Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

"Güneş'in ölmeye başladığı zamanlarda, Dünya'yı başka bir galaksiye taşıyacak güce sahip iki kolye icat edilir. Ne var ki kolyeyi taşıyacak iki kişinin, insanlığı korumak adına ödemesi gereken ağır bir bedel vardır. " Yeni devirde, dengeler değişmiş; teknoloji ilerlemiş fakat insanların teknolojiden yararlanmaları kısıtlanmıştır. İletişim, telefonlar yerine kafa derilerine yerleşen çiplerle; ulaşım, gökyüzünde süzülen arabalarla sağlanmaktadır. Otoriteler, insanların kıyamet korkusundan faydalanarak yönetim gücünü elde etmişlerdir. Yönetime baş kaldırabilen tek grup, gelecekten geldiğini iddia eden ve galaksiler arası kaçışın bir felakete neden olacağını duyuran 'Kuledekiler' adlı örgüttür. Hira, doğduğu günden beri bedeninde taşıdığı kolyenin, yaşadığı gezegeni yaklaşan kıyametten kurtaracak büyük bir planın kilidi olduğunu öğrendiğinde on altı yaşındadır. İnsanlığı kurtarmak için kendi hayatından, hayallerinden ve herkesten gizli tuttuğu aşkından vazgeçmeye zorlanır. Kolye, kimsesi olmayan bir kızın, sonunu bildiği bir savaştaki mağlubiyetini anlatır.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

"Aslında komik çocuksun." Karizmatik bir şekilde gülümsedim. "Ama biraz aptalsın." Operatöre Bağlanıyorsunuz evreninden yan kitaptır. Seriden bağımsız okunursa spoiler barındırır!

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Romantizm Günleri, Romantik Ekibi tarafından yürütülen büyük çaplı bir yarışmadır. Hikâyeler her zaman hak ettikleri tanınırlığı elde edemezler. Özel bir yönergeye odaklanan yarışmalara da katılmak zor olabilir. Ama bu yarışmaya, daha önceden yazıp yayımladığınız hikâyelerinizle başvurabilirsiniz (ya da yeni bir hikâye yazabilirsiniz). İç ısıtan türden başlayıp şehvetli bir aşka kadar uzanan romantik hikâyelerinizi paylaşmayı düşünürseniz Türkçe dilindeki bu en büyük Romantizm yarışmasını keşfetmenizi isteriz. Romantizm Günleri 2024'ün balosuna katılın ve kalbinizi harekete geçirecek kategorilerin yanı sıra mini etkinliklerle dolu şarkılar eşliğinde dans edin. En iyi elbisenizi ütülemeyi ve baloya en iyi maskenizi getirmeyi unutmayın!

Beni tanıyan herkes, şu hayatta tahammül edemediğim iki şeyin karanlık ve uykusuzluk olduğunu bilir. Geceleri karanlık fobim yüzünden ışıkları açık bırakarak uyurum ve kendi isteğim dışında uyandırılmaktan nefret ederim tahmin edebileceğiniz üzere... İşte tam da sıradan bir gecede, sıradan bir rüya görürken telefonuma gelen mesaj sesiyle rüyalar aleminden kopmak zorunda kaldım. Fakat beni uyandıran mesajı atan bu insan, ailemden ya da arkadaşlarımdan biri değildi. "X KİŞİSİ..." ~ Mizah içinde #2 - 22.03.2017 Mizah içinde #5 - 18.03.2017 Mizah içinde #11 - 13.03.2017

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Gelen kapı sesiyle aşağıya indim. Nihayet bizimkiler geldi. Yoksa burada ateş topu olacaktım. Zar zor kapıya yöneldim. Ben bizimkileri beklerken karşımda Efe'yi görmemle aval aval ona bakmam bir oldu. Bir de hangi yüzle burada direk gibi dikiliyordu. Ben konuşmadan o söze başladı. En azından konuşursam susmayacağımın bilincindeydi. "Hoş buldum." dedi. Meymenetsiz ne olcak. "Geç buyur dememi mi bekliyorsun?" dedim yüzümde alaycı bir tavır varken. "Sizin eve bundan sonra sadece hayırlı bir iş için gelirim." dedi. Ay seni komik seni. Senin gibi bir hayırsızdan hayır lafı. Hayret! "İstememe seni çağıracağımı nereden çıkardın?" dedim bende. Meymenetsiz sırıtan suratı şimdi sirke satıyordu. Ama aniden otuz iki diş sırıtarak bana baktı. "Biz de istemeyi başka yerde yaparız canım." dedi. Bu sefer benim yüzüm kasıldı. Uyuz pi- Neyse. Sakinim sakinim. Hayır değilim. Bu pislik benim onumdeyken anca sakinim diyen bir ateş bombası olurdum ben anca. (Ki şu an sanki hiç öyle değil mişim gibi.) İlk kitabım olduğu için yazım hataları var şimdiden kusura bakmayın. Umarım beğenirsiniz. Severek okumanız dileğiyle. İyi komik eğlenceli ve tatlılık dolu okumalar.♥️♥️♥️🔮♥️ Başlangıç tarihi 15.12.2023...🍀 "Gözlerde yaş yoksa ruh gökkuşağına sahip olmazmış." 💧🌈

Tamam... Kapatın şimdi gerçek dünyaya açılan pencerelerinizi... Kapatın... Evet... Evet, onu da... Tamam mı, kapattınız mı? Çabuk olun... Çünkü şuan peri masallarını aratmayacak bir hikayeye başlıyorsunuz... Elvin ve Eliz... Birbirini tanımayan ama birbirine tıpa tıp benzeyen iki insan... Birisi kendi halinde üniversite öğrencisi, diğeri neredeyse bir dünya yıldızı. Ruhen birbirine tamamen zıt bu iki insan; birgün karşılaşırsa neler olur dersiniz? Asıl, bu iki genç kız yer değiştirmeye kalkarsa neler olur? Dikkat edin çünkü sürprizlerle dolu bir hikayeyi okumaya başlıyorsunuz!