Dört genç adam..."Yörünge" rock grubunun parlak çocukları...Ama hayat hikayeleri ve aşklarıyla,aynı zamanda bizden birileri onlar... Kerim ve Ela... İki çift ela göz, umut ve aşka tutunarak,ön yargı ve güvensizliğe karşı amansız bir savaş vermek zorunda... Çünkü geçmişin yaraları hala kanıyor...

Laçin ; Hayatın güzel yanını hiç tatmamış genç bir kadın Doruk; Hayatını kendini adayacağı kadını arayan genç bir adam Masal gibi başlayan ama felaketle son bulan bir aşk. Yaralı ama hala aşık iki kırık kalp...

Hakan ; Suç ve suçlularla savaşan sert bir polis Hazel ; Ürkek ve korku dolu yapayalnız bir genç kız. Yolları yalanla kesişen iki insan. Beklenmedik anda başlayan imkansız bir aşk... Yılmaz elinde ki kalemle tahtaya "HAZEL SAVAŞ" yazdığını görünce elimde olmadan geriliyorum.Kafamı kaldırdığımda Esra ile göz göze geliyorum ve daha da geriliyorum.Ters ters bana bakıyor farkındayım.bende bakışlarımı çeviriyorum ama bu seferde Şevket Baş Komisere takılıyorum.Bundan kaçışın yok der gibi bakıyor bana ve bende bunu biliyorum. Bundan öncekileri def etmeyi başardım ama şimdi köşedeyim bunu hissediyorum.Bu lanet olası bebeyi tavlamaktan başka şansım yok artık bundan iyice eminim...

Aradan geçen yıllar kalpteki yangınları dindirebilir mi? Ya da kalp kırıklıkları zamanla kendini onarabilir mi? Bir kadın onca acıyı çekmesine karşın dimdik durabilir mi ayakta? Ya da bir adam kadının ihaneti karşısında hem sevgisini hem de nefretini aynı kalp de barındırabilir mi? Ceza gibi bir aşktı onların ki. Aşklarının büyüklüğü gibi nefretleri de büyüktü. Acı çektikleri oranda acı çektirdiler. Ne sevmekten vazgeçtiler ne de nefret etmekten.

GİRİŞ "Emin misin kızım.Sende boşanmakta kararlı mısın ?" Hakim neredeyse gözümün içine bakıyordu.O an anladım eğer biraz çekimser davranırsam bizi boşamayacağını.Ama bunu Murat'a yapmaya hakkım yoktu.O'nun bu isteğine nereye kadar direnebilirdim ki?.Yada dirensem elime ne geçecekti. "Eminim Hakim bey bende istiyorum boşanmayı" dedim kararlı bir ses tonu ile. Aramızda ki onca mesafeye rağmen O'nun tuttuğu soluğu bıraktığını görmek bugün için kaldırabileceğimden fazlaydı ama ne olursa olsun O'na bunu göstermeyecektim. Hakim kafasını iki yana salladıktan sonra "Tamam istediğiniz gibi olsun bakalım" dedi ve altı yıllık evliliğimiz tek celsede bitti. Karar açıklandıktan sonra salon hızlı bir şekilde boşaldı.O'nun la karşılaşmamak için acele ile sıktım avukatımın elini. "Teşekkür ederim her şey için" dediğimde gözlerim akıtamadığım yaşlarla yanıyordu. Murat'ın arkamdan "Begüm bekle biraz" diye bağırmasına aldırmadan dışarı attım kendimi.Biraz daha havasız kalırsam bayılacağımı biliyordum . Murat arkamdan yetişip kolumu tutunca olduğum yerde kaldım.O'na karşı hala bu kadar aciz olduğum için kendimden nefret ediyordum ama şuan için elimden gelen buydu. Murat ne diyeceğini bilmez bir şekilde duruyordu karşımda. "Evet" dedim konuşmasını teşvik etmek istercesine.

İnsanı sadece sevdiklerinin ihaneti yıkar, kalp kırılır izi derinlerde kalır. Kişiliği oturmuş olan, yaşadıklarından sıyrılıp küllerinden yeniden doğar. Daha güçlü, daha dirayetli... daha... yalnız!..

Ardındaki demir kapının çıkardığı tok sesle yerinden sıçradı.Şaşkınlıkla etrafına baktı ve her şeyin ne kadar farklı olduğunu düşündü.Derin bir nefes alarak ne yapacağına karar vermeye çalıştı. Aslında günlerdir bunu düşünüyor ama bir yanıt bulamıyordu. Kafasını kaldırıp uçsuz bucaksız görünen gökyüzüne baktı. Hatırladığından daha mavi görünüyordu. Hayatta sahip olduğu her şeyin içinde olduğu küçücük bavulunu sıkıca tutarak yürümeye başladı. Ayakları nereye gideceğini biliyor gibi kendiliğinden ilerliyordu.Zaman kavramı O'nun için oldukça uzun bir süre önce önemini yitirmişti.Bu yüzden ne kadar yürüdüğünü fark etmedi. Çok özlediği o kokuyu hissedince aniden durdu ve derin nefes alarak içine çekti.Yıllardır birkaç metre karelik bir alanda volta atmaya alışmış bacakları bu uzun yürüyüşe isyan ediyordu ama genç kız bunu anlayacak halde değildi.Eskisinden hızlı adımlarla ilerledi ve masmavi denizi görene kadar durmadı. "İşte" dedi denizi görünce "İşte özgürlük bu" Kalabalık trafiğe dikkat ederek karşıya geçti ve boş bulduğu ilk banka bıraktı vücudunu. Yanaklarından akan yaşların farkında bile değildi. Elinden kayıp giden yılları için ağladı uzun bir süre. Kendine gelip ağlamasını durdurduğunda ne kadar zor bir durumda olduğunu düşündü.Ne ne yapacağını biliyordu ne de nereye gideceğini. İstanbul'a ilk geldiğinde ki hali aklına gelince acı ile kıvrıldı dudakları.Öğrencilik yıllarını geçirmek için ne kadar doğru bir tercih yaptığını düşünmüş aşık olmuştu bu şehre. Oysa bu şehir O'nun için "Sekiz Yıl On ay Altı gün" lük bir hapishane olmaktan öteye gidememişti.

Aşk bazıları için gece kadar SİYAH ve ASLAN kadar cesur olmak zorundadır. Onlar için, arada kalmaktır aşk, mantığından soyunup çırılçıplak kalmak, bedeninden sıyrılıp sevdiğine ruhunla dokunmaktır. Onlar için AŞK'ın kaderi arafa varmak, cennet ve cehennemin eşiğinde yaşanmaktır..