Nefes almakta zorlanıyorum. Kalbim duruyor. Nefes vermekte zorlanıyorum. Gözlerim kararıyor. Artık oksijen bile yetmiyordu nefes almama. Acaba artık gerçekten ölüyor muydum? Bu benim ilk ölümüm değildi. Ama korkuyordum, ölmekten. Her zaman korktuğum ama o an ya şimdiyse. Her ses ve gürültü kesildi. Yavaşça çamura batıyordum. Mücadele ediyordum ama her yer okyanustu. Yavaşça gözümü açıyordum, ıssız bir ada. Dalgalar geri çekiliyordu acı içinde. Her an sonsuzluğa dönüşüyordu. Dengemi kaybediyor ve düşüyordüm. Yine aynı yere, acılarımın içine. Kaçıyordum hayatımdan, acı içinde bırakıyordum kendimi. Kimsenin beni bulamayacağı bir yere. Bir daha geri dönmemek üzere. Sonsuz bir yolculuğa çıkıyordum. Ve geride sadece çalışmayan bir kalp bırakıyordum. Bu sıradan bir hikaye değil. Acıların vücut bulmuş hâli... Konusu: Lavinya, annesini öldüren dayısını ve onun iş birlikçisini bulup intikam almak istiyor. Fakat Lavinya daha intikam arayışını tamamlayamadan beklenmedik sürprizlerle dolu bir geçmişle yüzleşmek zorunda kalıyor. Lavinya'nın bu zor zamanında yanında kalacağı kişi hiç beklenmedik biri tarafından gerçekleşiyor.

Kül olana kadar yandım da tek kelime etmedim sana beni güzel hatırla... ^_^^_^^_^^_^^_^^_^^_^^_^^_^^_^^_^ Yılbaşına girerken arkadaşı ile ruh çağırmayı deneyen kız ve onun hayatına giren eski sevgilisinin ruhu...

𝘣𝘪𝘳 𝘨𝘰̈𝘳𝘦𝘷𝘭𝘦 𝘣𝘢𝘴̧𝘭𝚤𝘺𝘢𝘯 𝘥𝘶̈𝘯𝘺𝘢 𝘩𝘢𝘺𝘢𝘵𝚤 𝘣𝘪𝘳 𝘢𝘴̧𝘬 𝘪𝘭𝘦 𝘣𝘪𝘵𝘪𝘺𝘰𝘳

"Topuklu ayakkabımı bağlayamıyorum. Yardım eder misin?" "Yardım ederim fakat bir şartım var." "Ne şartı?" "Sen de benim kravatımı bağlayacaksın?"

sanki hayat beni daha çok yıkılmaya kendimi kaybetmeye zorluyor...