Benim adım Naz...

Sezen ertelediği gerçeklerle yüzleştiğinde bu gerçekler sadece yüzleşmekle kalmaz hayatının merkezine oturur. "Ne bakıyorsun?" dedim dik dik. Bakışlarını kaçırmadı, yüz ifadesi de sert değildi. Bakışlarını tekrar televizyona çevirdiğinde kollarımı bağlayıp ofladım. Yine bana döndü ve tekrar televizyona baktı. Onu tanıdığım kadarıyla sadece televizyon izliyordu. Başka sosyal hayatı yoktu. Kocaman bir kitaplık vardı evde ama kitap okuduğunu hiç görmemiştim. Sürekli siyaset programları, Orta Doğu hakkında konuşulan sıkıcı tartışma programlarını ilgi ile seyrediyordu. Koltuğa başımı koyduğumda, artık utanma yok diyerek uzandım koltuğa. "Gidip odanda uyu." dedi düz bir sesle. Ona baktım. "Elimi bile vurmam taşımak için." Bana bakmadan konuştu. "Ay nolur taşı." dedim gözlerimi kısarak. Tekrar televizyona döndüğümde televizyon kablosu ve kargomu açtıktan sonra sehpaya koyduğum maket bıçağı gözüme çarptı.Ayağa kalktığımda çaktırmadan beni izlediğini biliyordum. Yavaş hareketlerle ayağa kalktığımda "Neyse uyuyayım bari. Aa, bunu da burada unutmuşum." dedim. Elime maket bıçağını alır almaz sinyal kablosunu çekip bıçakla kabloyu kestim. Ona bakmadan hızlıca odaya kaçarken bunu beklemediğinden olsa gerek birkaç saniye arkamdan hiçbir tepki gelmemişti . 10 Ocak 2020 ilk bölüm yayımlanmıştır.

"Neden bana dokunmuyorsun?" "Sana dokunacağımı kim söyledi?" "Karı koca değil miyiz?" "Değiliz. Kim ne derse desin bacaksız. Sen benim karım değilsin. Olamazsın da." "Bu dediklerini unutma. Benim de adım Gonca'ysa laflarını sana tek tek yedirmesini bilirim." Toygar, alaycı bir ifade ile karşısındaki gelinlik içindeki kıza bakarken "Sana karım dediğim gün etek giyer mahallede topuklu ayakkabı ile dolanırım." dediğinde Gonca küçük burnunu havaya dikip "O zaman kendine göre ayakkabı ve etek seçmeye başlasan iyi olur asker. Çünkü ettiğin lafları yutarken seni izlemek çok zevkli olacak." dedi. Arkasını dönüp gelinliğin fermuarını açarken omuzunun üzerinden zoraki kocasına baktı. "Madem karın değilim. Öküzün trene baktığı gibi bakma da çık dışarı asker. Sana gösteri yapacak değilim." Toygar, kağıt üzerindeki karısının sözlerinden sonra sinirle iler bir adım atıp kolunu tuttuğu gibi sıkarken "Bana bak bacaksız. O dilini koparırım bir daha derdini anlatacak kadar bile konuşamazsın. Şimdi kırdırma bacaklarını da git banyoda değiş üzerini. Çırpı bacaklarını görmeye hevesli değilim." deyip dişleri arasından hırlar gibi konuştu.

Kader, saatin ibresini hayatımın ortasına sapladı. Zaman durdu, zaman aktı, zaman kayboldu. Sustum, konuşturdular. Konuştum, susturmaya çalıştılar. Dilime vurulan paslı prangaları kırılan tırnaklarımla açtım, parçaladım. Parçaladığım her prangayı, beni susturmaya çalışanların dudaklarına taktım. Ortada bir ateş vardı; yakan bendim, yanan bendim. Ortada bir deniz vardı; sönen bendim, ölen bendim. Ortada bir oyun vardı; şah bendim, piyon bendim. Ortada bir sevda vardı; yıkan bendim, döken bendim. Yüzüme baktı; dudaklarıma, elmacık kemiklerime, burnuma, gözlerime. En çok gözlerime baktı, öyle derin baktı ki; cenneti gördüğünü düşündüm. "Kadere çok kızgınım," dedi gözlerimdeki bakışlarını çekmeden. "Seni bana üç yıl önce verip, üç dakika sonra aldığı için çok kızgınım." Not: Sessizliğin Ardından isimli ilk hikâyedir. Bölümler her çarşamba günü yayımlanmaktadır. 19.01.2023

Mizah içinde #1 Her bir yumruk inerken bir başka bedene, onun yüzüne aldığı her bir darbe benim yüreğime inmişcesine acı veriyordu. Normal olan bu muydu yoksa normalden uzak bir hayatın ortasına mı sürükleniyordu kalbim? Kimdi, neydi bu adam? Yumruklar kadar sert bakışları kalbimi dağlarken, galibiyetin sevincini bile taşımayan yüzüne rağmen kalkan eli belirsiz bir zaferin işareti miydi? Maçı kazanmıştı, akabinde merakımı.. Peki bu bendeki çekim farklılığın getirisi miydi yoksa elde etme hırsı mı? ............................ Demir Yumruk kara mizah amaçlayan bir hikayedir. Sizin klişe diye adlandırdığınız senaryoları mizahi bir dille tiye alarak yazılmıştır. O yüzden lütfen yargılamadan önce bunu bilin ve buna göre yorum yapın.

Bazı insanlar hayatlarını kendileri için yaşarlar bazıları ise sevdikleri için. Defne kesinlikle ikinci tip insanlardan, sevdikleri için yaşayanlardan yani. Özellikle Duru için... Ablasının vefatından sonra hem teyzelik hem annelik hatta bazen de babalık yaptığı küçük, tatlı yeğeni için...

Bekir. Eski sevda demeye çok utandığım, her gün Allah' a ona inandığım günlerden dolayı beni affetmesi için yalvarmama sebep olan bu kömür gözlü genç adam. Şimdi yine yanımdaydı. Onu dinlememi istiyordu. Anlatacak neyi vardı ki? Biz yıllar önce o yağmurlu günde konuşacağımız her şeyi gözyaşlarımla dökmedik mi? 'GİT' demedi mi bana? Canımı feci halde acıtmadı mı? Daha neyim kaldı ki o acıdan sonra. Ne istiyorsun benden? O masum duygulara sahip saf genç kız değildim artık. Duygularımı toprağa gömdüm yoluma gittim. Zaten öyle olmasını o istemişti. O istemese gidemezdim ki. Bırakamazdım. Kendime bile itiraf edemediğim ama Rabb' imin bildiği o özel masum duygularım vardı. Hislerim dolu doluydu ona karşı. Daha ne olsun ki? Ben o hissettiğim her kalbimdeki çarpıntıdan dolayı en küçük zerresine kadar her gece namazlarımda af diledim. Hiç konuşmadan yürüdük dakikalarca. Sessiz sakin bir yer bulmuş gibi bir edayla otururken bir banka "Bismillahirrahmanirrahim..." dedi. Bekir. Bunu diyen sen miydin gerçekten? Kulaklarım yanlış mı duymuştu yoksa. İnanamadım. Gözleri dolu doluydu. - Tuana beni affet! Dedi ve gözlerinden yaşlar süzüldü. Bu gerçek miydi yoksa ben hayal mi görüyordum.

Vatan. Beş harf. Canım. Beş harf. İkisini de birbirinden ayırt etmememin sebebi, beş harf olmasından kaynaklı değildi. Vatan, canımdı. Canım, vatandı. Birbirinden ayırt edilemez, birbirinden ayrı düşemezdi. Canım var oldukça vatana hizmet edecektim, bu on yaşındaki kız çocuğunun babasının tabutunun üzerindeki bayrağı okşarken ettiği yemindi. ••• 'Afitap ne demek?' 'Aylin, ayın ışığı demekmiş. İsmini ilk duyduğumda anlamını merak etmiştim. Sen isminin anlamını taşıyan bir kadınsın Aylin. Sen ay ışığısın, sen benim karanlık gecelerime düşen ışıksın, önümü aydınlatırsın. İsminin anlamına ters düşen diğer yanın, gündümüzü de aydınlatıyor olman. Bu yüzden afitapsın, bu yüzden Aylin'imsin. Hem gündümüzü, hem gecemi aydınlatan o görkemli ışıksın...'

🌟Tamamlanmıştır... Geçen yıllar yaşanılan her şeyi unutturur muydu? Akan giden zaman, aradan geçen onca gün birbirini seven iki kişinin içindeki aşkı bitirir miydi? Ya iki taraftan biri mezara girse, hiç kavuşamayacağını bile bile bir insan bir insanı sevmeye, beklemeye devam eder miydi? Aşk gerçekten bütün engelleri aşar mıydı? Asker & Savcı kurgusudur. Kapak ve içerik şahsıma aittir.

"Benim güzel ateşim... Sana yalan söyledim." Gözleri aralanmış kız, onu anlamak ister gibi bakıyordu. Siyah incilerinden yayılan ışıltı bir kulu kör edecek kadar büyüleyiciydi. "Senden bir şey değil bir çok şey bekliyorum Ahu Nar." "Korhan..." "Seni istiyorum Ahu Nar. Tenini, nefesini, kalbini, ruhunu deli gibi istiyorum. Benim olmanı her şeyden çok istiyorum. Beni kabul etmeni, beni istemeni deli gibi arzuluyorum. Nefesin olmak istiyorum Ahu Nar. Nefesim olan kadının her şeyi olmak istiyorum..." ***************************** Bir ateş yandı, arşa sıçrayan... Herkesi kör, iki kişiyi köz bırakan! Ahu Nar kaybıyla bitti sandı. Hayat artık bitti! Korhan karşısına çıkana kadar... Aynı acıda kavrulan iki kişi, iki mezarın başında can çekişti. İkisi de yaşatılanın karşılığını istedi. Onlar iki mezar kazdılar, yarılarını da içine kattılar. Kazılan mezar, gencecik iki canı yuttu. Yerine sır dolu bir hayat sundu! Cehennem dünyaya sıçradı. Biri 'KOR' diğeri 'NAR'dı. Acı bir ateş yaktı, onu dünyaya yaymak ikisine kaldı... ZİYAN oldular ama birbirlerini de böyle buldular... ********************************