Abi kurgusu. Bu hayatta hiçbir şey yalnızlığımı alamazdı. İnsanlar bile. -Tamamlandı-

Abilerim konulu kitaptır'

Aynada ki yansımama bakarak beni neden, Nasıl bu hale getirdiklerini düşünüyordum yine. Kapım yumruklanırken sadece bir kilit uzağımdaki insandan kendimi korumaya çalışıyordum. Her kapıyı yumruklayışında karnıma kramplar giriyor, kalbim ve yüzüm kasılıyordu. Kimse bana dokunmazken işkence çekiyordum adeta. Bana yaşattıklarıyla psikolojimi bozan, ruhumu morarttığı yerlerden söküp alan adamdan kendimi korurken bunu tek başıma yapmaktan yorulmuştum. Artık gücüm kalmamıştı. Ama o bundan daha çok zevk alır gibi bakan korkunç mavi gözlerini asla üstümden ayırmıyordu. Her zaman, her yerde üzerimde tutuyordu. Şimdi ise ölü gibi aynadan halime bakıp kendime acıyordum. Beni bu kadar korkak, bu kadar ruhsuz hale getiripte benim hiçbir şey yapamamamdan dolayı kendimden tiksiniyordum.

İstanbul'un en büyük mafyalarından birinin kızı olan Kainat Kızılkaya ve önce Kızılkaya ailesinin mal varlıklarını, ardından biricik kızlarının kalbini çalan Yaman Haris Batıkan sürekli karşı karşıya kalırlarken aralarındaki çekime karşı koymaya çalışmaları gerekiyordur. Ve henüz yolun başındayken karşı koymaktan vazgeçerler. İkisi de birbirine güvenmemesi gerektiğini biliyor, ancak bu oyunda en büyük hata duygulara kapılmak. Gerçekler ortaya çıktığında, kim kazanacak? Kainat, gerçekten göründüğü kadar bencil ve umursamaz mı, yoksa sakladığı bir planı mı var? İhanet ve arzunun iç içe geçtiği bu hikâyede, hiçbir şey göründüğü gibi değil. Ve en büyük hançer, daima en yakındaki düşmandan gelir.

Gerçek ailem kurgusu dur... Ben Aleska soyadı ve ailesi olmayan ama binlerce hayranı olan kız... Ben Minel Sayra Aksoy soyadı olan ve sözde bir ailesi olan kız... ************ " Üçüzlerin zaten bir dördüze ihtiyacı yok onlar zaten tamlar , bizimde bir kardeşe ihtiyacımız yok seni bir tek annem ve babam sever ki onlarda senin gerçek yüzünü gördüklerinde seni sevmeyi bırakacaklardir..." " Benimde zaten bir aileye ihtiyacım yok..." Benim bir aileye ihtiyacım vardı... Üçüzler belki kendilerini tam hissediyordu ama ben kendimi tam hissetmiyordum... ************* " Biz de artık abi deme aşamasına mı geçsek ?!" Diyen Barış abiye kaydı bakışlarım. " Daha değil..." Diye mırıldandım hafif tebessüm ederek . Onlara sahip olduğum için artık kendimi dünyanın en şanslı insanı hissediyordum... ( İlk 4-5 bölüm sıkıcı ve ergence gelebilir ama daha sonra düzeliyor merak etmeyin ) ( Kitap final verdikten sonra düzenlenecektir bu yüzden okurken yazım yanlışlarına ve noktalama işaretlerine fazla takılmayın hızlı yazdığım için çok dikkat etmiyorum haberiniz olsun)

Alışılmışın biraz dışında olan bir gerçek aile kurgusudur. Yani,nasıl anlatılır bilmiyorum.Ama galiba "Gül" ailesinden değilim. Biliyordum. Benim gibi akıllı bir insan zaten "Gül" ailesinden olamazdı. Ama "Gözükara" diye soyad mı olur lan? Belki gözüm mavidir?! **** "Ulan bu nasıl kıskanma şekli?!Resmen beni sandalyeye bağladınız!" **** "Mavi,galiba bizi senin gibiler kaçırmış." Mavi anlamayarak bakmaya başladığında ona elimle deli işareti yaptım. Yanında olan yastığı kafama atmıştı. **** "Eğer 'fener sen çok yaşa' diye sokaklarda fenerbahçe formasıyla bağırırsan neden olmasın?"

Kabul etmek istemiyordum. Ben yıllardır tek başımaydım. Bundan sonra bir aileyle yapamazdım. Fakat içimdeki bu hisse bir türlü anlam veremiyordum. Yüzüme beklentiyle bakıyordu İpek Hanım. Peki benim cevabım neydi?

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.