bir ömür yaşamak istiyorum Avukat. " Ve evet sevgili okuyucular sizce aşk nedir ? Bence aşk vazgeçilmez olmaktır, her ne kadar zorluklar olursa olsun savaşmaktır, Aşk tatlı gelir fakat Bi zaman sonra Aşkları için savaşan iki gencin hikayesi . - "Aramızdaki engeller " dedim "Avukat ya babam herşeyi öğrenirse ? Ya bizim aşkımıza engel olursa ? Ne yapacaksın? Dedim Gözlerime uzun baktı sonra dudaklarını araladı " Gerekirse seni kaçırırım Başkanına kızı... -