Hayat benim için zordu. Benim için ama. Dışarıdan bakıldığında güzel ve özenilesi gibi gözükse de içeriden öyle gözüktüğünü pek zannetmiyorum. Babamın durumu gittikçe daha kötü bir hal alıyordu. Onun mutluluğu için elimden gelenin daha fazlasını yapıyordum. Hatta onun için hayatımı bok ediyordum! Bir hayatım varsa tabi. Annemi küçük yaşta kaybettiğim için hayata 1-0 geriden başladım diyebiliriz. Okuldan nefret etmiyorum ama sevdiğim de söylenemez. Çünkü ben Ateş Andıç'ın sevgilisiyim(!). Derslerim yaşıma ve sınıfıma göre normalden daha iyi. Bana "Aferin" kızım diyen ne bir anneye ne de babaya sahibim. Bu çok kötü bi duygu. Bir de sevgilim var tabi. Onu sevmiyorum. Sadece bana aşık olduğu için onunla birlikteyim. Bu beni üzüyor mu? Hayır. Bana ne bir yararı var ne de zararı. Onunla birlikteyken mutluyum. Dünyada yaklaşık 7 milyar insan olsa da benim için endişelenecek insanları saysak sayamayız. Çünkü yok! Benim için değerli iki kişi var: - Biri annem, diğeri ise Mavi gözlü O.

Kız kardeşinin intikamını almak isteyen bir ablanın, tehlikelerle dolu oyunu. Peki bu oyunda kazanabilecek mi?